Βασ. Αναστασόπουλος

Η φωτιά της εξέγερσης που έκαψε την Αθήνα απ' άκρου εις άκρον το βράδυ της Κυριακής, δεν θα μπορούσε να μην «κάψει» και το ΣΕΦ. Τη «φωτιά», βέβαια, στο κλειστό του Φαλήρου, δεν την έβαλαν διαδηλωτές ή κουκουλοφόροι, αλλά οι κουμπάροι Ντούσαν Ίβκοβιτς και Ζέλικο Ομπράντοβιτς, οι οποίοι, για πρώτη φορά στα χρονικά, «έσπασαν» την... ομερτά και τσακώθηκαν -έστω και σε κόσμιο πλαίσιο- για τη διαιτησία.

Για να φτάσουν, βέβαια, να θίξουν το ζήτημα της διαιτησίας ο «Ντούντα» και ο «Ζοτς», έπρεπε ο κυρίαρχος επί 37 λεπτά Ολυμπιακός να πάρει έναν... υπνάκο στο τελευταίο τρίλεπτο και ο πολύπειρος Παναθηναϊκός να σπεύσει να το εκμεταλλευτεί. Η επική ανατροπή ωστόσο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, καθώς το... νύχι του Μπατίστ πάταγε τη γραμμή των τριών πόντων στο τελευταίο σουτ, το οποίο ορθώς χρεώθηκε ως δίποντο από τους διαιτητές. Οι «κύριοι με τα γκρι» ωστόσο δεν είδαν ποτέ την επαφή των χεριών του Αμερικανού φόργουορντ των «πρασίνων» με αυτά του Γιώργου Πρίντεζη, που άργησε πολύ να τον μαρκάρει...

Για τους Πειραιώτες, που σιγά-σιγά γίνονται η ομάδα που οραματιζόταν ο Ίβκοβιτς στην αρχή της σεζόν, αυτό που μένει είναι η πολυφωνία, ο ενθουσιασμός, η ομαδικότητα και η ενέργεια που έβγαλαν στο παρκέ, καθώς και η γνώση ότι, με «Ευαγγέλιο» τα πρώτα 37 λεπτά της αναμέτρησης, έχουν τον τρόπο να κρατήσουν αλώβητη την έδρα τους στους τελικούς των πλέι οφ, απέναντι στον "αιώνιο" αντίπαλό τους. Αξίζει επίσης να κρατήσουν την πίστη ότι ο Βαγγέλης Μάντζαρης έχει τα φόντα να εξελιχθεί, αργά ή γρήγορα, στο αντίπαλο δέος του Δημήτρη Διαμαντίδη.

Ο Παναθηναϊκός, από την άλλη, στην πιο νωχελική του εμφάνιση σε ντέρμπι «αιωνίων», δεν έχει να κρατήσει τίποτα περισσότερο, από αυτό που όλοι γνωρίζαμε ήδη. Τρία λεπτά ποιοτικού μπάσκετ και... ρέντας, σε συνδυασμό με τα παιδικά συμπτώματα που ακόμα δεν έχει αποβάλει ο Ολυμπιακός, αρκούν για να του δώσουν τη νίκη ή να τον φέρουν, έστω, σε απόσταση μιας ανάσας από αυτήν.

Για άλλη μια φορά, λοιπόν, στους τελικούς της Α1 θα αναμετρηθούν η «δίψα» και ο ενθουσιασμός των «ερυθρόλευκων» με την ποιότητα και την εμπειρία των πρωταθλητών. Όποιος «πατήσει» καλύτερα πάνω σε αυτήν τη... ζυγαριά, θα έχει και τον πρώτο λόγο για τον τίτλο του πρωταθλητή.