Δημήτρης Δανίκας

Μάνι μάνι μερικά πρόχειρα ζητηματάκια με το γνωστό τρίγωνο της αμαρτίας: Μπαλτάς-Παλλόμενα Πέη-Φαμπρ!

Πρώτο λοιπόν. Παραπλανητικά τα Media. Αντί να μιλούσουν και να στηλιτεύσουν την ουσία, άρχισαν να μπουμπουνίζουν σκανδαλιστικές λεπτομέρειες για τα «παλλόμενα πέη» παραστάσεως του Βέλγου και πρώην διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών!

Δεύτερο λοιπόν. Και το έκαναν αυτό επειδή πέη, αιδοία, «μπαλκόνια», οπίσθια και λοιπά θεόγυμνα μέρη του ανθρώπινου σώματος-ιδιαιτέρως του νεανικού και σφριγηλού-πουλάνε τρελά. Τουτέστιν γουστάρουμε να διαβάζουμε και να βλέπουμε αληθινή η πέτσινη πορνογραφία. Να το ομολογήσουμε παιδιά!

Τρίτο λοιπόν. Αν ήμουν στην θέση του υπουργού Πολιτισμού Αριστείδη Μπαλτά και κάποιος μου σφύριζε το όνομα Γιαν Φαμπρ, το πρώτο που θα ρωτούσα ήταν το εντελώς απλό: «γνωρίζε ο Βελγος από ελληνική καλλιτεχνική πραγματικότητα;» Οχι; Ε τότε άλλος στην θέση του. Ακούω!»

Τέταρτο λοιπόν. Αν ήμουν στην θέση του Βέλγου και δεχόμουν πρόταση ανάληψης διευθυντικών και εποπτικών καθηκόντων ενός Ελληνικού φεστιβάλ, το πρώτο που θα έλεγα, ευθαρσώς που λένε και στα κανάλια, «sorry αλλά αγνοώ εντελώς την ελληνική καλλιτεχνική πραγματικότητα»!

Πέμπτο λοιπόν. Αν παρελπίδα και οι δύο αυτές προυποθέσεις και καθαρές κοιυβέντες, δεν έπεφταν στο τραπέζι, και στην περίπτωση που αναλάμβανα καθήκοντα, τότε δύο πράγματα θα έκανα. Στο πιτς φυτίλι. Να πλαισιωθώ από ειδήμονες Θεάτρου, Μουσικής και Χορού. Υπάρχουν άφθονοι. Σε ρόλο συμβούλων φυσικά. Και το δεύτερο που θα έκανα ήταν να επιλέξω καμιά δεκαριά θιάσους και στη συνέχεια κάθε μέρα να έβλεπα με τα μάτια μου τις επιδόσεις αυτών των θιάσων! Ωστε στο τέλος της ημέρας να κατέληγα σε ένα πρόγραμμα με άξονα ντόπιες καλλιτεχνικές δυνάμεις!

Επομένως. Από τη στιγμή που σφυρίζω αδιάφορα. Από τη στιγμή που δημοσίως και κυνικώς δηλώνω ότι ιδέα δεν έχω από Ελληνική καλλιτεχνική δημιουργία. Και από τη στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος που σχεδιάζω αποτελείται από Βελγικά ονόματα, ε τότε είμαι άξιος πάσης φύσεως χαρακτηρισμών ακόμα και ροχάλων!

Τότε παριστάνω τον «αποικιοκράτη». Τότε είναι σα να εκλαμβάνω ως ιθαγενείς τους πολίτες μιας χώρας που γέννησε το θέατρο. Τότε δίνω όλα τα δικαιώματα προς όλους να πουν «άντε και γ... γιατί όταν εμείς οι Ελληνες βλέπαμε Σοφοκλή και Ευριπίδη εσείς οι Βέλγοι κρεμόσασταν από τα δέντρα και σκούζατε σαν τα πιθήκια»

Και κάτι ακόμα για τον υπουργό Πολιτισμού. Ο οποίος, ως εικόνα, δίνει την εντύπωση αξιοπρεπούς, ευγενούς και σκεπτόμενου ανθρώπου!

Ενα πράγμα θα έλεγα. Μα ούτε τα στοιχειώδη; Ούτε το Α-Βου-Γου; Μα ούτε μια δεύτερη σκέψη; Καλά να πάθετε. Τώρα φοβάμαι ότι τα πέη θα γίνουν για εσάς Pay!