Βασίλης Στεφανακίδης

Μπορεί για το εσωτερικό των κυβερνώντων κόμματων να έχει μεγάλη σημασία αν θα υπάρχουν οι λέξεις «παράταση», «τρόικα», «μνημόνιο» κ.λπ., όπως έχει επικοινωνιακή σημασία και για τον κόσμο που ελπίζει και συγκεντρώνεται στις πλατείες.

Στο διά ταύτα, όμως, πολύ φοβάμαι ότι το παιχνίδι των λέξεων ελάχιστα θα μας βοηθήσει εντέλει στο μεγάλο ζητούμενο, που είναι η οικονομική ανάσα για τον πολύ κόσμο.

Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάχτυλό μας. Οποιαδήποτε λύση βρεθεί -αν και όταν βρεθεί-, και ανεξάρτητα από το ποιο όνομα θα της δώσουν, εφόσον απαιτηθούν λεφτά για στήριξη της ελληνικής οικονομίας, αυτή θα συνοδεύεται υποχρεωτικά από νέες δεσμεύσεις και μέτρα.

Το είπε άλλωστε ξεκάθαρα ο Γιούνκερ στη Σύνοδο Κορυφής. Οποιο μέτρο καταργηθεί πρέπει να αντικατασταθεί με κάποιο άλλο ισοδύναμο. Δεν ξέρω αν αυτές οι απαιτήσεις θα είναι από το 70% ή το 30% των προηγούμενων μνημονίων και δεσμεύσεων, ή αν θα είναι βαρουφακικής έμπνευσης, πάντως κάποιοι -και μάλλον αυτοί που ακόμα έχουν δουλειές και εισοδήματα- θα κληθούν να πληρώσουν ξανά, αυτή τη φορά για τις γέφυρες, για να μη μας πάρει το ποτάμι! Κι αυτό θα είναι το μικρότερο κακό γιατί δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γίνει στην περίπτωση που δεν υπάρξουν υποχωρήσεις και από τις δυο πλευρές που διαπραγματεύονται και οδηγηθούμε σε μετωπική σύγκρουση. Είναι, πάντως, κακά τα πρώτα δείγματα της νέας κυβέρνησης με το πρόσχημα πως είναι η πρώτη κυβέρνηση που εννοεί τις προεκλογικές δεσμεύσεις της γιατί παραβλέπει κάτι ουσιώδες. Η Ελλάδα τού σήμερα δεν είναι μια κανονική χώρα γιατί, απλούστατα, μόνο στα χαρτιά δεν είναι χρεοκοπημένη.

Συνεχίζουμε να ’χουμε νόμισμα το ευρώ και συνεχίζουμε να ανήκουμε στην Ευρωζώνη επειδή κάποιες άλλες χώρες έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη των δικών τους φορολογουμένων. Και το έκαναν αυτό έναντι εξασφαλίσεων ότι θα πάρουν κάποια στιγμή τα λεφτά τους πίσω - οι περισσότερες μάλιστα μας δάνεισαν με επιτόκιο μικρότερο από αυτό με το οποίο δανείζονται από τις αγορές για τις δικές τους ανάγκες. Το να γράφει η νέα κυβέρνηση στα παλιότερα των υποδημάτων της τις δεσμεύσεις του κράτους και να προχωράει σε μονομερείς ενέργειες -ανεξάρτητα από το πόσο απαραίτητες είναι για τον καθημαγμένο λαό μας και πριν ακόμα αρχίσουν οι ουσιαστικές συζητήσεις- αυτό δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες στις διαπραγματεύσεις.

Πολύ σωστό και δίκαιο να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ. Πλην όμως να εξασφαλιστούν πρώτα οι πηγές που θα αναπληρώσουν αυτούς τους φόρους. Και μεταξύ μας, δεν είναι και τόσο εγγυημένο το φοβερό σχέδιο για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής που ακούγεται ως «ζήσε, Μάη μου»!

Πολύ σωστή η επαναφορά του αφορολόγητου και η επιβολή νέων φορολογικών κλιμακίων.

Επρεπε όμως πρώτα να βρουν από πού θα καλυφθεί κι αυτή η απώλεια εσόδων για το κράτος.

Καλή και άγια η αύξηση του κατώτατου μισθού. Δεν θα έπρεπε, όμως, πρώτα να μετρηθεί η ενδεχόμενη απώλεια θέσεων εργασίας από πολλές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που σήμερα επιβιώνουν με τη βοήθεια του αναπνευστήρα;

Ποιος θα μπορούσε επίσης να είναι αντίθετος στην επαναφορά της 13ης σύνταξης για τους απόμαχους που ζουν με λιγότερα από 700 ευρώ;

Πρώτα, όμως, έπρεπε να εξασφαλιστεί πως τα λεφτά υπάρχουν. Και απ’ ό,τι βλέπουμε μέχρι στιγμής, κάθε μήνα το Δημόσιο χάνει 1 δισ. έσοδα και αν συνεχιστεί αυτή η αιμορραγία, όχι για πρωτογενές πλεόνασμα δεν θα μιλάμε αλλά θα απειληθούμε με επιστροφή στους ελλειμματικούς προϋπολογισμούς.

Να υποθέσουμε πως αυτή η σπουδή δικαιολογείται από την απειρία και την επαναστατικότητα της νέας κυβέρνησης. Οταν, όμως, με το καλό κλείσει η συμφωνία με τους δανειστές, καλό θα ήταν οι επόμενες ενέργειές της να προσαρμοστούν στην τακτική των νοικοκύρηδων που έχουν φιλοσοφία ζωής το «ξοδεύω μόνο όταν έχω».