Βασίλης Χιώτης

Ζούμε σε μια χώρα, που οι νόμοι δεν ισχύουν και που τα κρατικά όργανα περιφρούρησής τους, λειτουργούν κάνοντας μονίμως τα στραβά μάτια.

Στην τραγωδία της Αίγινας, μπορεί να κυριαρχεί το δράμα των ανθρώπων που χάθηκαν, αλλά αν ξεφύγουμε από αυτή την διάσταση, διαπιστώνουμε οτι η νομιμότητα παραβιάστηκε πολλαπλώς, χωρίς κανείς, ούτε καν να το αναφέρει. Και φυσικά χωρίς να αναζητούνται πουθενά αλλού ευθύνες, πλην αυτών του φυσικού δράστη.

Την πρώτη μέρα της τραγωδίας, δεν γνώριζε κανείς πόσοι επέβαιναν στο σκάφος που εμβολίστηκε, επειδή τα εισιτήρια σε τέτοιου είδους σκάφη κόβονται επί τόπου χωρίς να τηρείται κατάσταση επιβατών.

Ακόμη και σήμερα δεν είναι απολύτως βέβαιο οτι ο χειριστής του ταχύπλοου είναι το πρόσωπο που κατηγορείται, επειδή στα ιδιωτικά ταχύπλοα σκάφη, επικρατεί μια κατάσταση απόλυτης ασυδοσίας. Ακόμα και τα απαγορευτικά απόπλου, ισχύουν στην Ελλάδα μόνο για τα δημόσια μέσα θαλάσσιας μεταφοράς, αλλά όχι και για τα ιδιωτικά. Μ,ε ιδιωτικό σκάφος βγαίνεις από το λιμάνι, όποτε θέλεις, με όποιον θέλεις και δεν δίνεις λογαριασμό σε κανέναν.

Αλλά η κατάσταση είναι το ίδιο πρόχειρη και στον τρόπο που λειτουργούν οι λιμενικές αρχές.

Για μια υπόθεση που μονοπωλεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, οι αρχές χρειάστηκαν 48 ώρες για να ανακοινώσουν τον κατάλογο των θυμάτων, αλλά και των επιβαινόντων στο ταχύπλοο.

Για μια υπόθεση που διεξάγεται έρευνα από όλες τις συναρμόδιες αρχές, ξαφνικά επενέβη ο υπουργός Ναυτιλίας, χωρίς να έχει εξηγήσει κανείς μέχρι σήμερα, τι λόγοι υπήρχαν για να μεταβεί ο ίδιος στην Αίγινα και με ποιο δικαίωμα ενεπλάκη στην προανάκριση.

Μέχρι τώρα δεν έχει εξηγήσει κανείς γιατί δεν συνελήφθη από την πρώτη στιγμή ο χειριστής, αλλά απλώς κρατήθηκε σε κατ΄ οίκον περιορισμό.

Μέχρι τώρα δε, κανείς δεν έχει απαντήσει στο ερώτημα, πως ένας 77χρονος με κινητικά προβλήματα, είχε κριθεί ικανός να οδηγεί ταχύπλοο, αλλά και μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού, για την οποία του ανανέωσαν την άδεια οδήγησης πριν από ενάμισι χρόνο.

Όλη η υπόθεση της Αίγινας λοιπόν, συνθέτει μια εικόνα απογοήτευσης για την χώρα, που εξακολουθεί να λειτουργεί με την λογική του μέσου, των γνωριμιών, αλλά και της ανευθυνότητας που χαρακτηρίζει κάθε λειτουργία της.

Για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε, οτι στην Ελλάδα δεν έχουν σημασία οι κανόνες. Μόνο όταν γίνει το κακό, θρηνούμε τα θύματα για κάποιες μέρες και μετά επιστρέφουμε στην καθημερινότητά μας...