Τι θα ψηφίσει η Ευρώπη: Αντιμέτωπη με την οικονομική δυσπραγία, το Μεταναστευτικό και την επέλαση της Ακροδεξιάς

Στοίχημα αποτροπής ή ελπίδας για το μέλλον; Προς τα πού θα γυρίσει η σελίδα; Ο λόγος για τις επικείμενες ευρωεκλογές και τον διάχυτο φόβο στις Βρυξέλλες, τις έδρες των κυβερνήσεων και των παραδοσιακών κομμάτων για την προεξοφλημένη άνοδο της Ακροδεξιάς. Μέχρι πού μπορεί αυτή να φτάσει και πόσο να απειλήσει τον δημοκρατικό ευρωπαϊκό χάρτη και την προοπτική της ολοκλήρωσης;

Με τις κάλπες να απέχουν μόλις 80 ημέρες και με δεδομένη την επικίνδυνη ισορροπία ανάμεσα στη χαλαρή ψήφο, την αποχή και τη συνήθη επιλογή των ψηφοφόρων σε όλες τις χώρες της «αποστολής μηνύματος» στις κυβερνήσεις, η Ευρώπη βιώνει μια πρωτόγνωρη πολιτική και οικονομική συγκυρία. Από τη μια η θεαματική άνοδος, σε όλες τις χώρες, της Ακροδεξιάς και κάθε προέλευσης λαϊκιστικών κομμάτων με ακραίες θέσεις που επιβάλλουν ήδη την πολιτική ατζέντα τους με κύρια συνεκτική αιχμή το Μεταναστευτικό, αλλά και το προβάδισμα των εθνικών πολιτικών απέναντι στη συλλογική ευρωπαϊκή λειτουργία, παραγωγή πολιτικής και δράση. Το «America first» του Ντόναλντ Τραμπ του 2016, με το οποίο πέτυχε την ανατροπή κόντρα στη Χίλαρι Κλίντον, θέλγει όλο και μεγαλύτερες μάζες πολιτών σήμερα, στην ιδιαίτερη βερσιόν καθεμιάς από τις 27 χώρες-μέλη της Ε.Ε.

Από την άλλη, το τέλμα στο οποίο έχουν βυθιστεί οι μεγαλύτερες οικονομίες της. Αλλες φλερτάροντας επικίνδυνα με την ύφεση και όλες να κινούνται με επιβραδυνόμενη ταχύτητα, εντείνοντας τις εσωτερικές ανισορροπίες και ανισότητες. Με την ακρίβεια να φτωχαίνει πολλούς και να δυσκολεύει ακόμη περισσότερους στην επιβίωσή τους, αποτελώντας το «υγρό πυρ» με τη δράση του οποίου κινδυνεύει να αυτοαναφλεγεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Και με συστατικά υλικά την απειλή για την ασφάλεια που συντηρεί και επαυξάνει η ανεπαρκής και συγχρόνως δαπανηρή διαχείριση του πολέμου στην Ουκρανία, όπως και του Μεταναστευτικού, τον βαρύ λογαριασμό για το μέσο και το φτωχότερο ευρωπαϊκό νοικοκυριό των στόχων για την κλιματική αλλαγή, την «έξοδο» των βιομηχανιών που αναζητούν σε άλλες Πολιτείες (ΗΠΑ ή Κίνα) την επενδυτική Ιθάκη τους, το θολό μέλλον για την πρωτογενή παραγωγή και το μαύρο πέπλο της ανεργίας που απλώνεται σε ολοένα περισσότερες χώρες.

Η σκιά των ακραίων

Η μεγάλη σκιά που ήδη πλανάται πάνω από τη Γηραιά Ηπειρο, από την Ιβηρική μέχρι τα Βαλκάνια και έως και τις σκανδιναβικές χώρες, με κάθε νέα εκλογική αναμέτρηση ενισχύεται. Οπως την περασμένη Κυριακή στην Πορτογαλία, με την Ακροδεξιά να ανεβάζει ξανά εντυπωσιακά τα ποσοστά της, με το Chega (φτάνει, στα ελληνικά) υπό τον Αντρέ Βεντούρα να εκτοξεύεται στο 18%.

