Βρισκόμαστε ακόμη, δυστυχώς, στη δίνη της πανδημικής κρίσης, με άξονα τις μεταλλάξεις του κοροναϊού και τις ανακολουθίες (εταιρικές και κοινοτικές) στην παραγωγή και διανομή των εμβολίων.
Άννυ Ποδηματά
Πρέπει κάποια στιγμή να το εμπεδώσουμε. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, η Ευρώπη είναι ένας μεγάλος διακρατικός οργανισμός που πάντοτε προχωρούσε με συμβιβασμούς. Αλλοτε μικρούς, άλλοτε μεγαλύτερους, που όμως στο τέλος κατέληγαν πάντοτε σε κάποια πρόοδο. Ο συμβιβασμός ήταν και είναι θεμελιώδης αρχή για να μπορέσει στην πορεία του χρόνου να παραμείνει ζωντανό και να προχωρήσει το ευρωπαϊκό σχέδιο. Από τους 7 στους 12, αργότερα στους 15, όταν ενταχθήκαμε κι εμείς, και σήμερα πλέον, μετά τη μεγάλη διεύρυνση αλλά και την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου, στους 27, η Ε.Ε. ήταν και είναι υποχρεωμένη να αναζητά το κοινό έδαφος, το σημείο σύγκλισης μεταξύ πολλών διαφορετικών εθνικών συμφερόντων και προτεραιοτήτων.
Η διακήρυξη που υιοθέτησαν την Πέμπτη, στην Κορσική, οι ηγέτες των 7 χωρών του ευρωπαϊκού Νότου (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία, Κύπρος, Μάλτα) έχει βαρύνουσα σημασία που εκτείνεται πέρα και πάνω από τη ρητή και ανεπιφύλακτη έκφραση αλληλεγγύης και υποστήριξης στην Ελλάδα και την Κύπρο, απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις διανύουν μία από τις σοβαρότερες κρίσεις των τελευταίων ετών. Και δεν είναι μόνο η Τουρκία διαφορετική, υπό την ηγεσία ενός προέδρου αυταρχικού, που απομακρύνει τη χώρα του από τη Δύση, αμφισβητεί τις διεθνείς συνθήκες, που τις θεωρεί «στενό κορσέ» και οραματίζεται τον εαυτό του ως νέο Μωάμεθ τον Πορθητή που θα συνεχίσει την παράδοση της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι και η Αμερική του Τραμπ διαφορετική, ομφαλοσκοπούσα και αποσυρμένη από το διεθνές διπλωματικό γίγνεσθαι, με σχέσεις από τεταμένες έως ψυχρές με τους περισσότερους δυτικούς ηγέτες. Τα τηλεφωνήματα προς Μητσοτάκη - Ερντογάν, είτε έγιναν υπό την πίεση του αμερικανικού κατεστημένου είτε του ελληνοαμερικανικού λόμπι, ουδόλως αρκούν για να μεταβάλλουν την εικόνα. Η Ευρώπη, με τις γνωστές της αδυναμίες και διχογνωμίες, παραμένει το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς για την ελληνική πλευρά, χωρίς όμως να μπορεί να παίξει, ως σύνολο, ουσιαστικό ρόλο.
Η συνέντευξη Τύπου της Γερμανίδας καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ και του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, στις 18/5, όπου ανακοίνωσαν την πρωτοβουλία τους για τη δημιουργία ενός κοινού (κοινοτικού) Ταμείου Ανάκαμψης ύψους 500 δισ. ευρώ, για να στηρίξει τις χώρες που επλήγησαν ιδιαίτερα από την πανδημική κρίση, ήταν αναμφισβήτητα ένα πολύ ισχυρό θετικό μήνυμα για την Ευρώπη.
Τα πράγματα είναι σοβαρά, που θα έλεγε και ο Σπύρος Παπαδόπουλος! Στις 5 Μαΐου το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας με απόφασή του θέτει υπό αμφισβήτηση τη νομιμότητα του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (εφαρμόστηκε το 2015) και (της) δίνει τρίμηνη διορία (!) για να αποδείξει ότι το πρόγραμμα δεν παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας, ήτοι το άρθρο 123 της Συνθήκης της ΕΕ.