Βασίλης Στεφανακίδης

Οταν σχεδόν οι μισοί πολίτες του ενεργού πληθυσμού περιμένουν πώς και πώς τον εξωδικαστικό συμβιβασμό των χρεών τους, τότε οι ελπίδες για ανάκαμψη της οικονομίας μάλλον είναι ισχνές.

Οταν οι εκατοντάδες χιλιάδες δανειολήπτες έχουν στηρίξει τις ελπίδες τους σε κινήσεις πολιτών που ματαιώνουν τους πλειστηριασμούς ακινήτων με προπηλακισμούς και χειροδικίες, τότε μάλλον αργούν πολύ ο εξορθολογισμός της οικονομίας και η λειτουργία του κράτους δικαίου.

Οταν η κυβέρνηση κομπορρημονεί ότι επί των ημερών της άνοιξαν 320.000 θέσεις εργασίας και η ανεργία σε πραγματική βάση, και όχι με μαγειρεμένα στοιχεία, συνεχίζει να κινείται πάνω από τα 1,3 εκατομμύρια, τότε μάλλον η ανάπτυξη μας έχει στήσει στο ραντεβού.

Οταν η ίδια αυτή κυβέρνηση υποστηρίζει ανερυθρίαστα ότι τον τελευταίο χρόνο οι μέσοι μισθοί έχουν αυξηθεί, τότε μάλλον δεν ξέρει τι της γίνεται ή απλά, κατά τα ειωθότα, λέει ψέματα.

Οταν άνθρωποι μέχρι πριν από λίγα χρόνια είχαν τη σειρά τους και σήμερα ψάχνουν μια οποιαδήποτε δουλειά, έστω και με 400-500 ευρώ, τότε μάλλον, κανένα success story δεν είναι αληθινό, όσους θετικούς δείκτες κι αν μας παρουσιάζουν.

Οταν συμπολίτες μας ζούσαν με αξιοπρέπεια μέχρι πριν από λίγο καιρό (άσχετα αν και τότε γκρίνιαζαν) και τώρα αναγκάζονται να κόβουν ακόμα και τα βασικά είδη διατροφής, ελάχιστη έως καθόλου σημασία έχει η μουσαντένια έξοδος της χώρας στις αγορές.

Οταν σε αυτή τη χώρα υπάρχουν και κινούνται ανάμεσά μας πολίτες στην επαρχία ή στα νησιά που ακόμα δεν έχουν καταλάβει τίποτα από την πολύχρονη κρίση και τα μνημόνια και πορεύονται σαν άλλοτε, τότε η επιχειρούμενη εξίσωση προς τα κάτω αφορά μόνο τους σταβλισμένους πολίτες των πόλεων με τα απόλυτα ελεγχόμενα έσοδα.

Οταν κάποιοι δικαστές κρίνουν ότι για όλα τα δεινά της χώρας και για όλα τα μνημόνια υπεύθυνος είναι ένας στατιστικολόγος και τα στοιχεία που έδωσε στην Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία και τον καταδικάζουν παρ’ όλες τις ταπεινώσεις στις οποίες υποβλήθηκε η κυβέρνηση από τους δανειστές, τότε μάλλον αυτή η χώρα δεν γνωρίζει πού πατά και πού βαδίζει.

Οταν μέσα στο κατακαλόκαιρο η κυβέρνηση των 153 βουλευτών αποφασίζει να καταργήσει έναν νόμο του 2011 για την παιδεία (νόμος Διαμαντοπούλου) ο οποίος ήταν προϊόν ευρείας συναίνεσης των κομμάτων κατόπιν εξαντλητικού διαλόγου και ψηφισμένος από 255 βουλευτές, τότε μάλλον η Δημοκρατία μας είναι βαθιά άρρωστη και έρμαιο στα χέρια ιδεοληπτικών και αντιδημοκρατικών μειοψηφιών.