Το υπόβαθρο άλλωστε έχει δημιουργηθεί. Το αδιανόητο κάποτε σενάριο μιας ισχυρής ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς, καθώς συνιστά εξέλιξη κόντρα στην ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής συνεργασίας και κοινής πορείας που πρεσβεύει η Ε.Ε., πλέον είναι επί το έργον. Από το πανευρωπαϊκό 1% της Ακροδεξιάς το ηρωικό 1994, στο διψήφιο του 2019 και τώρα πού; Ούγγροι και Πολωνοί έπαψαν να είναι μόνοι τους. Καθαρόαιμα ακροδεξιά κόμματα βρίσκονται ήδη στο τιμόνι πολλών κρατών-μελών της Ε.Ε., είτε με πρωταγωνιστικό είτε με υποστηρικτικό ρόλο στη σύνθεση και την πολιτική τους, ενώ τα ακροδεξιά κόμματα, διαφορετικών αποχρώσεων, ακραία εθνικιστικά, λαϊκιστικά, ακόμα και με νεοφασιστικές ρίζες ή φιλοναζιστικά δηλητηριώδη ιδεώδη γνωρίζουν μια απρόσμενη αποδοχή.

Ενώ το φάντασμα του λαϊκισμού έχει και αριστερόστροφο αμπαλάζ. Μπορεί στην Ελλάδα το φαινόμενο Τσίπρα να εξέλιπε περίπου όπως προέκυψε, σαν διάττοντας αστέρας, νησίδες όμως αριστερού λαϊκισμού υπάρχουν και αλλού. Ο νέος πρωθυπουργός της Σλοβακίας Ρόμπερτ Φίτσο συντάσσεται πλήρως με τον «γείτονά» του Ορμπαν στο Ουκρανικό και το τέλος στις δαπάνες στήριξης του Κιέβου.

Ψάχνουν απαντήσεις

Θορυβημένη η ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία, αναζητεί αντίδοτα και απαντήσεις. Ωστόσο, δεν το κάνει και με τον πιο ενδεδειγμένο τρόπο, αλλά βιαστικά και πρόχειρα και ίσως κατόπιν εορτής. Οπως επισπεύδοντας αποφάσεις και διαδικασίες για τον κοινό ευρωπαϊκό στρατό και την ενιαία πολιτική άμυνας και ασφάλειας, θέμα όμως που εκκρεμεί από την εποχή της πρωθυπουργίας του πατέρα Μητσοτάκη, τη δεκαετία του ’90.

Από την άλλη, η γενικότερη συντηρητική στροφή της Ευρώπης είναι αδιαμφισβήτητη. Απεικονίστηκε με έντονα χρώματα και με την απόρριψη από τους Ιρλανδούς, και με μεγάλη πλειοψηφία μάλιστα, στο πρόσφατο δημοψήφισμα, των αλλαγών στο Σύνταγμα της χώρας τους για τον εκσυγχρονισμό των διατάξεων για τον ορισμό της οικογένειας και τον ρόλο της γυναίκας και μάλιστα κόντρα στις δημοσκοπήσεις.

Το τέλος για τα «ιερά τέρατα»

Πολλοί αποδίδουν όλο αυτό το κλίμα υποχώρησης της αποδοχής των ευρωπαϊκών αξιών σε έλλειμμα ηγεσίας στην Ε.Ε. Είτε στα κέντρα των κοινοτικών αποφάσεων στις Βρυξέλλες είτε στις εθνικές κυβερνήσεις. Η αλήθεια έχει κι άλλες όψεις. Ασφαλώς δεν υπάρχουν σήμερα στην Ε.Ε. ηγέτες του βεληνεκούς των Κολ, Μιτεράν, Σμιτ κ.ά. Κατά πολλούς, όμως, ίσως και να μη χρειάζονται πια. Το ευρωπαϊκό όραμα διαμορφώθηκε, ανανεώθηκε και εκσυγχρονίστηκε από τα «ιερά τέρατα» της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, όμως το σημερινό μοντέλο του Ευρωπαίου ηγέτη, πέρα από τη θεωρητική στρατηγική, απαιτεί στόχους, δράση, αποτέλεσμα. Εκεί μετριούνται σήμερα οι ηγέτες από τις κοινωνίες και παίρνουν τα πιστοποιητικά συνέχειας ή τα διαβατήρια εξόδου στις κάλπες.

