Δημήτρης Δανίκας

Η ματιά μου, το μυαλό μου, ολόκληρο το είναι μου εντελώς κατειλημμένα από μια ελληνική ταινία. Που την είδα-και συγκλονίστηκα-σε δημοσιογραφική προβολή. Κι έτσι λυτρώθηκα. Κι έτσι συγκινήθηκα. Κι έτσι η ψυχή μου στοιχειώθηκε

Ο τίτλος της «Από έρωτα». Από το ομότιτλο θεατρικό. Με σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον Θοδωρή Αθερίδη. Με παρτενέρ την Σμαράγδα Καρύδη

Πριν δρασκελίσω το κατώφλι της αίθουσας πίστευα-και μάλιστα ακράδαντα-ότι πρόκειται για μια ακόμα αισθηματική κομεντί. Εκείνος, εκείνη και η τρίτη (εν προκειμένω η Παναγιώτα Βλαντή). Λάθος μου. Λόγω κεκτημένης ταχύτητας

Μετά την πρώτη μισή ώρα καρφώθηκα. Πάνω στην ώρα δάκρυσα. Οταν τελείωσε μου ρθε να πω στον Αθερίδη «μπαγάσα με μούσκεψες». Δεν το είπα. Και τον προσπέρασα

Το στόρι τραμπαλίζεται πάνω σε μια κόκκινη, λεπτή γραμμή. Ο Αθερίδης, ως πυροσβέστης, αγκαλιάζει την Καρύδη και μαζί διαφεύγουν από τις φλόγες. Εκείνος ο σωτήρας. Εκείνη η σωσμένη. Ο έρωτας αναπόφευκτος. Η σωτηρία του σώματος σωτηρία και της ψυχής

Ομως η Αννα (αυτό το όνομα της ηρωίδας που υποδύεται η Καρύδη) με νεφρά σμπαραλιασμένα. Σιγά τα δύσκολα. Λέει ο Αντώνης ο πυροσβέστης. Ετσι για δεύτερη φορά σπεύδει να σώσει την λατρεία του. Με το νεφρό του «Γι αυτό έχουμε δύο. Είναι η καβάτζα μας»

Η εγχείρηση πέτυχε η Αννα πέθανε. Για όλους. Πλην του σωτήρα της. Ανθρωπίνως αδύνατον να την ξεχάσει. Να την προσπεράσει. Να «κατοικήσει» και να επικοινωνήσει με τους ζωντανούς!

Διαρκώς μαζί της. Διαρκώς στο πλάι της. Διαρκώς με την ανάσα της. Με την τσαχπινιά της. Με την μαγκιά της. Διαρκώς εκείνος, ο ζωντανός, με την οπτασία μιας νεκρής

Συμβαίνει. Σε ελάχιστες περιπτώσεις. Οταν το αίσθημα είναι ανυπέρβλητο. Οταν η απώλεια είναι αξεπέραστη. Οταν ο έρωτας είναι ένας και μοναδικός! Μπορεί η ταινία να φέρει κατασκευαστικά τραύματα. Μπορεί μερικές σκηνές του σεναρίου να μην είναι πειστικές. Ομως το αίσθημα του Αθερίδη αυθεντικό, γνήσιο, υπέρτατο, ακατανίκητο. Γι αυτό μπροστά σ αυτό το αυθεντικό βίωμα που δονείται από συγκινήσεις, όλα τα «δήθεν» καλλιτεχνικά κατασκευάσματα είναι απλώς Μίκι Μάους

Με τέσσερις λέξεις: στον έρωτά του Αθερίδη υποκλίνομαι! Η ανάγκη μας να συγκινηθούμε εκπλιρώνεται από κάποιον που δεν τον περίμενε κανείς!