Δημήτρης Παγαδάκης

Πάει ο παλιός ο χρόνος. Αν ήταν χρόνος χαμένος δεν θα ξαναβρεθεί. Και σαν οριστικά περασμένος είναι σχεδόν μάταιη η ακούσια αναπόλησή του. Εκτός πια και αν είναι κανείς μαζοχιστής για να τον νοσταλγήσει. Σε εποχές, όμως, ανακύκλωσης, είναι άδικο να πεταχτεί όλη η  χρονιά στα σκουπίδια. Ανέδειξε, άλλωστε, στο διάβα της πρωτόγνωρες εμπειρίες, δημιούργησε νέα ερεθίσματα, χάρισε αφορμές για καινούριες ερμηνείες. Αν για την επιστήμη το 2012 ήταν ιστορικό επειδή ανακάλυψε το «σωματίδιο του Θεού», για την αθεόφοβη εγχώρια πολιτική σκηνή ήταν ενθαρρυντικό γιατί ανακαίνισε τη σκουριασμένη κουλτούρα των συνεργασιών. Αν, ταυτόχρονα, έγινε σοφότερο και το πολιτικό προσωπικό, παίζεται.

Επρεπε να κατεδαφιστεί, προηγουμένως, ο τόπος. Να γίνουν, ακόμα, δύο εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι να αποτυπωθούν οι συσχετισμοί στο εκλογικό σώμα. Την επιβεβλημένη απαίτηση βιώσιμης κυβέρνησης αποπειράθηκαν να εξυπηρετήσουν τρία κόμματα σε θητεία δίχως συγκυριακές σκοπιμότητες. Παρά τις μεγάλες πολιτικοϊδεολογικές αποκλίσεις, εγκαινίασαν από κοινού μια νέα αποστολή. Και προσυπέγραψαν την ανάγκη δημοσιονομικής προσαρμογής, αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, περιστολής του δημόσιου τομέα. Ολα πακέτο μέσα σε ένα ρευστό ευρωπαϊκό κανάλι. Μένει να αποδειχτεί αν η πιρόγα της συγκυβέρνησης θα παραδέρνει σε φουρτούνες λαϊκισμού ή θα δέσει σε ντόκο αισιοδοξίας. Χωρίς, ωστόσο, δημιουργική υπέρβαση του πολιτικού κόστους, κινδυνεύει, στην άμπωτη του χρόνου, να απομείνει γυμνό σκαρί από προσδοκία, ελπίδα, απαντοχή. Υπό την πίεση, άλλωστε, των κοινωνικών αναγκών, το μετριοπαθές μεταρρυθμιστικό της κεφάλαιο απειλείται με κονιορτοποίηση.

Ετσι κι αλλιώς η κρίση και η μνημονιακή λιτότητα σμπαραλιάζουν τους παλιούς πελατειακούς μηχανισμούς, υπονομεύουν το πολιτικό σύστημα, αμφισβητούν δημοφιλή πρόσωπα και ραγίζουν παρωχημένα κόμματα. Τα ευρήματα των πρόσφατων δημοσκοπήσεων είναι αποκαλυπτικά. Οι πιο παραγωγικές και δυναμικές κοινωνικές ομάδες, έστω ακατέργαστες πολιτικά, ψάχνονται ριζοσπαστικά. Οχι εναλλακτικά. Αποστρέφουν το πρόσωπο σε ό,τι μυρίζει μούχλα, θυμίζει τακτικισμούς, ανασυνθέτει μανούβρες, ξαναζεσταίνει πομπώδεις ρητορείες και ανασταίνει τη διγλωσσία του παρελθόντος. Οι γέφυρες με το χθες γκρεμίζονται. Η συγκυρία αναζητά νέα εργαλεία, καινούρια σχήματα, φρέσκο πολιτικό σχέδιο. Παρθενογένεση, ωστόσο, δεν υπάρχει. Εφόσον, όμως, η συγκυβέρνηση κατέδειξε ότι υφίσταται κυβερνητική σταθερότητα χωρίς αυτοδυναμία και ότι η ιδεολογική καθαρότητα δεν εγγυάται καμία ισορροπία, τότε υπάρχει και διέξοδος από τα ερείπια.

Το 2012 πρόσφερε ευκαιρίες πολιτικής αναδίπλωσης. Και κάτω από τη βαριά σκιά του χαράχτηκαν ίχνη επαναφοράς της πολιτικής στο προσκήνιο, απελευθερωμένης από μοιρολατρία, αυτοεγκατάλειψη και πολύχρωμους Αϊ-Βασίληδες με δώρα. Και αν έχει κάτι να προσμένει η χώρα στη νέα χρονιά, ας γίνει με σεβασμό στην ιστορική μνήμη και τη δημοκρατική της παράδοση. Για να μη φάει και άλλο πακέτο από φέτος.