Το τελευταίο διάστημα όλο και πιο συχνά δυσκολεύομαι να εντοπίσω ανάμεσα στους τίτλους των ειδήσεων τα δυσδιάκριτα πλέον όρια ανάμεσα στον κόσμο της πραγματικότητας και της φαντασίας
Οι Έλληνες έγιναν και πάλι έθνος με την αξία τους. Η πολιτική δεν θέλησε να αναγνωρίσει το δίκαιό τους και αυτοί προσέφυγαν στη δόξα. ΣΑΤΩΒΡΙΑΝΔΟΣ
Συμπληρώθηκε ήδη ένας χρόνος από την στιγμή που εισήλθε απρόσκλητα στη ζωή όλων μας η λεγόμενη «νέα κανονικότητα». Ένας χρόνος ταχύτατων αλλαγών, μεγάλων ανατροπών και απροσδιόριστων συνεπειών σε κάθε πτυχή σχεδόν του ανθρώπινου βίου. Σε όλο αυτό το διάστημα τα μέτρα που χρειάστηκε να ληφθούν για την αντιμετώπιση της πανδημίας οδήγησαν σε ριζικές αναθεωρήσεις και βαθιές μεταβολές όχι μόνο στον τρόπο σκέψης μας αλλά και στην ψυχολογία μας.
«Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών μας δεν ήταν τόσο κοντά και οι ψυχές μας τόσο μακριά». Με αυτή την χαρακτηριστική φράση πριν από χρόνια ο Αντώνης Σαμαράκης αποτύπωνε το δράμα της μοναξιάς στο σύγχρονο κόσμο αναζητώντας εναγωνίως μια ελπίδα στα αδιέξοδα της εποχής.
«Σε αυτό τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον Άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται». Γιώργος Σεφέρης
Η πρόσφατη ανακοίνωση της κατάργησης του μαθήματος των Λατινικών συνέπεσε χρονικά με την παραπομπή ad Calendas Graecas (στις ελληνικές καλένδες, σε ανύπαρκτη δηλαδή ημερομηνία) της τελευταίας ελπίδας για την ουσιαστική αναμόρφωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