Εδώ, οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι ηγέτες, στο σύνολό τους, δεν τα πάνε τόσο καλά. Είναι κοινή αίσθηση, το επικυρώνουν και οι έρευνες. Για του λόγου το αληθές, 19 στους 20 ηγέτες των χωρών των μεγάλων οικονομιών του πλανήτη, ανάμεσά τους φυσικά οι κορυφαίες της Ε.Ε., σύμφωνα με τα στοιχεία των εταιρειών ερευνών Gallup, Morning Consult και Cosmpolitica, έχουν αρνητική αποδοχή μετά την εκλογή τους.

Υπάρχουν κι άλλοι όμως. Οπως ο Ελληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο νεοεκλεγείς Πολωνός Ντόναλντ Τουσκ, ο οποίος ανέτρεψε την κυριαρχία των εθνικιστών και κάποιοι ακόμα. Το ότι Μητσοτάκης και Τουσκ έκλεισαν τις εργασίες του πρόσφατου Συνεδρίου του ΕΛΚ στο Βουκουρέστι υποδηλώνει όχι απλά τον αναβαθμισμένο προσωπικό τους ρόλο στα εσωτερικά του μεγαλύτερου ευρωπαϊκού πολιτικού σχηματισμού, αλλά και την έμμεση υπόδειξη του μοντέλου ηγέτη που αυτός ευαγγελίζεται. Μια νέα γενιά πολιτικών, όχι απαραίτητα σε ηλικία, αλλά σίγουρα σε διορατικότητα και πράξεις που πείθουν τις κοινωνίες.

Το Mitsotakis effect

Στο τρίπτυχο «στόχος, δουλειά, αποτέλεσμα» προστίθεται και η «επιτυχία». Ο Τουσκ ανέτρεψε ένα αναχρονιστικό, αλλά και ευρω-φοβικό κατεστημένο δεκαετιών στην πατρίδα του. Ενώ ο κ. Μητσοτάκης, πέρα από τα όσα εύσημα του απέδωσε η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν σχετικά με το από ποιο σημείο παρέλαβε και πού έχει οδηγήσει σήμερα την Ελλάδα (κοινή συνείδηση στην Ευρώπη σήμερα) με την υπεραπόδοση της ελληνικής οικονομίας έναντι των ευρωπαϊκών, την πετυχημένη αντιμετώπιση των κρίσεων που έπληξαν τη χώρα, τη μεταρρυθμιστική μεταμόρφωσή της και την ταχύτατη ανέλιξή της στην ιεραρχία των σημαντικών δυνάμεων της Ενωσης, πιστώνεται και τις αλλεπάλληλες νίκες του κόμματός του απέναντι στους ένθεν κακείθεν λαϊκιστές.

Ανήκει στους «doers», αυτούς που δρουν και τους οποίους χρειάζεται η σημερινή Ευρώπη σε επίπεδο ηγεσίας για να προχωρήσει. Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα, όμως η ευρωπαϊκή και περαιτέρω διεθνής επιρροή της είναι αντιστρόφως ανάλογη, με τους Ευρωπαίους ηγέτες να αναγνωρίζουν, αλλά και να επενδύουν στο Mitsotakis effect, το οποίο πρώτες είχαν σπεύσει να αναγνωρίσουν οι αγορές και οι επενδυτές, δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία, απόλυτα όμως συναρτώμενη με το σχέδιο και την πράξη Μητσοτάκη και εν συνεχεία και οι Ελληνες πολίτες εις πολλαπλούν.

Βεβαίως, ο Ελληνας πρωθυπουργός δεν έφτασε τυχαία εκεί, καθώς έχει περάσει από εξετάσεις επίπονες και διαρκείς. Πήρε από το χεράκι τη (διπλά) ηττημένη Ν.Δ. το 2016, σε δύο μήνες πέρασε μπροστά στις δημοσκοπήσεις, και έκτοτε δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Κέρδισε με άνεση τις εκλογές, βρήκε στον δρόμο του τέσσερις αλλεπάλληλες σφοδρές κρίσεις (πανδημία, Ελληνοτουρκικά, Ενεργειακό, πληθωρισμός), έδωσε δύσκολη μάχη, αλλά βγήκε αλώβητος. Και κέρδισε και τις επόμενες, με ακόμη μεγαλύτερα ποσοστά, ισοπεδώνοντας τον κύριο αντίπαλο, προσφέροντας τη συνταγή της επιτυχίας στους συναδέλφους του. Δεν είναι απλά το 40%-41% της Ν.Δ. που ανέβασε τις μετοχές του στην ευρωπαϊκή πολιτική πυραμίδα. Ούτε ότι υπερέχει μακράν έναντι των εσωτερικών πολιτικών αντιπάλων του. Αλλά τον ξεχώρισαν η γνώση, η συγκρότηση, η στόφα του πολιτικού που δημιουργεί, οργανώνει και εκτελεί τη δουλειά του, εμπνέει εμπιστοσύνη στους πολίτες και για τον στόχο και για το αποτέλεσμα. Παράγοντες στους οποίους οφείλεται η διείσδυση στους άλλους πολιτικούς χώρους, η κατάρριψη κατεστημένων αντιλήψεων και διαχωρισμών.

