Ο Αύγουστος Κορτώ... γράφει αληθινά

Ένα βιβλίο σκληρό, τρυφερό, ώριμο, ωμό και απόλυτα ειλικρινές. Πόσοι θα τολμούσαν άραγε να βγάλουν τα άπλυτα της οικογένειας τους στη φόρα; Και μάλιστα με την αμεσότητα του Κορτώ;

Ο Αύγουστος Κορτώ έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό από την πρόσφατη ανακοίνωση του ότι δεν θα συμμετέχει στο Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη και την ατυχή επίθεση που δέχθηκε από τον Δήμο Βερύκιο. Και όμως, υπάρχει μια μεγάλη μερίδα αναγνωστών οι οποίοι γνωρίζουν τον Κορτώ και τον ακολουθούν πιστά. Ο συγγραφέας έχει ήδη στο ενεργητικό του 19 βιβλία.

Το τελευταίο του βιβλίο όμως, βάζει ένα νέο ορισμό στην γραφή του. Με τίτλο «το Βιβλίο της Κατερίνας», το μυθιστόρημα αποτελεί μια κάθαρση για τον συγγραφέα. Σε κάθε περίπτωση είναι μια εξαιρετική και διασκεδαστική κάθαρση, παρ' όλο το σκοτεινό της θέμα, με μια αφήγηση γεμάτη πάθος, βιασύνη και λαιμαργία. Όπως ακριβώς σκιαγραφείται η μητέρα του συγγραφέα, στην οποία αναφέρεται ο τίτλος.

Ο Πέτρος Χατζόπουλος, (το πραγματικό όνομα του Κορτώ) ο γιος της Κατερίνας, γεννιέται και μεγαλώνει μέσα στο βιβλίο αυτό, μέσα από την αγχωμένη αφήγηση της μάνας του που είναι υπερπροστατευτική, πανικοβλημένη και αποπνικτική, όπως σχεδόν όλες οι Ελληνίδες μητέρες μπορούν να γίνουν. Ο Πέτρος μεγάλωσε με μια μητέρα μανιοκαταθλιπτική, σε ένα περιβάλλον όπου η αγάπη προσπαθούσε να σβήσει την αρρώστια, αλλά δυστυχώς ο συγγραφέας βρήκε τη μητέρα του νεκρή από τα 400 χάπια που είχε καταπιεί.

Από αυτό το σημείο θα ξεκινήσει και η αφήγηση της Κατερίνας, σε πρώτο πρόσωπο, περιγράφοντας το φλερτ της με το θάνατο, την ανάγκη της για αγάπη, την δυσλειτουργική σκληρή της οικογένεια και τον λόγο που θα την κρατήσει στην ζωή παρά την μανιοκατάθλιψη της: τον γιο της.

Με αφηγητή τη μάνα του, προσπαθώντας έτσι να κατανοήσει ίσως καλύτερα τον εαυτό του, ο συγγραφέας αποκαλύπτει όλο το φάσμα της οικογενειακής του τραγωδίας και κωμωδίας.  Είναι μια άκρως προσωπική, ιδιωτική αποκάλυψη αυτή που κάνει ο Κορτώ και παράλληλα όμως εκτελεσμένη τόσο, μα τόσο καλά.

Αποκαθηλώνει, βεβηλώνει, στιγματίζει, απενοχοποιεί και εν τέλει καταφέρνει να βγει ενήλικας, ισορροπημένος και πάνω από όλα ανθρώπινος μέσα από αυτή την «μονορούφι» αφήγηση που θύμισε λίγο την αφήγηση μιας άλλης ηρωίδας που διαβάσαμε πρόσφατα, της Αουξίλιο της κύριας ηρωίδας στο βιβλίο «Φυλαχτό» του Roberto Bolano.

Τολμηρό και πολύ γενναίο το να παραθέσει με τόση ειλικρίνεια ένα πρόβλημα που αποτελεί ακόμα taboo για την ελληνική κοινωνία, την ψυχική ασθένεια. Ο Κορτώ δεν κρύβει τίποτα από την παθογένεια της οικογένειας του, που αποτελεί κλασσικό παράδειγμα κάθε ελληνικής οικογένειας που μαλώνει, μισεί, αγαπάει και «πνίγει» τα μέλη της. Μόνο που εδώ τα πράγματα είναι λίγο πιο «δύσκολα». Η αγάπη της μάνας όμως, το πορτραίτο μιας επαναστάσισσας που παρ' όλο που βυθίζεται στην θλίψη αγαπάει και απολαμβάνει την ζωή, είναι εκεί για να μας θυμίζει οτι αυτή η ιστορία είναι αληθινή.