Βασ. Αναστασόπουλος

Στην Ελλάδα του 2012, εν μέσω κρίσης, ανεργίας και ύφεσης και με το οικονομικό επιτελείο να σχεδιάζει τη φορολόγηση, από το πρώτο ευρώ, των ιδιοκτητών ακινήτων που εισπράττoυν ενοίκια, ο κ. Βαγγέλης έβαλε αγγελία σε γνωστή εφημερίδα, προκειμένου να νοικιάσει ένα ακίνητο που διατηρεί σε συνοικία στο κέντρο της Αθήνας. Πρόκειται για ένα διαμέρισμα τετάρτου ορόφου, 55 τετραγωνικών, δυάρι, σε καλή κατάσταση, το οποίο χτίστηκε το 1980 και ανακαινίστηκε το 1998. Ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια από το πέρασμά του σε ορισμένα σημεία της οικίας, όμως η ωραία θέα, η μεγάλη βεράντα και η λειτουργικότητα του χώρου αρκούν, για να υπερκαλύψουν τα όποια μειονεκτήματα. Προσαρμοζόμενος στις συνθήκες της εποχής, ο κ. Βαγγέλης, που μέχρι πέρυσι νοίκιαζε το διαμέρισμα στα 400 ευρώ, «υποχρεώθηκε» φέτος να ρίξει την τιμή στα 300 και πολύ σύντομα στα 290 ευρώ, προκειμένου να εκμισθώσει το ακίνητό του, το οποίο βγήκε στο «σφυρί» πριν από περίπου δύο εβδομάδες.

Δύο τετράγωνα πιο πάνω, ουσιαστικά στην ίδια γειτονιά, ο κ. Γιάννης νοικιάζει ένα υπέροχο σπίτι 5ου ορόφου, δυάρι, επίσης 55 τετραγωνικών, πλήρως ανακαινισμένο, με την πιο απίστευτη θέα που θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς ότι θα βρει στην τιμή των 320 ευρώ: «πιάτο» όλη η Αθήνα και μία αίσθηση πως, αν απλώσεις το χέρι, μπορείς να κλείσεις στη χούφτα σου την Ακρόπολη ή τον Λυκαβηττό. Ο κ. Γιάννης έβαλε αγγελία στην ίδια εφημερίδα με τον κ. Βαγγέλη, αλλά επέλεξε να κινηθεί μέσω μεσιτικού γραφείου που εδρεύει στην περιοχή. Για λόγους όμως που η... λογική αγνοεί, ο κ. Γιάννης δεν έδωσε τα κλειδιά του διαμερίσματος στους ανθρώπους που -θεωρητικά τουλάχιστον- εμπιστεύθηκε για να «διαφημίσουν» το σπίτι του, επιλέγοντας να κάνει τη διαδρομή από τον τόπο κατοικίας του, στα προάστια του Πειραιά, μέχρι το κέντρο της Αθήνας, κάθε φορά που έχει ραντεβού με έναν υποψήφιο ενοικιαστή. Εδώ και τρεις μήνες, έχει «αναγκαστεί» να κάνει την ίδια διαδρομή και πάλι πίσω ουκ ολίγες φορές, πάντα χωρίς αποτέλεσμα. Κι αν αναρωτηθεί κανείς γιατί ένα τέτοιο σπίτι δεν έχει ακόμα βρει μισθωτή, θα εντοπίσει την αιτία στον ίδιο τον κ. Γιάννη.

Θες γιατί στα πρώτα τρία λεπτά της γνωριμίας του με τον υποψήφιο ενοικιαστή θα αναφέρει ισάριθμες φορές τη λέξη «εξώδικο», εκτοξεύοντάς την απειλητικά, σε περίπτωση που η καταβολή του ενοικίου παρεκκλίνει έστω και μία ημέρα από την προκαθορισμένη ημερομηνία; Θες γιατί ζητά από τους ενδιαφερόμενους να μην φέρνουν στο σπίτι τους φίλους ή το έτερόν τους ήμισυ, για να μην ενοχλούν τις οικογένειες που μένουν στους κάτω ορόφους; Ή μήπως επειδή απαγορεύει στο μελλοντικό ένοικο κάθε παρέμβαση στους χώρους του σπιτιού, αν δεν την εγκρίνει ο ίδιος; Όσο για το ενοίκιο; Ε, εντάξει, εκεί ο κ. Γιάννης είναι πιο διαλλακτικός, καθώς δέχεται μεν να ρίξει το μίσθιο στα 300 ευρώ, ζητάει ωστόσο από τον μισθωτή να δώσει και τρεις και τέσσερις μήνες προκαταβολή, «αν τον παίρνει», όπως χαρακτηριστικά λέει. Που τον παίρνει, γιατί υπάρχουν «κορόιδα» που τα δίνουν και τα τρία και τα τέσσερα ενοίκια μπροστά, προκειμένου να πιάσουν ένα σπίτι, σύμφωνα πάντα με τον κ. Γιάννη.

Ο γράφων υποστηρίζει ότι, στην Ελλάδα του 2012, με όλα αυτά που βιώνουμε και με την κρίση να μην αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο, χώρος για τα πάσης φύσεως αποκαλούμενα «λαμόγια», δεν υπάρχει. Μα, ακόμα κι αν υπάρχει, τότε όσοι νομίζουν ότι μπορούν να ζουν εις βάρος των άλλων, θα πρέπει να απομονωθούν, μήπως κι αλλάξουν τροπάριο... Μπας και καταλάβουν ότι ο κόσμος γύρω τους αλλάζει -ή, καλύτερα, έχει ήδη αλλάξει...

Πριν από τρεις μέρες, ο ένας εκ των δύο «ηρώων» της ιστορίας μας, έδωσε τα χέρια με το νέο ένοικο του διαμερίσματος που νοικιάζει. Ποιος να ήταν, άραγε; Ο κ. Βαγγέλης ή ο κ. Γιάννης;