Βασίλης Στεφανακίδης

Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει ο εφιάλτης όλων μας: τα ελλείμματα. Ελλείμματα στον Προϋπολογισμό, ελλείμματα στα ασφαλιστικά ταμεία, ελλείμματα στις επιχειρήσεις, ελλείμματα παντού και τα οποία στη συνέχεια μετακυλίονται στις ζωές μας, με αποτέλεσμα να γίνουν κι αυτές ελλειμματικές.

Εχουν χυθεί τόνοι μελάνης για την περιγραφή των πάσης φύσεως ελλειμμάτων και έχουν ξοδευτεί εκατομμύρια ώρες σε ατέρμονες συζητήσεις για τις απαιτούμενες ενέργειες για την αναπλήρωση των ελλειμμάτων με περικοπές από τη ζωή των ανθρώπων. Ελάχιστα όμως έχουν ειπωθεί για τα προσωπικά ελλείμματα των ανθρώπων που έχουν στα χέρια τους τις τύχες μας και για τις ευθύνες τους έργω και λόγω για όλα τα δεινά που μας βρήκαν. Η δημοκρατία κατά την κρατούσα άποψη είναι το καλύτερο από τα υπάρχοντα πολιτικά συστήματα και δίνει την απόλυτη κυριαρχία στον λαό κάθε τέσσερα χρόνια να τιμωρεί και να επιβραβεύει τους αντιπροσώπους του.

Κι αναρωτιέμαι, είναι μεγάλη τιμωρία ο λαός να μην εκλέξει τον κ. Παπακωνσταντίνου, για παράδειγμα, επειδή τα ’κανε όπως τα ’κανε όταν η Πολιτεία τού εμπιστεύθηκε τον κρισιμότερο τομέα, αυτό της οικονομίας, στην κρισιμότερη περίοδο της νεότερης ιστορίας;  Ή είναι τιμωρία ότι ο Γιώργος Παπανδρέου υποχρεώθηκε σε παραίτηση από την αρχηγία του κόμματός του; ΄Η μήπως θα είναι τιμωρία η μη επανεκλογή πολλών από τους βουλευτές οι οποίοι όλα τα προηγούμενα χρόνια διόριζαν και ρουσφετολογούσαν ασύστολα, ψήφιζαν ως μέλη κοπαδιού νόμους και άνοιγαν παράθυρα στους ημέτερους με το αζημίωτο και κουκούλωναν όλες τις βρόμικες υποθέσεις που αφορούσαν στους συναδέλφους τους, συμβάλλοντας τα μέγιστα στη δημιουργία αυτού του τέρατος που λέγεται ελληνικό κράτος; Ας μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν, κι ας δούμε τα πράγματα έστω για μια φορά στην πραγματική τους διάσταση. Δεν υπάρχουν πολλές αλήθειες ανάλογα από ποια γωνία βλέπει κανείς τα γεγονότα. Η αλήθεια είναι πάντα μία.

Επί δεκαετίες όλο το πολιτικό μας σύστημα, μηδέ της Αριστεράς εξαιρουμένης, γιατί έχει κι αυτή βαρύτατες ευθύνες στη διόγκωση της μεταπολιτευτικής φούσκας της ευμάρειας, με τις δικές μας εντολές πριόνιζε το κλαδί όπου καθόμασταν.

Η Αριστερά και οι συνδικαλιστές μας απαιτούσαν και η εκάστοτε εξουσία απλώς ενέδιδε για να αποφύγει απεργίες και κοινωνικές αναταραχές. Οι τράπεζες κέρδιζαν από τις μεγάλες αποδόσεις των ομολόγων του Δημοσίου που αναγκαζόταν να εκδίδει κάθε τόσο για να καλύψει τις απαιτήσεις για αυξήσεις μισθών, συντάξεων, διορισμών, προνομίων, χαριστικών δανείων, υπερκοστολογημένων έργων, αδιαφανών διαγωνισμών με τις «θεσμοθετημένες» μίζες και όλοι μας, ή τέλος πάντων οι περισσότεροι, ήμασταν ευχαριστημένοι. Ακόμα και ο ιδιωτικός τομέας, που σήμερα πλήττεται περισσότερο από τον δημόσιο, στη μεγάλη πλειονότητα ήταν και παραμένει κρατικοδίαιτος και με τεράστιες στρεβλώσεις και γι’ αυτό σήμερα παραπαίει μαζί με το Δημόσιο. Δάνεια με εγγυήσεις του Δημοσίου ή με «συνεργασία» με τους τραπεζίτες, τα οποία σχεδόν ποτέ δεν πήγαν σε εκσυγχρονισμό και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, αλλά σε προσωπικούς λογαριασμούς εντός και εκτός συνόρων, ανάκτορα και χλιδή-πρόκληση, αλλά με υπεξαιρεμένα στην ουσία λεφτά ή κλεμμένα από εφορία και  ασφαλιστικά ταμεία.

Τραπεζικό σύστημα που μοίραζε ψεύτικη ευμάρεια και άνοδο του βιοτικού επιπέδου με προκλητικά και χωρίς εγγυήσεις στεγαστικά δάνεια, εορτοδάνεια, διακοποδάνεια και unlimited πιστωτικές κάρτες. Και τώρα φτάσαμε στο σημείο εκείνο όπου όλοι στρέφονται εναντίον όλων και το μίσος περίσσεψε τόσο που οι ισοπεδωτικές λογικές τείνουν να γίνουν κυρίαρχες. Και πάλι όμως θα κάνουμε λάθος αν τα ισοπεδώσουμε όλα και τους βάλουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι. Χρειάζεται ψυχραιμία και νηφαλιότητα ώστε να αποδοθούν ευθύνες δίκαια και τεκμηριωμένα. Κανέναν δεν θα ωφελήσει ένα νέο Γουδί κι ούτε θα αλλάξει την κατάστασή μας, πλην όμως πρέπει να βρεθεί και η χρυσή τομή ώστε να ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα. Οι δημεύσεις περιουσιών των υπεύθυνων πολιτικών και μια πολυετής «κοινωνική εργασία» είναι πάντως μια καλή αρχή…