Βασίλης Στεφανακίδης

Έχουν υπογραφεί δεκάδες διακρατικές συμφωνίες και μνημόνια συνεργασίας για όλους τους τομείς από τον πολιτισμό μέχρι τον πρωτογενή τομέα.

Ποια ήταν πρακτικά τα αποτελέσματα όλων αυτών των σούρτα -φέρτα εκτός από τις φωτογραφίες στο Σινικό τείχος; Η επένδυση της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά και δεκάδες κινέζικα μαγαζιά που πουλούν “μαϊμούδες” και ευτελή προϊόντα του ενός ευρώ. Ούτε καν ένα Κινέζικο εστιατόριο της προκοπής.

Στο πρόσφατο ταξίδι του Κυριάκου Μητσοτάκη, τον συνόδευσαν 200 Έλληνες επιχειρηματίες. Όλη η αφρόκρεμα του Ελληνικού επιχειρείν και οι οποίοι πραγματοποίησαν στοχευμένα ραντεβού με ομοειδείς με το αντικείμενο τους Κινέζους επιχειρηματίες.

Δεν ξέρω αν αυτή τη φορά τα πράγματα πήγαν καλύτερα και θα δούμε στην πράξη να υλοποιούνται συνεργασίες και να έρχονται Κινεζικές επενδύσεις στην Ελλάδα αλλά καλό είναι να κρατούμε μικρό καλάθι. Οι Κινέζοι όπως και οι Άραβες δεν είναι και οι ευκολότεροι άνθρωποι στο να παίρνουν αποφάσεις γρήγορα. Όλο κο κο κο και αυγό κανένα. Για παράδειγμα την περίφημη αεροπορική σύνδεση της Κίνας με την Ελλάδα πόσα χρόνια την ακούμε και σε πόσους πρωθυπουργούς την έχουν τάξει; Πάμπολλες και προχθές άλλη μία.

Κι όταν τελικά αποφασίσουν αφού το μελετήσουν κάποια χρόνια, μη νομίζετε πως αναλαμβάνουν επιχειρηματικά ρίσκα. Τα σιγουράκια ψάχνουν που θα τους αποδίδουν κέρδος από τη πρώτη στιγμή και δεν τους αρέσει να ξεκινούν από το μηδέν. Όπως για παράδειγμα η Cosco που μπήκε σε μια στρωμένη δουλειά και απλώς την επεκτείνει. 'Η τα διάφορα funds που μπήκαν ή ενδιαφέρονται να μπουν μετοχικά σε δουλειές στρωμένες όπως τα ξενοδοχεία ή η ενέργεια. Από την άλλη, η Κίνα είναι ένας παγκόσμιος οικονομικός κολοσσός τον οποίο δεν μπορείς να αγνοείς. Από τα 10 deals που συζητάς κι ένα να κάτσει πάλι κέρδος είναι για τη χώρα.
Είμαστε μια χώρα που διψά για επενδύσεις αλλά η οποία δεν είναι μόνη.

Δεν ξέρω χώρα και κυβέρνηση σε όλη την υφήλιο που να μην έχει ως πρωταρχικό στόχο τις νέες επενδύσεις που θα συμβάλλουν στην αύξηση του ΑΕΠ τους και την ευημερία των λαών τους.

Όμως για να είμαστε ρεαλιστές, τους πρώτους που πρέπει να κοιτά η κάθε κυβέρνηση είναι τους εγχώριους επιχειρηματίες αλλά και τους νέους που θέλουν να κάνουν επιχείρηση κι έχουν τη δίψα της δημιουργίας.

Από αυτούς έχουμε να περιμένουμε κάτι όχι από τους ξένους που βάζουν στο τραπέζι πάνω, δεκάδες σενάρια και χώρες και συγκρίνουν πλεονεκτήματα για να καταλήξουν εκεί που διαφαίνεται μεγαλύτερη απόδοση στα υπό επένδυση κεφάλαια τους.

Και υπάρχουν στη χώρα μας εκατοντάδες ή και χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που αμφιβάλλω αν τις γνωρίζει καν το αρμόδιο υπουργείο αλλά τις γνωρίζουν πολύ καλά η εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Επιχειρήσεις παλιές και με ιστορία, νεώτερες και πολύ πρόσφατες που επενδύουν στον τόπο μας, παράγουν και ανοίγονται στον διεθνή ανταγωνισμό με εξαγωγές προϊόντων που παράγονται εδώ και φέρνουν πίσω φρέσκο χρήμα. Απόν τον οινοποιό που στέλνει τα κρασιά του στα πέρατα του κόσμου, τον κονσερβοποιό, τον παραγωγό εξαρτημάτων μηχανών, τον παραγωγό δομικών υλικών έως τον επιχειρηματία της ψηφιακής εποχής που δίνουν καθημερινά τον αγώνα μόνοι τους, μακριά από τους προβολείς της δημοσιότητας , μακριά από την κεντρική εξουσία.

Κίνητρο τους η αγάπη για αυτό που κάνουν, η δημιουργικότητα και η νίκη στο σκληρό πεδίο του ανταγωνισμού.

Αυτούς λοιπόν πρώτα να δει η επίσημη πολιτεία γιατί με αυτούς μπορεί να γίνει δουλίτσα.

Όλοι οι άλλοι είτε Κινέζοι, είτε Άραβες και Κογκολέζοι, αν ποτέ αποφασίσουν να έρθουν καλώς να ορίσουν. Μέχρι τότε όμως η κάθε κυβέρνηση καλό είναι να μεριμνά πρωτίστως το εγχώριο επιχειρείν γιατί χάριν σ' αυτό υπάρχει ιδιωτικός τομέας που συντηρεί το κράτος και δίνει δουλειά σε σχεδόν 3 εκατομμύρια Έλληνες. Δεν είναι αποπαίδια κι είναι σαφώς προτιμότεροι από τα διάφορα funds που εκ του καταστατικού τους δεν μπορούν να παραμείνουν σε μια επένδυση πέραν των 5-6 χρόνων κι είναι υποχρεωμένα να φύγουν είτε με κέρδος είτε(σπανίως) με ζημιά!