Δημήτρης Δανίκας

Με άπειρο θαυμασμό. Χωρίς ίχνος αμερικανολιγουριάς. Απίστευτη αμεσότητα. Υποδειγματική κομψότητα. Μοναδική, για πολιτικό, απλότητα. Με «φέροντα οργανισμό» την επιστημονική του συγκρότηση και την πολιτιστική του ολοκλήρωση!

Ο Ντόναλντ Τραμπ, μπροστά του, σαν ξεχαρβαλωμένος, εκφυλισμένος μικροεργολάβος εσχάτης υποστάθμης. Και μπροστά σ’ αυτό το αφροαμερικανικό «θηρίο» όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ, αρχής γενομένης από τον Τζον Κένεντι, μοιάζουν τόσο ξεπερασμένοι!

Γιατί ασυγκράτητος ο φιλελληνισμός του. Πέρα και πάνω από τα γεωστρατηγικά σχεδιάσματα της Ουάσινγκτον και του Πενταγώνου. Και γιατί συνέβη τούτο. Το «παιδί» από την Κένυα έλαμπε όπως γνήσιος απόγονος αρχαίων Αθηναίων. Ενώ οι Ελληνες αξιωματούχοι έχασκαν όπως αρχοντόβλαχοι ακριτικού χωριού της Ψωροκώσταινας

Σαν «ψεκασμένοι» φαφλατάδες. Ενδεδυμένοι καταλλήλως για το εθμοτυπικό κυριακάτικο εκκλησίασμα. Κοστουμαρισμένοι ως δεύτεροι συγγενείς της υποψήφιας νύφης και ως φίλοι της πρέφας του πατέρα του γαμπρού!

Τι να συγκρίνω και πόση ανατριχίλα να αντέξω! Ο Μπαράκ από Κενυάτη πατέρα και Ινδονήσιο πατριό. Κόντρα στον ανελέητο ρατσισμό. Κόντρα στο περιθώριο, στην εγκληματικότητα, στη σχεδόν γενικευμένη κατάπτωση των αφροαμερικανικών των γκέτο και των γειτονιών. Ο Μπαράκ του Κολούμπια και του Χάρβαρντ. Ο Μπαράκ από τα πρώτα επαγγελματικά του χρόνια ο ευνοούμενος νεαρός δικηγόρος μεγιστοτεράστιας αμερικανικής φίρμας!

Ετσι προπονήθηκε και έτσι ολοκληρώθηκε η προσωπικότητά του. Ετσι από τα αφροαμερικανικά «σκουπίδια» ανασύρθηκε διαμάντι. Και με τόσα πλούσια χαρίσματα που έτρεχαν και από τα μπατζάκια του, κατάφερε να κάμψει τις ρατσιστικές προκαταλήψεις και να αναγκάσει εκατομμύρια Αμερικανούς να υποκλιθούν μπροστά σε έναν μαύρο, έναν «πίθηκο», ένα «μίασμα» της ζούγκλας και των Ζουλού!

Γιατί ο Μπαράκ against all odds. Η δυσκολία σε γιγαντώνει. Γιατί ό,τι δεν σε σκοτώνει σε δυναμώνει. Ενώ η ευκολία του χαβαλέ, του μπάχαλου και των καταλήψεων σε μικραίνει, σε αφυδατώνει, σε συρρικνώνει, σε εξοντώνει, σε απομονώνει, σε υπονομεύει, σε ροκανίζει και σε ταπεινώνει!

Θα μου πείτε, η προφορά του «ρ»; Είναι κι αυτό. Λεπτομέρεια προστιθέμενη σε δεκάδες άλλες παύει να είναι ασήμαντη, τυχαία και αδιάφορη. Θα μου πείτε τα χασμουρητά. Είναι κι αυτά. Θα μου πείτε τα ασυμμάζευτα περιττά κιλά. Είναι κι αυτά. Θα μου πείτε η ανεξέλεγκτη αμηχανία. Είναι κι αυτή. Θα μου πείτε το κοστούμι που τον φόραγε και δεν το φορούσε. Είναι κι αυτό. Θα μου πείτε το παιδικό πείσμα με την «αγραβατοσύνη» Είναι κι αυτό. Θα μου πείτε το βλέμμα που βάραγε στο πουθενά. Είναι κι αυτό!

Είναι τόσα, μα τόσα πολλά. Και κυρίως ένα, το πιο καταλυτικό. Ο μικρομεσαίος Ελληνας πρωθυπουργός σε στυλ επίγονου Ελληνοαμερικανού εστιάτορα των Κεντροδυτικών Πολιτειών. Που το floor το λέει «φλόρια» και το Below Zero το λέει «μπιλοζίρια»! Και ο κατώτερος κοινωνικά Αφροαμερικανός Μπαράκ Ομπάμα, ο ζωντανός πλήρης ορισμός μιας ξεχωριστής, ιδιαίτερης, πολιτισμένης ανθρωπότητας. Γι’ αυτό πάντα λέω και πάντα το πιστεύω: Μου είναι εντελώς αδιάφορες η γεωγραφική και κοινωνική προέλευση, η επαγγελματική και οικονομική κατάσταση κάθε ανθρώπου. Το κριτήριο ένα και μοναδικό: A Few Good Men

Οπως έγραφε ο Νίκος Εγγονόπουλος «Μπολιβάρ, είσαι ωραίος σαν Ελληνας», έτσι κι εγώ λέω: «Μπαράκ, είσαι άφθαστος σαν Ελληνας»! Και για να το πω πιο πεζά, οι Ελληνες σαν από Αφρική, ο Αφρικανός όπως αξίζει σ’ αυτή την ευλογημένη γη!