Δημ. Μαρκόπουλος

Θα γίνω και πιο ακραίος. Εισηγούμαι να κλείσουν όλες οι αντιπολιτευόμενες  εφημερίδες. Να μείνει ανοικτή μόνο η ΑΥΓΗ και η Εφημερίδα των Συντακτών. Να διαλυθούν όλα τα ιδιωτικά ραδιόφωνα και να εκπέμπουν μόνο το Κόκκινο και η ΕΡΑ.

Έστω λοιπόν πως σε όλα αυτά συναινούσαμε με έναν τρόπο μαγικό όλοι οι Έλληνες. Έστω ότι λέγαμε ένα μεγάλο ΝΑΙ. Το ερώτημα μετά θα ήταν απλό:

Η πατρίδα θα πήγαινε καλύτερα;

Θα πετυχαίναμε όλους τους άλλους στόχους; Αν όλα αυτά είχαν γίνει τα προηγούμενα χρόνια ή οι άδειες των ιδιωτικών σταθμών ήταν τέσσερις, οι Γιώργος Παπανδρέου, Κώστας Καραμανλής,  Κώστας Σημίτης θα είχαν πάει καλύτερα τη χώρα; Θα είχαμε γλιτώσει τα Μνημόνια;

Σαφώς όχι.

Τα ΜΜΕ όλα αυτά τα χρόνια έπαιξαν το δικό τους ρόλο, με πολλά λάθη αλλά και με επιτυχίες. Τα ΜΜΕ στήριξαν λάθος πρόσωπα, αγιοποίησαν ή δαιμονοποίησαν, εξυπηρέτησαν συμφέροντα. Όμως τα ίδια ΜΜΕ ξεσκέπασαν σκάνδαλα, παθογένειες, πρόβαλλαν λάθη και γιατί όχι έδωσαν έως και λύσεις όταν το Κράτος ήταν ανύπαρκτο. Δημοσιογράφοι πήραν μίζες, φλερτάρισαν με την κάθε λογής εξουσία, εξυπηρέτησαν κι εξυπηρετήθηκαν. Όμως άλλοι δημοσιογράφοι με συνέπεια ενημέρωσαν, αποκάλυψαν, ρισκάρισαν για να υπάρχουν καλύτερα ενημερωμένοι πολίτες.

Το πρόβλημα της Ελλάδας όμως ξεκάθαρα δεν είναι τα ΜΜΕ. Το πρόβλημα είναι το πελατειακό κράτος που παρά τα Μνημόνια ζει, βασιλεύει και ακόμα και τώρα γιγαντώνεται. Το πρόβλημα της χώρας είναι το χαμηλής ποιότητας άρα και αντίληψης πολιτικό δυναμικό που δεν κατανοεί πως η χώρα δεν είναι στο «παρά» αλλά στο «και πέντε» πριν την καταστροφή. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ο διχασμός και η αδυναμία επένδυσης στο αύριο. Η προσκόλληση στις ευκολίες και στις ιδεοληψίες του παρελθόντος. Η απουσία ουσιαστικής παιδείας, η άρνηση της δυτικής υπόστασης του Κράτους μας, οι απαρχαιωμένες δομές, η άρνηση αντίληψης των νέων γεωστρατηγικών δεδομένων. Είναι η πατριδοκαπηλία, η τυπολατρία, η υπανάπτυξη. Είναι το ότι όταν η Βουλγαρία ετοιμάζει στα σύνορα μας ιδιωτικά πανεπιστήμια, εμείς εξακολουθούμε να επιλέγουμε να μην αλλάζουμε τίποτα. Να μένουμε προσκολλημένοι στο παλιό κακό Δημόσιο πανεπιστήμιο. Στους καταληψίες και τους αντιεξουσιαστές των Σχολών. Όταν τα διεθνή επενδυτικά κεφάλαια ψάχνουν νέες τοποθετήσεις, εμείς επιλέγουμε να κλείνουμε την πόρτα. Όταν βρέχει κεφάλαια, εμείς κρατάμε την ομπρέλα της ιδεοληψίας, βάζοντας μπροστά την πολεοδομία ή φορτώνοντας με φόρους των ιδιωτικό τομέα για να μην περικοπεί ο,τιδήποτε από το Δημόσιο.

Μέσα από τη μυθοπλασία της «ηθικής διακυβέρνησης» κόντρα στα «κακά συμφέροντα», η κυβέρνηση δαιμονοποιεί, δημιουργεί τεχνητούς εχθρούς ελλείψει διάθεσης πραγματικών τομών και μεταρρυθμίσεων. Φοβάται να τα βάλει με τα μικρά ή μεγάλα πραγματικά συμφέροντα των συντεχνιών και του Κράτους και εφευρίσκει διαρκώς νέες συγκρούσεις με τα ΜΜΕ, την Εκκλησία, τους εργολάβους δημοσίων έργων, τους δικηγόρους. Εχθρούς που τη διευκολύνουν – θαρρεί – να ξεπεράσει το πραγματικό της πρόβλημα. Την απουσία σχεδιασμού. Την ατολμία της. Τη διάθεση «μη διακυβέρνησης» από την οποία διέπεται. Τρεις εξάλλου βασικές πολιτικές της επιλογές ήταν τόσο κακά προετοιμασμένες που έπεσαν στο κενό. Η Συνταγματική Αναθεώρηση, η Αλλαγή εκλογικού νόμου και το νέο τηλεοπτικό τοπίο, που  απέδειξαν τη γύμνια της κυβέρνησης. Απέδειξαν πως το «πλοίο Ελλάδα» χρειάζεται νέο κυβερνήτη. Τολμηρό κι αποφασισμένο να παλέψει όχι απέναντι στους αόρατους εχθρούς αλλά κόντρα στα πραγματικά προβλήματα. Χρειάζεται πρωθυπουργό χωρίς «αυταπάτες» με ροπή προς τον Δον Κιχωτισμό και τους χάρτινους πύργους αλλά ρεαλιστή με πλάνο και σχέδιο. Όλα τα άλλα είναι απλή επικοινωνία μιας βέβαιης μα αργής και επιζήμιας πτώσης.