Δημ. Μαρκόπουλος

Με ενδιαφέρον λοιπόν παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ ΜΜΕ να γράφουν πως «συντελείται ρήγμα στα δεξιά της ΝΔ» και πως «ο νέος Συνασπισμός της Δεξιάς είναι γεγονός». Άλλα πάλι ΜΜΕ που αυτοπροσδιορίζονται τάχα ως κεντροδεξιά όμως πρώτα υβρίζουν τη ΝΔ υπηρετώντας σαν γιουσουφάκια τον ΣΥΡΙΖΑ, μιλούν ακόμα και για «νέο κεντροδεξιό κόμμα που ετοιμάζεται».

Αναλυτές εκτιμούν πως μέσα στις λιγοστές ημέρες που ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αρχηγός της ΝΔ το κόμμα τη αξιωματικής αντιπολίτευσης πρόλαβε να απωλέσει τα «Δεξιά του χαρακτηριστικά» και πως «έχει δημιουργηθεί ρήγμα με μεγάλη μερίδα κόσμου».

Κι ενώ θα περίμενε κανείς αυτές οι τοοοοοοοόσο «καίριες» αναλύσεις να έχουν κατάληξη σε έναν σοβαρό, στιβαρό Δεξιό σχηματισμό ως πρόταση στην «κεντρώα» ΝΔ, αντ’ αυτού προέκυψε Καραγκιόζ Μπερντές. Ένας πολιτικός θίασος που θυμίζει ολίγη από Σπαθάρη με τον Μπαλτάκο εμπνευστή και τον Μπάρμπα Γιώργο Καρατζαφέρη να επιδιώκει ένα come back από την αποστρατεία. Κοντά σε αυτούς και το πολιτικό «κολλητήρι», επειδή κολλάει σε κάθε είδους εξουσία, Νίκος Νικολόπουλος που και στη ΝΔ ήταν και στους ΑΝ.ΕΛ και δικό του κόμμα έφτιαξε και την αριστερά εξύμνησε, ανάλογα με το ποιος έταζε υπουργείο και ποιος τελικά τον απογοήτευε.

Σε όσους λοιπόν προφητεύουν δεινά για τη ΝΔ από αυτόν τον «Συνασπισμό της Δεξιάς» και σε όσους επιδιώκουν να φουσκώσουν αυτό το σχήμα, θα πρέπει να απαντήσουμε με σοβαρότητα. Ή πιο σωστά να τους καλέσουμε να σοβαρευτούν.

Το πρώτο λοιπόν ερώτημα είναι «τι και ποιους εκφράζουν οι κ.κ. Μπαλτάκος, Καρατζαφέρης και Νικολόπουλος»;

Από όσο θυμάμαι, ο κ. Μπαλτάκος δεν έχει ψηφιστεί ποτέ κι από κανέναν. Ένας συνεργάτης τέως πρωθυπουργού ήταν, ο οποίος υπερέβει το ρόλο του και γι’ αυτό καρατομήθηκε από τον ίδιο τον Αντώνη Σαμαρά. Τον άνθρωπο τον οποίο – ειρήσθω εν παρόδω – οφείλουν να κάνουν εικόνισμα στον ΣΥΡΙΖΑ καθώς έκλεισε την πληγή της Χρυσής Αυγής. Φαντάζεστε τι θα γινόταν με το συγκεκριμένο κόμμα σε φουλ ακτιβιστική δράση σήμερα έχοντας εντός συνόρων 50.000 μετανάστες;

Ξαφνικά λοιπόν ο Τάκης Μπαλτάκος «φουσκώνεται» ως παράγοντας της εγχώριας Δεξιάς, ξεχνώντας πως είχε προσπαθήσει και στο παρελθόν να δημιουργήσει το κόμμα ΡΙΖΕΣ όμως δεν του «έκατσε» καθώς δεν βρήκε καν υποψηφίους.

Το δεύτερο ερώτημα αφορά τον Γιώργο Καρατζαφέρη. Τι νέο άραγε έρχεται να κομίσει ένας πολιτικός αρχηγός που βοήθησε στην εφαρμογή Μνημονίου, κινήθηκε συστημικά, άρα τώρα δεν μπορεί να ξαναβγεί εκτός γραμμών και να το παίξει αντιμνημονιακός; Ένας πολιτικός φθαρμένος από προβλήματα και από μια φθίνουσα πορεία του κόμματος του.

