Δημήτρης Δανίκας

Με τη δική μας, ξεχαρβαλωμένη «λογική». Αν τα ίδια συνέβαιναν στην Ευρώπη, ο μισός πληθυσμός της Γερμανίας θα είχε αφανιστεί. Το 1/4 της Γαλλίας θα είχε πνιγεί και σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της Γηραιάς Αλβιόνας σε ένα απέραντο νεκροταφείο υδάτων θα είχαν θαφτεί!

Αυτή, λοιπόν, η «λογική», παροιμιώδης για την ασυδοσία, την αυθαιρεσία και την αχαλίνωτη μανία της. Αυτή η απίστευτη και ασυγκράτητη παραβατικότητα σχεδόν κάθε Νεοέλληνα που ταυτόχρονα ασπάζεται το Ευαγγέλιο, σταυροκοπιέται στις εκκλησίες και μετά πέφτει στη ζεστή αγκαλιά της μικρής, μεσαίας και μεγάλης ιδιοκτησίας. Με κάθε τίμημα. Με κάθε «δολοφονία». Με κάθε «αυτοκτονία».

Αυτή η «λογική», δεμένη με αόρατη αλυσίδα εξωφρενικού παραλογισμού! Πρώτα το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου. Μετά το τσιμέντο, οι σιδερόβεργες και τα θεμέλια πάνω σε ρέματα και πάσης φύσεως γεωγραφικά σημεία, πολύτιμα για την ανάσα, το οξυγόνο και τη λειτουργία της φύσης. 

Μετά η εκλογική ομηρία όλων των ιδιοκτητών, όλων των αυθαιρέτων. Ωστε να προσέλθουν στις κάλπες και να ψηφίσουν το κόμμα. Το οποιοδήποτε κόμμα. Που τάχα μου νοιάζεται και συγκινείται από την ανάγκη κάθε φτωχού να αποκτήσει έστω ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Μερικά τούβλα και τέσσερις τοίχους!

Μετά από αυτή την ευσυγκίνητη διάθεση κάθε υποψήφιου κόμματος και αφού η παράταξη σκαρφαλώσει στην εξουσία, τότε οι ιδιοκτήτες, με τα κεραμίδια, το τσιμέντο και την αυθαίρετη κατασκευή που φρακάρουν τη φυσική ροή των πραγμάτων, πρέπει να πληρώσουν το κατιτίς τους στον δημόσιο κορβανά!

Και μετά από όλα αυτά, μετά από αυτή την απίστευτη σκηνοθετημένη και οργανωμένη αυθαιρεσία τόσο των Νεοελλήνων που βαυκαλίζονται με το όνειρο της μικροαστικής ιδιοκτησίας όσο και όλων των κυβερνώντων, που όχι μόνο ανέχονται την κατά συρροή αυθαιρεσία, αλλά από πάνω με την ανοχή τους και τις προεκλογικές τους επαγγελίες την ενθαρρύνουν. Μετά καρπούνται από αυτήν κάμποσα εκατομμύρια. «Για τη σωτηρία της Ελλάδας, ρε γαμώτο»!

Αυτή είναι η διαχρονική φαρσοκωμωδία. Χαμηλότερου επιπέδου ακόμα και από την πιο ευτελή και φτηνιάρικη επιθεώρηση «Δελφινάριου». Μετά από όλα, αυτό το μαζικό ντελίριο, τη συλλογική υστερία και το ανελέητο και βασανιστικό κυνήγι ενός χάρτινου ονείρου, καταφθάνει ο καλός τιμωρός θεούλης.

Η φύση εκδικείται. Με τους κουβάδες. Με κατακλυσμιαίες πλημμύρες. Με τη μετατροπή δεκάδων περιοχών σε κρανίου τόπους. Εξαφανισμένους από τόνους λάσπης και εκατομμύρια κυβικά θυμωμένων, οργισμένων, εξαγριωμένων υδάτινων ριπών!

 Ενός οικοπέδου που κληρονομήσαμε από τους αρχαίους προγόνους μας. Που με τα μάρμαρα και τις πέτρες που άφησαν πίσω τους, ως τεκμήρια ενός πρωτόγνωρου, πρωτοφανούς πολιτισμού, εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να μας ευλογούν. Κόντρα στην καταστρεπτική μανία μας. Κόντρα στη μαζική αυθαιρεσία και μικροαστική υποκρισία μας. Κόντρα σε αυτές τις ιερές πέτρες και τα άγια μάρμαρα που έχουμε εγκαταλείψει στη μοίρα τους. Τα οποία ούτε καν γνωρίζουμε!

Εμείς, οι τάχα μου Ευρωπαίοι. Οι τάχα μου νομοταγείς. Εμείς, οι τάχα μου πολιτισμένοι. Εμείς, οι τάχα μου αλληλέγγυοι. Εμείς, οι τάχα μου παραπλανημένοι. Ολων των κομμάτων και των παρατάξεων!

Εμείς, οι παραβάτες. Εμείς, οι αντικανονικοί. Εμείς, οι «δολοφόνοι». Εμείς με όλους τους κυβερνήτες που υποσχέθηκαν κεραμίδια, τούβλα, τσιμέντο και πάσης φύσεως ιδιοκτησία. Από εμάς και οι νεκροί. Η φύση τιμωρεί. Αυθαιρεσία έδωκες, θάνατο θα λάβεις!