Μποντιρόγκα στο Gazzetta: «Είμαι βάζελος! Πάντα θα είμαι»

Τόσο μεγάλο όνομα, στην αρχή άγαρμπο και μετά αρμονικό, σαν να κρύβει μέσα του μυστήρια. Για τους Σέρβους, ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα είναι το αγαπημένο τους παιδί. Όταν γύρισε στο αεροδρόμιο με την κούπα του πρωταθλητή κόσμου το 1998, που στην Αθήνα είχε φροντίσει να φτάσει στα χέρια των πλάβι, εκατό χιλιάδες άνθρωποι φώναζαν ότι «έχουμε έναν Θεό και τον λένε Μποντιρόγκα». Και ο ίδιος έλεγε πως «δεν υπάρχουν όνειρα τόσο γλυκά όσο αυτά που ζεις στην πραγματικότητα».

Λίγο μετά, ετοίμαζε τις βαλίτσες του και επέστρεψε στην Αθήνα, που κανονικά θα έπρεπε να τον έχουν συλλάβει ως σεσημασμένο δολοφόνο, για να ξεκινήσει τη θητεία του στον Παναθηναϊκό. Χωρίς να μπορεί να το υποψιαστεί, βρήκε την ομάδα της ζωής του. Άνθρωπος του κόσμου, αυτός ο πονηρός μικρός ήρωας της μπασκετικής πραγματικότητας, μπορεί να γυρίσει κάποια στιγμή στην Κηφισιά και να θυμηθεί πως οι φίλοι του Παναθηναϊκού την είχαν μπλοκάρει ένα βράδυ του καλοκαιριού το 2002, όταν έμαθαν ότι θα φύγει για άλλες πολιτείες. Το «Πανάθα μου σε αγαπώ» που είπε όταν η ομάδα του άλωσε το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας τον Μάιο του 1999 δεν θα ξεχαστεί... Όπως κι εκείνο το ματς στα Πατήσια. Ή ο τελικός της EuroLeague με την Κίντερ όταν είχε φροντίσει να κάνει ό,τι χρειάζεται προκειμένου ο Παναθηναϊκός να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης στο PalaMalaguti της Μπολόνια.

Ο Μποντιρόγκα ήταν ο μόνος καλαθοσφαιριστής που, χωρίς να έχει παίξει ποτέ στην εθνική ομάδα της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας εντούτοις, νιώθεις ότι έμαθε να παίζει παρέα με τους Κροάτες, τους Σλοβένους, τους Βόσνιους και τους Σέρβους. Ότι κράτησε όλα τα χαρακτηριστικά που έκαναν αυτή την φυλή ξεχωριστή. «Το μπάσκετ είναι απλό άθλημα και γίνεται πιο απλό αν έχεις τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα», του επιδαψίλευσε τον απόλυτο έπαινο ο προπονητής του στην Μπαρτσελόνα, Σβέτισλαβ Πέσιτς.

Από τη Ζαντάρ στην Στεφανέλ, τη Ρεάλ Μαδρίτης, τον Παναθηναϊκό, την Μπαρτσελόνα και τη Ρόμα, ο Μποντιρόγκα έφερνε μαζί του χρυσό και ασήμι... Μνημειώδης θα μείνει επίσης η αυτοσυγκέντρωσή του στις ελεύθερες βολές, όπου υπήρχε η αίσθηση πως δεν κοίταζε το καλάθι όταν σούταρε, αλλά το κενό. Πλέον απολαμβάνει τη ζωή ως ιδιοκτήτης του εστιατορίου Gilda στο Βελιγράδι. Μακριά από το μπάσκετ... Δίχως ποτέ να ξεχνά τη ζωή του με φόντο το τριφύλλι. Το παραδέχεται στο Gazzetta, δηλώνοντας στα ελληνικά «βάζελος με πράσινο αίμα».

Photo credits: Darko Duckin / www.darkoduckin.com

ΠΗΓΗ: GAZZETTA.GR