Βασίλης Στεφανακίδης

Σωθήκαμε( τρόπος του λέγειν) και δεν μας πέταξαν έξω από την Ευρώπη  τότε, από μια αλληλουχία συμπτώσεων και κυρίως  λόγω της αμφίθυμης στάσης της Μερκελ που δεν επείσθη από τον υπουργό της Σόιμπλε αλλά και τους άλλους ηγέτες της Ευρώπης πως διώχνοντας την Ελλάδα, θα σταματούσε το κακό και θα σωζόταν η παρτίδα του μέλλοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν θα σταθώ στις παιδαριώδεις και ανόητες πρωτοβουλίες του τότε πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου που ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε η υπομονή των Ευρωπαίων και με μπροστάρη τον Σαρκοζί ήθελαν να τελειώνουν μια για πάντα με την Ελλάδα.

Αυτό που έχει σημασία  και δεν το είχαμε αντιληφθεί πλήρως, είναι ότι εκείνο  το φθινόπωρο του 2011, η Ευρωζώνη γλίτωσε τη διάλυση και την κατάρρευση, κυριολεκτικά  παρά τρίχα.
Αν κι έχουν περάσει μόνο 2-2,5 χρόνια από τότε, οι εξελίξεις και τα γεγονότα στη χώρα μας  ήταν κατακλυσμιαία για να φθάσουμε στο σήμερα, όπου όλοι εκείνοι που  τότε φώναζαν “σταύρωσον” σήμερα να μιλούν με άλλη γλώσσα υποστηρίζοντας πως ο κίνδυνος πλέον έχει απομακρυνθεί και πως βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο.

\Είναι όμως έτσι; Έχει όντως εκλείψει ο κίνδυνος να βρεθούμε και πάλι σε ανάλογη κατάσταση;
Μιλώντας με ανώτατο τραπεζικό παράγοντα, ο οποίος σήκωσε  μεγάλο βάρος στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και ο οποίος  ούτε πολιτικές φιλοδοξίες έχει ούτε αναμιγνύεται στην τρέχουσα πολιτική και προεκλογική κατάσταση , εμφανίστηκε  βαθιά ανήσυχος, “γιατί το πολιτικό σύστημα σε όλο το φάσμα, δεν φαίνεται να έχει βάλλει μυαλό κι είναι έτοιμο να διολισθήσει στις παλιές πρακτικές της παραχολογίας και του βολέματος προσώπων και ομάδων”.

“Ναι μεν έχουμε πετύχει πολλά” , έλεγε “κι είμαστε σε σαφώς καλύτερη θέση  απ' ότι το 12, πλην όμως οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν είναι πολλοί και η θωράκιση της ελληνικής οικονομίας  ακόμα αδύναμη. Τίποτα δεν έχει ακόμα τελειώσει κι έχουμε πολύ και δύσκολο δρόμο μπροστά μας.” Πρέπει  δε να αντιληφθούμε γιατί σε πολλούς διαφεύγει μια σημαντική παράμετρος.
Το 2011 η Ευρώπη αντιμετώπιζε ένα σοβαρό κίνδυνο γιατί δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα και ενδεχόμενη έξοδος της χώρας, μπορεί να μετέδιδε την κρίση και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ο φόβος τους ήταν κυρίως η Ιταλία την οποία δεν θα μπορούσαν να σώσουν κι επομένως δεν θα έμενε τίποτα όρθιο από το οικοδόμημα της ΕΕ που κτίζεται  50 τόσα χρόνια.

 Σήμερα όμως ελάχιστα έως καθόλου δεν κινδυνεύουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι αν εμείς δεν τα καταφέρουμε και διολισθήσουμε και πάλι στην αυτοκαταστροφή.

 Όσοι δε αφελώς πιστεύουν πως αυτά τα 350 δισ. που χρωστάει η χώρα θα διαγραφούν αν κάνουμε στάση πληρωμών και χρεοκοπία, πλανώνται πλάνην οικτράν και δεν έχουν τη στοιχειώδη γνώση πως μας έχουν “δέσει” νομικά, ώστε να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, ο κόσμος νάρθει ανάποδα.

Αρκεί να θυμίσω  κάτι που το  έμαθα κι εγώ πρόσφατα, πως μόλις πριν από 10 χρόνια, πληρώσαμε την τελευταία δόση του δανείου που είχε πάρει το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος  από Αγγλικές τράπεζες το...1830!

Θα μας περιμένουν και αιώνες αν χρειαστεί αλλά τα λεφτά τους θα τα πάρουν πίσω  και με τόκο. Αυτή δυστυχώς είναι η πικρή αλήθεια και καλό είναι  κάποια πράγματα να τα βλέπουμε με ωμό ρεαλισμό και να μη γοητευόμαστε  από τον άκρατο λαϊκισμό που ειδικά τις τελευταίες μέρες, ξεχειλίζει στους δρόμους και τις πλατείες όλης της χώρας από παλιούς και νέους “σωτήρες”.
 “Σωτήρες” που για μια ψήφο, καταφεύγουν σε ευτελείς μεθόδους, πουλώντας όνειρα και  ψεύτικες ελπίδες  σ' ένα απεγνωσμένο λαό  που έχει υποστεί τα πάνδεινα και απελπισμένα ψάχνει από κάπου να γαντζωθεί.