Δημήτρης Παγαδάκης

Η δημόσια τηλεόραση δεν είναι και το καλύτερο βήμα για να ανακοινώσει κανείς συμμαχίες αλά καρτ. Το τόλμησε, όμως, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και ο καλόβολος τηλεθεατής προσπάθησε να αναγνωρίσει στα λόγια του την επιθυμία για ανάπτυξη σχέσεων συνεργασίας μακριά από ιδεοληψίες, εδραιωμένες στον ρεαλισμό και τη διάθεση κατανόησης των άλλων - όποιοι κι αν είναι αυτοί οι άλλοι. Ωστόσο, τη συμμαχία, αν χρειαστεί, με τον διάβολο τι την ήθελε; Δεν ήταν μια φράση που επιδείκνυε ευελιξία ή προσαρμοστικότητα. Δεν ήταν καν χαριτολόγημα. Σαν κούφιο τσιτάτο έμοιαζε. Το οποίο, σε περιβάλλον πολιτικής και κοινωνικής ρευστότητας, συνηγορούσε ότι ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια.

Η κολασμένη αλήθεια είναι ότι μια μορφή μεσσιανισμού ποτέ δεν έλειψε σε όσους αναπτύχθηκαν πρώιμα στο θερμοκήπιο ενός αποσπασματικού, κακοχωνεμένου και διαστρεβλωμένου μαρξισμού. Οχι ότι οι όψιμοι και ανδρωμένοι στο ίδιο φυτώριο πηγαίνουν πίσω. Τη συμμαχία με τον διάβολο για το καλό της χώρας  ερμήνευε κατά το δοκούν και αναπαρήγαγε αυθαίρετα το μακρινό 1989 ο μακαρίτης Χαρίλαος Φλωράκης. Το ίδιο ψελλίζει πού και πού η Αλέκα Παπαρήγα. Το ότι οι κλασικοί θεωρητικοί της ιδεολογίας τους έθεταν προϋποθέσεις και προέβλεπαν πονηρές εξαπατήσεις ώστε να μην αποβούν μηδαμινά τα πλεονεκτήματα μιας πιθανής τέτοιας πολιτικής σχέσης είναι ψιλά γράμματα και για τον Αλέξη Τσίπρα. Το ζήτημα για τον ίδιο δεν είναι ότι υιοθετεί άκριτα και απλουστευτικά ένα απόφθεγμα, ούτε ότι το αμολάει εφετζίδικα στην τηλεόραση. Θα μπορούσε να καθαρίσει άνετα λέγοντας «πίσω μου σ’ έχω, σατανά». Δεν το έκανε. Εκτοτε προέκυψε το ερεβώδες πρόβλημα αν πράγματι υπάρχει διάβολος, πόσο διαθέσιμος είναι για συμμαχίες και τι μορφές παίρνει στο εσώτερο πολιτικό πυρ.

Είναι σαφές ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν εννοεί ως διάβολο τη Ν.Δ. Διαφορετικά, είχε την ευκαιρία να συμμαχήσει μαζί της μετά τις τελευταίες εκλογές υπέρ της σωτηρίας της πατρίδας. Δεν αποδίδει, ακόμα, βελζεβουλικά χαρακτηριστικά ούτε σε ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜ.ΑΡ. και ΚΚΕ, δεδομένου ότι προανήγγειλε πως και σε περίπτωση αυτοδυναμίας δεν θα κυβερνήσει μόνος. Επομένως, όλους αυτούς τους καταχωρεί στη λίστα των ενδεχομένως πρόθυμων κυβερνητικών συνεταίρων. Αρα, από το εγχώριο πολιτικό σκηνικό απομένουν να ενσαρκώσουν το απόλυτο κακό τα κόμματα της Χρυσής Αυγής και των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Το ερώτημα, πλέον,  είναι ερεθιστικό. Οι λιγότερο σαγηνευμένοι από τον κινηματισμό μιας λαϊκομετωπικής Κουμουνδούρου άραγε θα αποδέχονταν ποτέ μια δαιμονική συμμαχία με Μιχαλολιάκο και Καμμένο για τη σωτηρία της κοινωνίας; Προφανώς, ούτε για πλάκα. Οπότε, τα καινοφανή ρητορικά πυροτεχνήματα δεν αφήνουν κανέναν να αγιάσει. Πόσο μάλλον όταν εκτοξεύονται από μια άμορφη, άχαρη, πολυμερή και αντιφατική πλατφόρμα.