Δημήτρης Δανίκας

Ενός «Κρόνου» που καταβροχθίζει τα παιδιά του. Μιας παράγκας ερασιτεχνισμού, αυτοσχεδιασμού, διαρκούς και ανελέητου «ωχαδερφισμού». Που πορεύεται με την επωδό «πάμε και ό,τι γίνει».

Η τριτοκοσμική απουσία σύγχρονων σιδηροδρομικών γραμμών κοστίζει τόσο όσο και το αίμα χιλιάδων θυμάτων που ετησίως πλημμυρίζουν την άσφαλτο. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκό γεωγραφικό σημείο που να μη διαθέτει σύγχρονες σιδηροδρομικές υποδομές. Παντού. Ακόμα και η ρακένδυτη Γιουγκοσλαβία του μακαρίτη Τίτο διέθετε ηλεκτροκίνητες μηχανές.

Αν τέτοιες σύγχρονες σιδηροδρομικές υποδομές υπήρχαν όπως παντού στην Ευρώπη, τότε η χρονική απόσταση μέχρι την Πάτρα δεν θα ξεπερνούσε τη μιάμιση ώρα. Και τότε το πλήθος των επισκεπτών θα προτιμούσε να μετακινηθεί με τρένο και όχι με αυτοκίνητο. Πού τέτοιο θαύμα...

Πάμε τώρα στις εκατόμβες των θυμάτων. Στους «δολοφόνους» και τους «νεκροθάφτες». Αναφορές υπήρχαν. Αναφορές και εκθέσεις όπου υπογραμμίζονταν οι βασικές ελλείψεις ασφαλείας. Οπου ούτε φωτοσήμανση, μα ούτε ηλεκτρονικοί μηχανισμοί που να εξασφαλίζουν την ασφαλή μετακίνηση των τρένων. Τίποτα...

Η σωματική ακεραιότητα κάθε επιβάτη στα χέρια ενός σταθμάρχη. Ανατριχιαστικό. Κι αν αυτός έχει μεθύσει; Κι αν για κάποιον λόγο έχει εκνευριστεί; Με απλά λόγια, η ζωή σου να κρέμεται από την ικανότητα, τις διαθέσεις και τη διαύγεια ενός ανθρώπου. Ούτε επί εποχής Τρικούπη!

Δεν μπορώ παρά να συγχαρώ, δημοσίως, τον Κώστα Καραμανλή, τον αρμόδιο υπουργό Μεταφορών. Επιτέλους, ένας πολιτικός με κοινωνική ευαισθησία και φορτίο ευθύνης. Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό. Η δήλωσή του αποκαλυπτική, όπου αναλαμβάνει «την ευθύνη για τα διαχρονικά λάθη του ελληνικού κράτους και του πολιτικού συστήματος».

Οταν το κράτος πουλάει τους σιδηρόδρομους σε μια ξένη εταιρεία, στη συνέχεια δεν φέρει καμία ευθύνη; Αραγε οι ζωές των επιβατών εξαρτώνται από την επάρκεια μιας ιδιωτικής εταιρείας; Πάμε παρακάτω.

Δηλαδή μόνο η όποια εταιρεία φέρει την αποκλειστική ευθύνη; Μα είναι ποτέ δυνατόν να εμπιστευτεί κανείς τα πάντα σε μια εταιρεία; Κι αν αυτή, για την κερδοφορία της, δεν υιοθετεί σύγχρονα συστήματα ασφαλείας, τότε όλοι οι επιβάτες στο έλεος της τύχης, της μοίρας και ό,τι γίνει; Πάμε και ό,τι γίνει. Ανήκουστο. Πρωτοφανές και εγκληματικό.

Φανταστείτε την εικόνα. Οταν επί πολλών χιλιομέτρων δύο συρμοί με αντίθετη κατεύθυνση έτρεχαν πάνω στην ίδια γραμμή χωρίς προστασία, χωρίς ηλεκτρονική υποστήριξη, χωρίς φωτοσημάνσεις, χωρίς τίποτα. Τρέχανε στο κενό. Ετσι, στα κουτουρού.

Ολες αυτές οι ελλείψεις, οι τριτοκοσμικές καταστάσεις έσπρωχναν εκατοντάδες αθώες ζωές στον τάφο. Πάμε και ό,τι γίνει. Και, τέλος, κάτι γνωστό. Μέχρι τώρα, πλην Κώστα Καραμανλή, η παραίτηση, η προσωπική ευθιξία, άγνωστες λέξεις για το πολιτικό προσωπικό. Ολων των κομμάτων, όλων των κυβερνήσεων. Απόδειξη, η τραγωδία στο Μάτι.

Το συμπέρασμα, γνωστό. Η Ελλάδα, μια ατελείωτη παράγκα. Οι μηχανισμοί, ξεχαρβαλωμένοι. Με φωτεινές εξαιρέσεις, το πολιτικό προσωπικό πλέει σε πελάγη αναλγησίας. Και κάπως έτσι πορευόμαστε προς το πουθενά με την ελπίδα ενός θαύματος.

Τυχερός που δεν ήσουν επιβάτης σ’ αυτόν τον μοιραίο συρμό. Τυχερός που δεν έκανες μπάνιο στο Μάτι να μετατραπείς σε στάχτη. Τυχερός που δεν ήσουν στο «Σάμινα». Και τυχερός που δεν έχουν πέσει σίδερα στο κεφάλι σου από κάποια εγκαταλειμμένη οικοδομή στο κέντρο της Αθήνας.

Ζούμε από τύχη. Η Σωρρακώσταινα των υπερπολυτελών ξενοδοχείων, των ξεχαρβαλωμένων υποδομών και των ανύπαρκτων ελεγκτικών κρατικών μηχανισμών. Ετσι και όλοι αυτοί επί όλων των κυβερνήσεων περνούσαν από επιτροπές αξιολόγησης, θα κατέληγαν σε κάδους σκουπιδιών.

Ελάχιστη τιμή στη μνήμη όλων αυτών των αθώων ψυχών που «εξαερώθηκαν», κάηκαν, κατακρεουργήθηκαν, είναι μία: εδώ και τώρα να αλλάξουν όλα. Με τη συναίνεση όλων των παρατάξεων.

Χωρίς πασαλείμματα. Χωρίς φτιασιδώματα. Χωρίς επιδιορθώσεις. Αλλιώτικα, όπως και η κραυγή της μακαρίτισσας της νόνας μου: να πέσει φωτιά και να τους κάψει!