Αντώνης Ν. Βγόντζας

 Για αρκετή ώρα. Στην έδρα του. Με οικοδέσποινα την «ολυμπιακή» μας Γιάννα. Με δύο νι. Δεν κατάφερε, βέβαια, να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις του. Και ούτε ικανοποίησε τους ειδικούς. Που ασχολήθηκαν, καθ’ υπερβολή και με αφόρητες κακίες, με τα αγγλικά του. Μίλησε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Περίπου είπε τα αυτονόητα για έναν αριστερό που συμβιβάστηκε με τον καπιταλισμό. Εστω και εκβιαστικά. Φωτογραφήθηκε και με τον Μπαράκ Ομπάμα. Και τη δίμετρη σύζυγό του. Του χτύπησε, μάλιστα, και την πλάτη. Παραδοσιακός ο Ομπάμα όταν θέλει να δείξει οικειότητα. Και συνάμα να επιβεβαιώσει εξουσιαστική σχέση. 
Ως εδώ τα καλά και χαλαρά. Γιατί τα δύσκολα έρχονται μετά. Καραδοκούν! Πρώτοι-πρώτοι οι Ευρωπαίοι και οι άλλοι δανειστές. Του το διαμήνυσαν ήδη: κανένα κούρεμα του χρέους. Το έχουν, άλλωστε, δηλώσει με σειρά αποφάσεων των τελευταίων Συνόδων Κορυφής και του Eurogroup. Να ελαφρύνουν τις δόσεις, παρατείνοντάς τις, το έχουν πολλές φορές δεχθεί. Και, ίσως, και κάποια παράταση της περιόδου χάριτος.

Οι Ευρωπαίοι δεν είναι εχθρικοί απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα. Σαν να θέλουν να τον υιοθετήσουν. Και να τον νουθετήσουν στη διαδικασία της πολιτικής του ωρίμανσης. Θα τον διευκολύνουν όπου μπορούν. Ενδεχομένως, στις προθεσμίες οδυνηρής αναμόρφωσης του Ασφαλιστικού. Δεν είναι εύκολο πράγμα, άλλωστε, η προσαρμογή του Ασφαλιστικού της πατρίδας μας στη σύγχρονη πραγματικότητα. Στα δημοσιονομικά θα παραμείνουν άτεγκτοι. Τα διαβόητα «ισοδύναμα» δεν υπάρχουν. Η υπόσχεση για την πάταξη της φοροδιαφυγής ως «ισοδύναμο» για την κατάργηση του ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση είναι ευφυής. Οπως άλλωστε και ο αρμόδιος υπουργός Παιδείας. Ως ιδέα προσωρινής διαφυγής όμως! Δεν πρόκειται να ενταχθεί στις συμφωνικές παρτιτούρες του κουαρτέτου των δανειστών. 

Τα μνημόνια και τα αντιμνημόνια δεν είναι όλη η ζωή μας. Τρέχουν και άλλα ζητήματα. Οπως η βέβαιη υποστήριξη των Σκοπίων ως «Μακεδονίας» από την πλευρά των Αμερικανών. Αυτό, άλλωστε, δεν στέρησε στον Αλέξη τη δυνατότητα να τα πει έστω και για λίγα λεπτά με τον Μπαράκ Ομπάμα πέρα από τη φευγαλέα φωτογραφική κοινή απεικόνισή τους; 
Οπως η Παιδεία και οι σχέσεις κράτους - Εκκλησίας. Με τα χρόνια προβλήματά τους και τις μονίμως ανεπίκαιρες και απρόσφορες κρίσεις. Με πρωταγωνιστές άλλοτε γραφικούς και ενίοτε ξεπερασμένους. Δικαιοπολιτικά σοφή η αμοιβαία δέσμευση για μη μονομερείς ενέργειες. Οπως οι ιδεοληπτικές εμμονές ορισμένων υπουργών. Που παραμένουν στην Κουμουνδούρου της προ-μνημονιακής εποχής. Αν και το ψήφισαν. Το τρίτο μνημόνιο. Αυτό που υπέγραψαν ο Αλέξης Τσίπρας, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και οι συν αυτώ.  Οπως το ενδεχόμενο κατάρρευσης της δίκης της Χρυσής Αυγής. Ξεκίνησε τον περασμένο Απρίλη και οι πρώτοι μάρτυρες εξετάστηκαν μόλις την προηγούμενη εβδομάδα. Βάλτωσε η δίκη από τις πρώτες ημέρες. Μέσα από τις αμφίσημες δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης ως προς τον τόπο διεξαγωγής της και τις κατανοητές, αλλά, μάλλον, καθοδηγούμενες κινητοποιήσεις της τοπικής κοινωνίας και εξωκοινοβουλευτικών που τελικά παρεμπόδισαν την απρόσκοπτη διεξαγωγή της. Δεν κατανοεί η κυβέρνηση (και οι άλλες δυνάμεις του συνταγματικού τόξου) τις πολιτικές, ιδεολογικές και τελικά ιστορικές συνέπειες από την επέλευση ενός τέτοιου ενδεχόμενου; 

Η εβδομάδα που μόλις ξεκινάει είναι κρίσιμη. Ο πρωθυπουργός οφείλει να εκφωνήσει τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του. Θα διεκδικήσει τον τίτλο του καλύτερου διαχειριστή του ιδιόκτητου μνημονίου του; Θα προσδιορίσει τη θέση της χώρας μας μέσα στην Ευρώπη με καθαρές αναφορές στις αντίστοιχες θεματικές ενότητες και δεν θα περιοριστεί σε ομιχλώδεις αναφορές στη διαβόητη εθνική μας «αξιοπρέπεια» που, όμως, λυγίζει τόσο εύκολα; Θα προσδιορίσει βασικούς κανόνες της φορολογικής πολιτικής που θα ακολουθήσει και δεν θα δραπετεύσει με φλύαρες αναφορές στην «πάταξη της φοροδιαφυγής»;  Θα επιδιώξει τα θερμά χειροκροτήματα των βουλευτών και τα ξέφρενα της απισχνασμένης πλέον ομάδας των καθ’ έξιν συμπλεόντων Ανεξάρτητων Ελλήνων; Ή θα κατανοήσει την ανάγκη του να λογοδοτήσει σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό και στη διαρκώς παραμονεύουσα ιστορία;