Δημήτρης Παγαδάκης

Που δεν αιμορραγεί από κατακρεουργημένο ΕΚΑΣ,  τσεκουρωμένες κύριες και ακρωτηριασμένες επικουρικές συντάξεις. Ασυνήθιστο είναι να μην εκφράζει  έμπρακτα την αλληλεγγύη του προς τους πιο ανήμπορους συναδέλφους του που διαδηλώνουν. Σπανιότερο , ίσως ως μοναδική εξαίρεση,  είναι ο ίδιος να προΐσταται πολιτικά της μονάδα καταστολής που τους ψεκάζει με δακρυγόνα.

Ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, κοινώς Προ. Πο., Νίκος Τόσκας καταφέρνει να προσωποποιεί τον αλλόκοτο στυγκερασμό  και των τριών ιδιοτήτων σε μία. Και βουλευτής είναι ο συνταξιούχος πρώην στρατιωτικός. Και  συντετριμμένος συμμερίζεται τα αιτήματα των συνομηλίκων του διαδηλωτών. Και επί πλέον ηγείται ως πολιτικός τιμονιέρης των ΜΑΤ. Των ίδιων ΜΑΤ τα οποία το κόμμα του δεσμευόταν προεκλογικά να διαλύσει, παράλληλα με τον αφοπλισμό της αστυνομίας.   

Το ανδραγάθημα, εν προκειμένω, του υπουργού είναι ότι πήρε την πολιτική ευθύνη για την περιορισμένη χρήση χημικών κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης των συνταξιούχων.  Αναλαμβάνοντας, υποτίθεται οικειοθελώς, να γίνει ασπίδα στην αστυνομική αναλγησία και πινελιά  ευαισθησίας στο συμπαγές φόντο της συστημικής βίας. Επί της ουσίας όμως υιοθέτησε ένα επιδερμικό χαρακίρι για να διατηρήσει άθικτο το δήθεν συμπονετικό προφίλ του πρωθυπουργού προς τους κοινωνικά μειονεκτούντες, οι οποίοι υποφέρουν ολοφάνερα εξαιτίας των άστοχων επιλογών του.

Το ενδιαφέρον, ωστόσο, στην ανάληψη ευθύνης του υπουργού βρίσκεται στην αναφορά περί  “περιορισμένης” χρήσης. Ανεξάρτητα αν στη στρατιωτική γλώσσα του Τόσκα ο “περιορισμός” σημαίνει και “μάντρωμα¨, άνετα αυτός θα μπορούσε να γίνει η  ικανή λέξη-κλειδί για να ξεμπλοκάρει μια διαχειριστικά ανεπαρκή κυβέρνηση. Ειδικότερα όταν σε αυτή τα προβαλλόμενα προσχήματα υπερέχουν των τεκμηριωμένων αιτιολογήσεων.

Και μόνο υπό το κριτήριο της θωράκισης του πρωθυπουργικού κύρους από τις εκδηλώσεις δυσφορίας και τις συμπεριφορές αγανάκτησης του, το παράδειγμα του Τόσκα θα όφειλε να επεκταθεί και να εξειδικευθεί σε κάθε αρμόδιο υπουργό. Αντί να προφασίζονται την εξυπηρέτηση υπέρτερων  αναγκαιοτήτων και να επικαλούνται ανειλικρινώς εξωγενείς παράγοντες, θα παρηγορούσαν το κομματικό τους ακροατήριο με το πασπαρτού της “περιορισμένης” ενέργειας υπέρ δήθεν του γενικού συμφέροντος.

Τι πιο ανακουφιστικό αντίδοτο θα πρόσφερε στις δημαγωγικές κορώνες τους αν αναλάμβανε ο Κατρούγκαλος την ευθύνη για τις περιορισμένες συντάξεις, ο Παπάς για τα περιορισμένα ιδιωτικά κανάλια, ο Τσακαλώτος για τους περιορισμούς στη κίνηση  κεφαλαίων; Πόσο πιο καταπραϋντικά θα μετρίαζε το συγκρουσιακό βερμπαλισμό τους η ανάληψη ευθύνης από το Φίλη για την περιορισμένη ύλη στα βιβλία Ιστορίας, από το Κοτζιά για τις περιορισμένες γνώσεις ξένων γλωσσών των μεταφραστών του, από το Ξανθό για το περιορισμό των διαγνωστικών εξετάσεων στη δημόσια υγεία κ.ο.κ;    
 

Εξάλλου, ο κατακερματισμός του τιμαρίου της  συνολικής πολιτικής ευθύνης θα απάλλασσε εκάστοτε τον πρωθυπουργό από την απογοήτευση, τη στενοχώρια και τον εκνευρισμό  - με αυτή τη σειρά -, όπως το πανελλήνιο πληροφορήθηκε ότι αντέδρασε για την εν γνώσει του “περιορισμένη” ρίψη χημικών έξω από το γραφείο του. Θα τον καθιστούσε άνετο, χαρούμενο και δραστήριο να ηγείται ως αναμάρτητος με αλλεπάλληλα αυτογκόλ μιας κυβέρνησης ανομολόγητης μεν περιορισμένης  ευθύνης αλλά έκδηλα απεριόριστης χαλάρωσης.

Κυρίως, όμως, εκτεθειμένης με το αχαλιναγώγητο, άνευ λόγου, κέφι της ώστε  ο ίδιος ως επικεφαλής της να δεξιώνεται τους βουλευτές της πλειοψηφίας σε κοκτέιλ πάρτι μετά ανάλαφρης μουσικής υπόκρουσης στη βεράντα του Μαξίμου. Ακριβώς στον ίδιο γεωγραφικά περιορισμένο τόπο όπου τα ΜΑΤ κέρασαν τοξικά δακρυγόνα τους στεγνούς και άμοιρους ηλικιωμένους συνταξιούχους.