Οταν η ούτως ή άλλως πάσχουσα παιδεία μας, αντί να προσπαθεί να μοιάσει σε άλλες δυτικών χωρών και να κάνει άλματα για να τις φτάσει, πισωγυρίζει δεκαετίες γιατί έτσι κρίνει η ετερόκλητη και ισχνή πλειοψηφία, τότε δεν υπάρχει κανένα μέλλον για τους νέους μας στην ίδια τους την πατρίδα. Εκτός κι αν βολεύονται μέσα στα στενά αριστερά περιθώρια τα οποία χτίζει κάθε μέρα μεθοδικά η κυβέρνηση.

Οταν και ο πανεπιστημιακός δάσκαλος Γαβρόγλου, που, υποτίθεται, διέπρεψε σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, θεωρεί ότι το μείζον σήμερα είναι η κατάργηση της αριστείας και η ανάθεση της σημαίας μέσω λοταρίας και όχι η κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων, τότε μάλλον το ’χουν χάσει εντελώς.

Οταν ο ίδιος ο υπουργός επαναφέρει το κακώς εννοούμενο άσυλο στα πανεπιστήμια που τόσα δεινά και τόσες ανομίες είχε επιφέρει στους χώρους των πανεπιστημίων από αναρχοαριστερίστικες ομάδες αλλά και άτομα του κοινού ποινικού δικαίου, τότε μάλλον για το τελευταίο που ενδιαφέρεται είναι το πέρασμα της εκπαίδευσης στην ψηφιακή εποχή και τον διεθνή ανταγωνισμό.

Οταν για 43 χρόνια όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν από τον τόπο θεωρεί η σημερινή παρέα της εξουσίας ότι δεν έκαναν ούτε ένα σωστό και γι’ αυτό προσπαθούν να τα γκρεμίσουν όλα και στη θέση τους να επιβάλουν ουτοπικές θεωρίες και ιδέες, τότε μάλλον τα πράγματα εξελίσσονται επικίνδυνα και κυρίως αντιδημοκρατικά.

Οταν οι άλλοτε υπέρμαχοι του πλουραλισμού και της πολυφωνίας, οι οποίοι έφτασαν στην εξουσία μέσα από τη συνύπαρξη των πλέον ετερόκλητων συνιστωσών και ομάδων, θεωρούν σήμερα πλουραλισμό όσο το δυνατόν περισσότερους χειροκροτητές και γλείφτες, τότε μάλλον η ελευθερία της έκφρασης, της άποψης και της κριτικής βρίσκονται μπροστά σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Οταν οι θεσμοί που δεν κουκουλώνουν την ανεξαρτησία τους με τα σχέδια και τη βούληση της κυβέρνησης γίνονται εμπόδια και το καλό το παλικάρι, η κυβέρνηση, προσπαθεί να βρει τρόπους και μεθόδους υπέρβασης ή υποδούλωσής τους, τότε μάλλον η Δημοκρατία δεν μένει πια εδώ.

Οταν οι πολίτες με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους είναι όλοι ίσοι και έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις αλλά οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και τα μέλη του κόμματος είναι πιο ίσοι από τους άλλους, τότε μάλλον η λέξη «καθεστώς» είναι αυτή που ταιριάζει σε όλα όσα βιώνουμε.

Τέλος, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας ομολογεί ότι μπορούμε να τον κατηγορήσουμε ως ψεύτη αλλά όχι ως διεφθαρμένο και κλέφτη, τότε μάλλον έχει κάθε δικαίωμα και ο τελευταίος πολίτης να δηλώνει ψεύτικα έσοδα, ψεύτικα έξοδα, ψεύτικες αναπηρίες, ψεύτικες αποδείξεις, ψεύτικες ταμειακές, ψεύτικη αγροτική παραγωγή για να πάρει επιδοτήσεις, ψεύτικα πτυχία για να προσληφθεί στο Δημόσιο κ.λπ.

Και μπορεί με ψέματα να κατάφεραν να πάρουν ακόμα και την εξουσία της χώρας, αλλά φρονώ ότι με ψέματα δεν θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους όταν έρθει εκείνη η ώρα. Ούτε με ψέματα μπορούν εις το διηνεκές να κρατούν τις καρέκλες της εξουσίας γιατί τέτοιες μονιμότητες δεν έχει καταφέρει να επιβάλει ούτε ο συνοδοιπόρος και ομοϊδεάτης τους Μαδούρο.