Ο Νίκος Νικολόπουλος επίσης ποιον εκφράζει; Με καταγγελτικό λόγο μόνο αφού δεν κατέλαβε κάποιο υπουργικό αξίωμα, ξέχασε ο βουλευτής τους επαίνους του στον Αλέξη Τσίπρα, ξέχασε την επίσκεψη του στο εκλογικό κέντρο του ΣΥΡΙΖΑ το βράδυ των τελευταίων εκλογών και τώρα το παίζει υπερπατριώτης και δήθεν εκλεκτός της Εκκλησίας.

Το μεγάλο λοιπόν πρόβλημα όλων των παραπάνω είναι πως έχουν ξεπεραστεί από την ίδια την εποχή. Αποτελούν το χθες και δεν μπορούν καν να εκφράσουν το λεγόμενο «πατριωτικό» ή «εθνικό» ακροατήριο. Κακά τα ψέματα. Ένα μεγάλο μέρος αυτού του ακροατηρίου έχει ριζοσπαστικοποιηθεί και μεταφέρθηκε – δυστυχώς - στη Χρυσή Αυγή ενώ ένα άλλο κομμάτι πήγε είτε στο σπίτι του, είτε έφθασε να ψηφίζει μέχρι και ΚΚΕ. Τι να του πουν λοιπόν τώρα ιδιοτελείς πολιτικοί, με φθορά, που δεν έχουν σχέση με τη ζώσα και δρώσα κοινωνία;

Υπάρχει όμως κι ένα ιστορικό λάθος ως προς την ανάγνωση της εγχώριας Δεξιάς. Δεν σημαίνει πως με το να είναι κανένας λαϊκός Δεξιός ή και ακροδεξιός καλά – καλά, αυτόματα συναινεί σε πολιτικές φυσιογνωμίες όπως οι προαναφερόμενες. Κι εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα της εγχώριας λαϊκής δεξιάς. Πως σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια κακοποιήθηκε, απέκτησε επιθεωρησιακά χαρακτηριστικά και τελικά στα μάτια του κόσμου γελοιοποιήθηκε. Γι’ αυτό κι έδωσε χώρο στην ακραία Χρυσή Αυγή που στα μάτια πολλών είναι πιο original.

Μέχρι σήμερα, εκφραστής της ελληνικής Δεξιάς υπήρξε ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, ο οποίος επίσης έχει περάσει στην πολιτική ανυπαρξία καθώς οι παντομίμες και οι ακρότητες έχουν βραχύ χρόνο ζωής. Ο κόσμος έστω κι αργά καταλαβαίνει το σοβαρό από το αστείο. Εκφραστής επίσης του δεξιού αντμνημονιακού χώρου ήταν ο Πάνος Καμμένος τον οποίο καθόλου δεν προβλημάτισε η έλευση Τούρκων παρατηρητών στα νησιά ή η σοσιαλμανία του ΣΥΡΙΖΑ, κι αρκέστηκε στο να στήσει ένα αστείο «show» με τα μακεδονικά φάλτσα του Μουζάλα.

Στη χώρα μας έλειψαν επίσης οι ιδεολόγοι της Δεξιάς, οι πολιτικοί φιλόσοφοι του χώρου κι εν τέλει οι ανανεωτές του. Που είναι άραγε ο Έλληνας Phillip Blond και οι αντίστοιχοι «Κόκκινοι» Συντηρητικοί; Οι εκφραστές δηλαδή της νέας Δεξιάς στη Βρετανία, που παράγουν σκέψη και πολιτικό περιεχόμενο; Που είναι οι σοβαροί Ευρωσκεπτικιστές ή Ευρω-υπερασπιστές με Δεξιά λογική και κουλτούρα; Στην Ελλάδα της σήψης και της παρακμής, η Δεξιά πρώτη φαίνεται πως εξαϋλώθηκε.

Για τους παραπάνω λόγους λοιπόν προβλέπω πως αυτό που τώρα τα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ φουσκώνουν, ο επονομαζόμενος "Συνασπισμός της Δεξιάς" το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να αθροίσει το 0,3% μαζί με το άλλο 0,5% και να κάνει ένα μεγάλο μηδενικό.

Πολύ σωστά κάνει επίσης η ΝΔ και απομακρύνει αντί να κανακεύει τους όποιους καιροσκόπους που δεν ενδιαφέρονται για έθνος ή πατρίδα αλλά για μια θέση στη Βουλή. Το πρόβλημα θα ήταν αν ένα μεγάλο κόμμα αποδεχόταν τους πολιτικούς εκβιασμούς κι αν συναινούσε με φιγούρες του χθες στο όνομα μιας δήθεν ενότητας του αύριο. Η θέση όλων όσων αλλάζουν απόψεις σαν τα πουκάμισα, που τη μια το παίζουν αντιμνημόνιο και μετά το ψηφίζουν ή τούμπαλιν, είναι μια. Στο περιθώριο.