Από τη μια πλευρά υπάρχει μια κυβέρνηση της ευθύνης, του μέτρου και της αποτελεσματικότητας

Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί τί ακριβώς συντελέστηκε στις 26 Μαϊου. Δεν παρουσιάζουν ίχνος αυτοκριτικής. Εξακολουθούν να λειτουργούν λες και όλα πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο τους.

Το έχουμε πει. Το έχουμε ξαναγράψει. Ο Αλέξης Τσίπρας ως πρωθυπουργός λειτούργησε  με αλαζονεία στον υπέρτατο βαθμό. Θεώρησε πως είχε το μαγικό άγγιγμα, πως ήταν ένας πολιτικός Μίδας που ό,τι έπιανε γινόταν χρυσός. Έως ένα σημείο μια τέτοια στάση είχε τη δική της λογική.

Ηττημένος, κουρασμένος, ψαλιδισμένος ως προς τον πολιτικό του εγωισμό, χθες ο Αλέξης Τσιπρας παρέδωσε ουσιαστικά την εξουσία του. Αυτή την πολυπόθητη εξουσία για την οποία διψούσε και αποδείχθηκε πως δεν είχε κανένα φραγμό και μέτρο για να τη διατηρήσει.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που κρυφογελώντας τον αμφισβήτησαν. Που γκρίνιαζαν διαρκώς. "Κάθισε πρώτα να κερδίσει" έλεγαν. Άλλοι περισσότερο ...large του έδιναν νίκη εως δυο με τρεις μοναδες το πολύ. Τους χαλούσε και τους ξίνιζε το καθετί. 

Όσο και να μη θέλουν κάποιοι να το παραδεχθούν, όσο κι αν κάποιοι δεν το χωνεύουν, η Κυριακή σηματοδότησε το πέρασμα σε μια νέα, πιο αισιόδοξη, πιο θετική φάση για τη χώρα.

Έτσι κι αλλιώς, είτε κάποιοι το θέλουν είτε όχι, η επόμενη Δευτέρα θα βρει τον τόπο σε μια εντελώς διαφορετική από τη σημερινή φάση. Η χώρα θα έχει μπει σε μια καινούργια κατάσταση που αρέσει δεν αρέσει, θα την οδηγήσει στην επόμενη τετραετία. Για την ακρίβεια θα την οδηγήσει στην επόμενη δεκαετία, αυτή του 2020. Σε μια περίοδο προκλήσεων.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα καλό παιδί. Βασιλόπουλο δεν το έλεγες. Καταλήψεις έκανε και κοπάνες. Φοιτητής μέτριος, συνδικαλιστής πρώτος, πτυχίο πήρε με το στανιό.

Σε προηγούμενο άρθρο είχαμε αναφερθεί στη φιλοτέχνηση μιας εικόνας αήττητου (άχαστου κατά τη συριζαϊκή σλαγκ) Αλέξη Τσίπρα που απέχει από την πραγματικότητα.

Ο Κώστας Αρβανίτης είναι δημοσιογράφος. Ως τέτοιος, γνωρίζει τον τρόπο να κάνει «ντόρο». Όπως η on air αποχώρησή του από το πλατό της ΕΡΤ. Για να σηκώσει σκόνη και να κάνει φασαρία, επέλεξε τον εντυπωσιασμό. Δικαίωμα του.

Το λέγαμε, όμως κάποιοι δεν ήθελαν (και δυστυχώς ακόμα δεν θέλουν) να ακούσουν. Πως δηλαδή δεν είναι δυνατό να μην υπάρχει δικαίωμα ψήφου στους Έλληνες κατοίκους του εξωτερικού.

Η ατάκα βγαλμένη από τα 90s. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος, συνεπής Ρηγάς, αριστερός του μπλα μπλα μα πλήρως υποταγμένος στον καπιταλισμό, σε κάθε αδιέξοδο, σε κάθε δυσκολία αναφωνούσε "Τί έγινε ρε παιδιά";

Εκτός των πολλών άλλων πραγμάτων που θα κριθούν από την τελική επιλογή του χρόνου των εθνικών εκλογών, θα είναι και κάτι το οποίο δεν πρέπει να υποτιμήσουμε:

Να το κάνουμε σαφές: εκλογές, ούτως ή άλλως έχουμε τον Μάιο. Έχουν μείνει δηλαδή 76 ημέρες έως ότου πραγματοποιηθεί κάτι περισσότερο από μια δημοσκόπηση.