Βασίλης Στεφανακίδης

Καταρρίψαμε και τους νόμους της Φυσικής! Ανακαλύψαμε τη δράση χωρίς αντίδραση! Την ιστορία ενός πολέμου σχεδόν πάντα τη γράφουν αυτοί που επέζησαν και η «αντικειμενικότητα» έχει τη σφραγίδα των νικητών. Με τα θύματα και τα δράματα που κρύβονται πίσω τους, εκτός από την αριθμητική, δεν ασχολείται κανείς.  Σήμερα  στη χώρα μας ζούμε έναν ιδιότυπο οικονομικό πόλεμο με εκατομμύρια θύματα και θύτες αόρατους, κρυμμένους πίσω από οργανισμούς, συμβούλια, τράπεζες και ηγέτες με ατσαλάκωτα κολάρα. Κάθε τόσο συγκαλούν «πολεμικά συμβούλια» και οργανώνουν τη νέα τους συντονισμένη και αποτελεσματική επίθεση έτσι ώστε τα χιλιάδες θύματα από τον άμαχο πληθυσμό να εξαναγκάσουν τη χώρα να γονατίσει και να υπογράψει την τελική συμφωνία παράδοσης!

Αδιαφορούν για τις χαμένες ζωές 11 εκατομμυρίων Ελλήνων.  Αδιαφορούν που 1,5 εκατομμύριο μέχρι χθες νοικοκυραίοι με τη δουλίτσα τους στο εργοστάσιο, στη βιομηχανία, στο γραφείο, στο εμπορικό, στην οικοδομή, παίρνοντας πάνω κάτω ένα χιλιάρικο, κατάφερναν και τα έφερναν βόλτα και μοχθούσαν να μεγαλώσουν και να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Αδιαφορούν που έχοντας εμπιστοσύνη στην εργατικότητά τους «ανοίχτηκαν» και με δάνεια έβαλαν και ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους. Αδιαφορούν που τώρα χρωστάνε τα διπλά απ’ όσο  αυτό αξίζει και δεν το αγοράζει και κανείς, όπως αδιαφορούν αν από εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια λείπουν πλέον τα βασικά για τη διατροφή της οικογένειας όπως στις δεκαετίες του ’50 και του ’60.  Οπως φυσικά αδιαφορούν και για τους «τυχερούς» που ακόμα δεν ανήκουν στην κατηγορία των ανέργων, αλλά η περιουσία που έφτιαξαν με μόχθο και στερήσεις μιας ζωής είναι σήμερα άνευ ουσιαστικής αξίας, τα εισοδήματά τους μπορούν οριακά να καλύψουν τον μισό μήνα, αν και έχουν κόψει τις δαπάνες στο μη περαιτέρω. Αδιαφορούν που η δημόσια υγεία σε λίγο θα είναι πεδίο δράσης των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και των διεθνών φιλανθρωπικών οργανώσεων. Αδιαφορούν που τα σχολεία και τα πανεπιστήμια μιας ευρωπαϊκής χώρας λειτουργούν σε υποσαχάριες συνθήκες και η εγκληματικότητα συγκρίνεται με αυτή της Μπογκοτά. Ούτε λόγος φυσικά για τους απόμαχους της ζωής που ζητιανεύουν για τα φάρμακα και για ένα πιάτο φαΐ ή για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τα οποία οδηγούν στον κοινωνικό καιάδα.

Στο μυαλό των «αντιπάλων» μας είμαστε όλοι απατεώνες, κλέφτες, διεφθαρμένοι, τεμπέληδες και άχρηστοι, που όλα τα προηγούμενα χρόνια ζούσαμε τον μύθο του τζίτζικα ή του τσιμπουριού που τρέφονταν με το αίμα (τα λεφτά) των μυρμηγκιών της Ευρώπης! Δεν κάνουν διακρίσεις. Τους είναι αδιανόητο πως σε οιαδήποτε κοινωνία υπάρχουν κάποιοι λίγοι απατεώνες και διεφθαρμένοι, αλλά η πλατιά μάζα -από τον εργάτη, τον αγρότη έως τον δάσκαλο και τον επιστήμονα- δουλεύει για τον επιούσιο, πληρώνει τους φόρους και τις υποχρεώσεις της και στερείται για να αποταμιεύσει πέντε δεκάρες για τη δύσκολη στιγμή ή για να βοηθήσει τα παιδιά της. Εκεί που φταίξαμε συλλογικά και πρέπει να μας καταλογιστεί είναι οι επιλογές μας στους πολιτικούς που μας κυβερνούν τα τελευταία 30-40 χρόνια. Λες και πάσχουμε από μια συλλογική εμμονή στους ίδιους και τους ίδιους, παρότι όλοι έχουμε καταλάβει πλέον ότι αυτοί είναι οι βασικοί υπεύθυνοι της κατάντιας μας. Και είναι μάλιστα προκλητικοί ακόμα και τώρα. Ο ένας διδάσκει στο Χάρβαρντ (αλήθεια, οι φοιτητές του βρίσκουν κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτά που τους λέει; Σε τι θα τους φανούν χρήσιμα;), ο άλλος γράφει τις σοφίες του για τον «Τιτανικό» σε βιβλίο, ψάχνοντας παράλληλα κάποιον διεθνή οργανισμό που θα τον ανταμείψει για τις υπηρεσίες του, ο τρίτος στο απυρόβλητο της Ραφήνας καλλιεργεί το έδαφος για την επάνοδό του ως σωτήρα, τους περισσότερους βουλευτές τούς ξέρασε η αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων στις παχυλές συντάξεις ή στις δημόσιες θέσεις που  είχαν αγκαζαρισμένες από πριν, ενώ τη θέση τους παίρνουν νέα φιντάνια της Αριστεράς και της Ακροδεξιάς που θέλουν και αυτά με τη σειρά τους να μας σώσουν. Από τι άραγε;

Και όλοι εμείς καθόμαστε, τους κοιτάμε και τους ακούμε με μια ανησυχητική απάθεια και μάλιστα  συνεχίζουμε να παίρνουμε το μέρος πότε του ενός πότε του άλλου, καθοδηγούμενοι από ένα συλλογικό ακαταλόγιστο. Κι αν δεν προκύψει από όλους εμάς η λύση, από πού να την περιμένουμε; Από τους εξωγήινους εκδικητές τιμωρούς;