Αλέξανδρος Κασιμάτης

Οποιος τυχόν αναρωτιόταν  γιατί καταλήξαμε στη δραματική κατάσταση που είμαστε,  χθες το βράδυ πρέπει να του λύθηκαν  όλες οι αμφιβολίες.  Η συνάντηση των αρχηγών δεν ήταν παρά μια δραματοποιημένη  παράσταση για τα κομματικά ακροατήρια. Αρχικά την ανέβαλλαν από την Παρασκευή για το Σάββατο. Μετά την πήγαν για την Κυριακή και ταυτόχρονα άλλαζαν την ώρα για να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει. Και όταν τελείωσε η σύσκεψη και άρχισαν να μιλούν στις τηλεοράσεις η δραματική πλοκή του έργου  κορυφώθηκε. Ο ένας  πάλευε να σώσει τον 13-14 μισθό, ο άλλος δεν συνέπραττε στην επανάσταση της εξαθλίωσης  ο τριτός συγκαλούσε νυχτιάτικα  διευρυμένο πολιτικό συμβούλιο.  Η δραματική κορύφωση του έργου    κατέρρευσε απότομα  γιατί –ευτυχώς για μας – υπήρχε  ο Λ. Παπαδήμος που επανέφερε τους πάντες στην πραγματικότητα  με τη δήλωση του ότι υπάρχει κατ΄αρχήν συμφωνία των πολιτικών αρχηγών.

Πόσο σκληρά διαπραγματεύονταν οι πολιτικοί αρχηγοί στο Μαξίμου και κυρίως με ποιόν;  Ηθελε ο Παπαδήμος να καταργήσει τον 13-14 μισθό και πάλευαν οι άλλοι να του αλλάξουν γνώμη;  Αλλωστε και  ο Γ. Παπακωνσταντίνου σε πρόσφατες δηλώσεις του στις τηλεοράσεις τα ίδια έλεγε. Ότι δηλαδή είναι λάθος ότι δεν διαπραγματευτήκαμε  με την τρόικα και έφερνε ως παράδειγμα ότι πέτυχε να διατηρήσει τον 13-14 μισθό. Ολο αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν ένα επικοινωνιακό τέχνασμα, κτισμένο πάνω στις τηλεοράσεις  και στην επαγγελματική  αγωνία των δημοσιογράφων  να πουν κάτι,  σε σχέση με  το τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες.  Αν δεν ήταν οι κάμερες στημένες  έξω από το Μαξίμου και τα γραφεία των κομμάτων, αν δηλαδή  οι αρχηγοί δεν αισθάνονταν ότι τους παρακολουθεί εκείνη τη στιγμή όλη η Ελλάδα,  θα  είχαμε όλη αυτή την παράσταση;

 Το βασικό ερώτημα όμως  είναι αν πρέπει να εμπιστευόμαστε, να βασιζόμαστε σε αρχηγούς   που αυτήν την κρίσιμη συγκυρία  στήνουν μια τηλεοπτική παράσταση για να καλύψουν ότι οι κόκκινες γραμμές και όλα όσα έλεγαν για να  χαιδέψουν αυτιά τους προηγούμενους μήνες και εβδομάδες ήταν εκτός πραγματικότητας;  Είμαστε χρεοκοπημένοι, στριμωγμένοι στη γωνία και το πολιτικό σύστημα δεν έχει παρά ελάχιστες,  στοιχειώδεις δυνατότητες διαπραγμάτευσης. Εκτός των άλλων  δεν έχει και καμία αξιοπιστία και για αυτό η Τρόικα δεν θέλει να αφήσει στα χέρια τους τις τράπεζες -όχι επειδή συμπάθησε τους τραπεζίτες.