Βασίλης Στεφανακίδης

Θα πει κανείς και λογικά, όταν έχεις εκλεγεί από μια κοινωνία που ταλαιπωρείται βάναυσα από τη δεκαετή οικονομική κρίση που διέλυσε τις ζωές εκατομμυρίων Ελλήνων, πρώτιστο καθήκον είναι οι παρεμβάσεις στον οικονομικό τομέα για να ανακουφιστούν όσο γίνεται οι πολίτες.

Και καλά έκανε και έριξε το βάρος στον οικονομικό με την ευρύτερη έννοια τομέα ώστε να αρχίσει σιγά-σιγά να κινείται η οικονομία τόσο σε επίπεδο επιχειρήσεων όσο και κυρίως στους πολίτες. Και τα πρώτα δείγματα γραφής στο εξάμηνο της νέας διακυβέρνησης είναι θετικά και ελπίζουμε να ληφθούν γρήγορα κι άλλες αποφάσεις προς την κατεύθυνση επιστροφής σε μια τρόπον τινά κανονικότητα, αν μπορεί να την πει κανείς έτσι.

Όμως παράλληλα, όπως το διαπιστώνει εν τοις πράγμασι και ο πρωθυπουργός, ανακύπτουν καθημερινά προβλήματα και απρόβλεπτες επείγουσες καταστάσεις οι οποίες απειλούν να τινάξουν στον αέρα, τη γενικότερα προσπάθεια ανάταξης της εικόνας της χώρας.

Και τέτοια είναι τα εθνικά θέματα και οι εντάσεις -προκλήσεις της γείτονος που αίφνης μας ανάγκασε όλους να μάθουμε και να αγωνιούμε τι θα γίνει στον πόλεμο των φυλάρχων που μαίνεται εδώ και δέκα χρόνια στη Λιβύη και οι περισσότεροι εξ ημών αγνοούσαμε γιατί από την έκβαση του θα εξαρτηθούν και οι επόμενες κινήσεις της Τουρκίας που μας αφορούν σε μεγάλο βαθμό.

Κι είναι ένα θέμα πολυπαραγοντικό που και να θέλουμε δεν μπορούμε να το επιλύσουμε μόνοι μας.

Όπως πολυπαραγοντικό και δυσεπίλυτο είναι και το μεταναστευτικό που πλέον απειλεί να γίνει τον νούμερο ένα πρόβλημα της χώρας ,αν δεν βρεθεί τάχιστα ένας τρόπος διαχείρισης όλων αυτών δεκάδων χιλιάδων που συρρέουν και εγκλωβίζονται στη χώρα μας.

Κι είναι αλήθεια, πως από την αρχ,ή η αντιμετώπιση του προβλήματος από τη νέα κυβέρνηση έμοιαζε ολίγον επιπόλαια και όλες οι κινήσεις συνέτειναν στο να ρίξουν τις ευθύνες στην προηγούμενη κυβέρνηση, για τα λάθη και τις παραλείψεις της και όχι τι θα γίνει από δω και πέρα από αυτή τη βαριά κληρονομιά και ένα πρόβλημα που ήρθε για να μείνει για πολλά χρόνια στη χώρα.

Είδαμε λοιπόν συναρμοδιότητες, επικαλύψεις αρμοδιοτήτων και συγκρούσεις μεταξύ υπουργών για το ποιος κάνει τι και ποιος φέρει την τελική ευθύνη. Η ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται μέχρι σήμερα το όλον θέμα, χαρακτηρίζεται και από το γεγονός ότι δεν είδαμε κανένα πρωτοκλασάτο στέλεχος να αναλαμβάνει το ακανθώδες ζήτημα και οι περισσότεροι το αποφεύγουν σαν το διάολο το λιβάνι.

Έτσι, μέχρι τώρα μόνο εξαγγελίες και προθέσεις για δημιουργία κλειστών κέντρων φύλαξης διεσπαρμένων σε όλη τη χώρα βλέπουμε και από πράξη τίποτα.

Η δε εικόνα στα νησιά πρώτης υποδοχής ,των συνεχών και αυξημένων ροών, θυμίζει εποχές ΣΥΡΙΖΑ και τις οποίες στηλίτευε η σημερινή κυβέρνηση ως αντιπολίτευση και μάλιστα διατεινόταν πως είχε προτάσεις και λύσεις αποσυμφόρησης των νησιών και απάλειψης των εικόνων ντροπής της Μόριας που δυσφημούν τη χώρα διεθνώς.

Χθες αίφνης, είδαμε να ανακοινώνεται η επανασύσταση του υπουργείου μεταναστευτικής πολιτικής και να ορκίζεται νέος υπουργός. Δεν ξέρω αν αυτή η κίνηση είναι η λύση ή απλώς διόρθωση του λάθους της κατάργησης του υπουργείου, κι αν ο νέος αρμόδιος υπουργός που θα έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο, έχει κάποιο δικό του σχέδιο ή αναλαμβάνει να υλοποιήσει κάποιο γενικότερο σχέδιο της κυβέρνησης.

Αυτό που ξέρω όμως, είναι πως ο πρωθυπουργός πρέπει να φέρει το πρόβλημα στην κοινοβουλευτική του ομάδα και να θέσει τους βουλευτές του ενώπιον των ευθυνών τους καθώς οι περισσότεροι δίνουν αγώνα να μην πάνε οι σχεδιαζόμενες δομές στην εκλογική τους περιφέρεια και ούτε λίγο ούτε πολύ, υποδαυλίζουν τους συμπολίτες τους σε ξεσηκωμούς.

Αν δεν λυθεί πρωτίστως αυτό το θέμα κι αν δεν ξεκινήσουν με διαδικασίες εξπρές να κτίζονται αυτά τα κέντρα κλειστού τύπου, τότε πολύ φοβούμαι πως ο νέος υπουργός γρήγορα θα σηκώσει τα χέρια γιατί μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Μόνο ηλεκτρικές υπουργικές καρέκλες που θα καταστρέφουν πολιτικές καριέρες.