Δημήτρης Παγαδάκης

Αναπόφευκτα, οι παραστάσεις της το γήπεδο φέρνουν, στη καλύτερη, με το σασπένς που προσφέρουν ασάλευτοι ισοβίτες σε μαραθώνιο  πλακωτού βιδαριστού με τη παραμάνα να πιασμένη. Στη χειρότερη με τη ζωντάνια που αποπνέει η Πομπηία εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια. Όπως όμως κι αν έχει το σόου, δε με χαλάει καθόλου. Γιατί η Εθνική ούτε σε στυλ “αβάδιστα” αγωνίζεται και, το κυριότερο, δύσκολα τρώει γκολ- όσο κι αν με το ζόρι το βάζει.  

Διάβαζα, πρόσφατα, μια διεθνή τεχνική ανάλυση για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Για τον όμιλό μας ο έμπειρος αθλητικός συντάκτης της έγραφε πώς αν η Κολομβία διαθέτει το ταλέντο, η Ακτή  Ελεφαντοστού την εμπειρία και η Ιαπωνία την ακατάβλητη αντοχή, τότε το ατού της Ελλάδας είναι η στρατηγική. Κολακεύτηκα, δεν το κρύβω. 

Μόνο που το άρθρο δεν ξεκαθάριζε αν πρόκειται για τη στρατηγική του πολέμαρχου, του πολιτικού ή του σκακιστή. Υπό μια έννοια, μακροπρόθεσμα όλες μοιάζουν. Ωστόσο, θέλω να πιστεύω ότι η Εθνική μας έχει υιοθετήσει ως προς το τελικό στόχο τη στρατηγική του ταβλαδόρου. Αυτή που την κάνει απαισιόδοξη λόγω ζαριού και αισιόδοξη λόγω τέχνης.                  

Με τη τύχη, πάντως, δεν έχω παράπονο. Φτάνει να σκεφθεί κανείς ότι μέσα σε ένα εξάμηνο σμπαραλιάστηκε η ραχοκοκκαλιά της εθνικής Κολομβίας. Οι “καφετέρος”, όπως την αποκαλούν χαϊδευτικά, έχασαν από τη σύνθεσή τους λόγω τραυματισμών τον πολύ Φαλκάο,  τον έμπειρο  κεντρικό χαφ Βαλένθια, τον βετεράνο σέντερ μπακ Λουίς Περέα και τον πολύτιμο στόπερ Άλντο Ραμίρες. Όλοι τους βασικά στελέχη της ομάδας. Όχι πως από την απελπισία θα το ρίξουν στο καφέ της παρηγοριάς, αλλά όσο να 'ναι οι απώλειες μετράνε.

Από την άλλη,όμως, η εθνική τους ομάδα ξεχειλίζει από χαρισματικά προικισμένο υλικό. Τη θέση του “Ελ Τίγκρε” Φαλκάο στη επίθεση, θα πάρουν δυο “Κολομβιανά κτήνη”, ο ταχύτατος Κάρλος Μπάκα της Σεβίλης και ο δυναμικός Θεοφίλο Γκουτιέρεζ της Ρίβερ Πλέιτ. Δεν είναι και οι πιο πολύστροφοι, αλλά τα “τελειώματα” των φάσεων τα έχουν μπρελόκ για τα ανοιχτήρια της άμυνας. 

Πιο πίσω και πλάγια αριστερά το μεγάλο αστέρι, ο 22χρονος ευφάνταστος πλέιμεικερ Χαμές Ροντρίγκεζ της Μονακό. Ο νέος “Ελ Πίμπε” της ομάδας θα έχει συμπαραστάτη από δεξιά τον επίσης αριστεροπόδαρο, απρόβλεπτο, αλλά κάπως φιγουρατζή, Κουαδράδο της Φιορεντίνα. Στα χαφ, δυο “σκυλιά του πολέμου”, ο box- to -box  Σάντσεζ και o εξ΄ ανάγκης πιο δημιουργικός Αγκιλάρ μαρκάρουν, τρέχουν και κλωτσάνε ότι βρουν μπροστά τους. Ακόμα και την ανάπηρη γιαγιά τους.     

Αδύναμος κρίκος της Κολομβίας η άμυνα. Οι δυο πλάγιοι αμυντικοί της Ίντερ,  Αρμέρο και Ζουνίγκα δεν είναι αυτό που λέμε full back. Επιθετικογενείς αμφότεροι, όταν ξαμοληθούν μπροστά περιμένουν να αλλάξουν βάρδιες στις φάμπρικες της Μπογκοτά για να γυρίσουν πίσω. Με τα πλευρά της άμυνας εκτεθειμένα ο 38χρονος στόπερ της Αταλάντα, Μάριο Γιέπες ανεβαίνει ψηλά για κάλυψη, αλλά είναι πλέον πολύ βαρύς για σπριντ επιστροφής στις αντεπιθέσεις των αντιπάλων. 

Ο άλλος κεντρικός μπακ,ο Κάρλος Βαλντές είναι μεν σπουδαίος κεφαλοσφαιριστής αλλά στα δυο χρόνια του σε ομάδα των ΗΠΑ μάλλον άλλο άθλημα έπαιζε εκεί. Επίσης ο τερματοφύλακας της Νις, Οσπίνα κάτω από τα δοκάρια διαθέτει εξαιρετικά αντανακλαστικά  παίζοντας πολύ με το σώμα σε φάσεις αυτοθυσίας απέναντι στα πόδια του αντίπαλου επιθετικού. Αλλά σιγά μη του κάνουμε τη χάρη να σπαταληθούμε σε τετ-α- τετ. Δεν μασάμε κόκκους καφέ.   

Τέλος, το βασικό σύστημα 4-2-2-2 που εφαρμόζει ο Αργεντινός τεχνικός της Κολομβίας  βοηθάει μεν στη κατοχή μπάλας αλλά αφήνει πολλά κενά μεταξύ των γραμμών της διάταξης, γεγονός που την κάνει ευάλωτη σε γρήγορες αντεπιθέσεις. Οπότε, αν μας κάτσει μια ζαριά καλή, τρελή, γεμάτη,  το ματς θα πάει από πούλια. Διότι άπαξ και προηγηθούμε, τη ξέρουμε τη συνέχεια. Ο Χοσέ Νέστορ Πέκερμαν στα κάγκελα με τα μαλλιά όρθια σαν Ουκρανικά στάχυα, ενώ εμείς εξάπορτο, όπως στο “φεύγα”. Και τα ζάρια στο μάστορα! 

Αν πάλι αν δεν μας βγει, δεν χάθηκε ο κόσμος. Πρώτο παιχνίδι είναι. Πάμε στο επόμενο για διπλό. Χωρίς ντόπιες καφενειακές αναλύσεις και επικρίσεις. Μέχρι να τελειώσει  αυτός ο γύρος του Μουντιάλ για μένα η Εθνική Ελλάδας θα είναι η καλύτερη ομάδα του 3ου ομίλου.  Άλλωστε,“ένα ψέμα είναι πιο βολικό από την αμφιβολία, πιο χρήσιμο από την αγάπη και πιο ανθεκτικό από την αλήθεια”, όπως έγραφε ο μεγάλος Κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές.