Δημήτρης Παγαδάκης

Ηταν χάλια το ρεπερτόριο, αρχίσαν και τα φάλτσα. Δεν είναι μόνο οι περιφρονητικές αναφορές για τα οικονομικά ζόρια της χώρας. Δεν είναι μόνο η απόδοση αναιδών χαρακτηρισμών στον ελληνικό λαό. Είναι και οι εκφοβιστικές πιέσεις που ασκούν όσοι Ευρωπαίοι πολιτικοί αναμιγνύονται ευθέως στην εγχώρια κρίση. Είναι οι δυσοίωνες προφητείες τους για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και οι αυθάδεις υποδείξεις τους για το μετεκλογικό τοπίο. Κακόφωνοι ενορχηστρωτές οι Λαγκάρντ και Σόιμπλε. Από κοντά και ο Μπαρόζο με το βιολί του. Ο πρώην μαοϊκός φοιτητής και μετέπειτα ηγέτης της πορτογαλικής Κεντροδεξιάς ως διορισμένος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επιχείρησε να αρθρώσει έναν κομψότερο λόγο για τις υποχρεώσεις της Ελλάδας υπό το δεύτερο μνημόνιο. Αποδυναμωμένος, όμως, έσυρε μερικές αδέξιες δοξαριές. Το ίδιο μίζερες όσο και η Κομισιόν. Ενας εξασθενημένος θεσμός χάρη στα «νταβατζιλίκια» των Μερκοζί.

Επί της ουσίας η πρόσφατη έκθεση της Ε.Ε. μοιάζει με τσαλακωμένη παρτιτούρα μιας ενοχλητικά αταίριαστης ορχήστρας. Η προεκλογική της εμπλοκή στην Ελλάδα σίγουρα δεν αποτελεί μήνυμα στήριξης και αλληλεγγύης προς τη χώρα. Ούτε, φυσικά, συνιστά πρόταση μοντέλου της πολυπόθητης ανάπτυξης. Αντίθετα, επαναλαμβάνει ρουτινιάρικα την εντολή του άκαμπτου δανειστή στον εξουθενωμένο δανειζόμενο να είναι συνεπής στις ανειλημμένες υποχρεώσεις του. Υιοθετεί τη γερμανική συλλογιστική του αυτόματου πιλότου στο θέμα της ανάπτυξης και επιμένει στην εσωτερική υποτίμηση. Υπαγορεύει, τέλος, στις πολιτικές δυνάμεις την απαίτησή της για ανάληψη ενωμένης εθνικής δέσμευσης. Με δυο λόγια, διαμηνύει στους πολίτες να αναπτύξουν μόνοι τους την ελληνική οικονομία. Αφαιρεί, σχεδόν αποικιοκρατικά, από το εγχώριο πολιτικό προσωπικό το δικαίωμα της διαφορετικότητας στις κυβερνητικές επιλογές. Παράλληλα, εξατμίζει κάθε περιθώριο εναλλακτικής διαπραγμάτευσης μαζί της. Ακόμα, με πρόσχημα την Ελλάδα πριονίζει και τις ενστάσεις του Ολάντ στο γερμανικής έμπνευσης Σύμφωνο Σταθερότητας

Ομως στο ασφυκτικό εγχώριο τοπίο ο ωμός εκβιασμός πλασάρεται σαν μάσκα οξυγόνου. Η κρίση χρέους, άλλωστε, δεν είναι ντόπια ασθένεια. Σύντομα θα δοκιμάσει τις αντοχές των φορολογουμένων των χωρών που συνεισφέρουν στα προγράμματα διάσωσης. Γι’ αυτό οι κομισιονάριοι διαμορφώνουν προκαταβολικά ρυθμό, ανάσες, βήματα. Και προειδοποιούν ότι μόνο βαλς ή ταγκό θα επιτρέπεται μετεκλογικά στα μεγαλύτερα κόμματα. Ειδάλλως, η κάνουλα της προσεχούς βοήθειας των 50 δισ. θα φρακάρει οριστικά. Εξάλλου, το συγκεκριμένο πακέτο δεν προέρχεται από δάνεια αλλά απευθείας από τους Προϋπολογισμούς των Γαλλογερμανών και λοιπών εύπορων Βόρειων εταίρων. Το στοίχημα των επιτελικών γραφείων των Βρυξελλών είναι χοντρό. Και το ποντάρισμα γίνεται ερήμην της ελληνικής κοινωνίας και μακράν των ιστορικών διακυβευμάτων της. Ωστόσο, μετά τις κάλπες θα έχει ενδιαφέρον για το ποιοι από τους τζάμπα μάγκες του δικομματισμού θα επιμείνουν στα μοναχικά τους ζεϊμπέκικα.