Η έρευνα του ECFR

Πώς, όμως, θα ψηφίσουν τελικά οι Ευρωπαίοι πολίτες; To Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (ECFR) προβλέπει απότομη πολιτική στροφή προς την Ακροδεξιά. Ομως υπάρχουν πολλά, σε αυτούς τους δυόμισι μήνες που απομένουν, που θα παίξουν μικρότερο ή και μεγαλύτερο ρόλο στο αποτέλεσμα. Μπορεί και να το καθορίσουν. Διαφορετικά από χώρα σε χώρα, καθώς το ιδιαίτερο εθνικό στοιχείο πάντα θα έχει την αυτοτελή επίδρασή του στην ψήφο. Αλλο μήνυμα έχει πρώτο στο μυαλό του ο Ελληνας ψηφοφόρος, άλλο ο Ιταλός, άλλο ο Γερμανός.

Η Ελλάδα

Κοινό εύρημα των δημοσκοπήσεων στην Ελλάδα είναι ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων (50%-60% ανάλογα με την εταιρεία) θα ψηφίσουν έχοντας ως βασικό κριτήριο την ιδεολογία τους. Ενώ ένας στους δύο θεωρεί «πολύ/αρκετά πιθανό» να ψηφίσει για να στείλει μήνυμα στο κόμμα του για τις πολιτικές επιλογές με τις οποίες διαφωνεί.
Στην Ελλάδα το ενδιαφέρον των πολιτών στρέφεται πρωτίστως στην καταπολέμηση της φτώχειας (59%), στην υποστήριξη της οικονομίας και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας (54%), στη δημόσια υγεία (50%) και τις δράσεις κατά της κλιματικής αλλαγής (26%).

Η μάχη των «εξαφανίσεων»

Υπάρχουν όμως και κοινά υπερεθνικά χαρακτηριστικά. Οπως περιγράφει χαρακτηριστικά η μελέτη του ECFR, στις κάλπες του Ιουνίου αναμένεται σύγκρουση μεταξύ εκείνων που ανησυχούν περισσότερο για την «εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους» λόγω της κλιματικής αλλαγής και εκείνων που φοβούνται την «εξαφάνιση του έθνους-κράτους και της πολιτιστικής τους ταυτότητας» λόγω της μετανάστευσης. Τα ευρήματα της έρευνας «A Crisis of One’s Own: the Politics of Trauma in Europe’s Election Year» βασίζονται σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν σε 11 ευρωπαϊκές χώρες (εκ των οποίων οι 9 της Ε.Ε., αντιπροσωπεύοντας το 75% του πληθυσμού της). Και οι οποίες δείχνουν ότι οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι μπορούν να χωριστούν σε πέντε μεγάλες κατηγορίες, ανάλογα με τη σημασία που δίνουν στις πρόσφατες και τρέχουσες παγκόσμιες κρίσεις. Κάτι που εν πολλοίς θα καθορίσει και την εκλογική τους συμπεριφορά.

Οι «φυλές» που θα συγκρουστούν

Η έρευνα έδειξε ότι 73,4 εκατομμύρια Ευρωπαίοι ψηφοφόροι πιστεύουν πως η κλιματική αλλαγή είναι το μείζον θέμα που επηρεάζει το μέλλον τους. Σχεδόν άλλοι τόσοι (72,8 εκατομμύρια) ότι η πανδημία του COVID-19, ο οποίος εξέθεσε την ευπάθεια των εθνικών συστημάτων υγειονομικής περίθαλψης με σημαντικές οικονομικές συνέπειες ήταν πιο σημαντική, ενώ 69,3 εκατομμύρια θεωρούν την παγκόσμια οικονομική αναταραχή. 58,2 εκατομμύρια επέλεξαν τη μετανάστευση, 49 εκατομμύρια την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και 46,4 εκατομμύρια είχαν άλλες επιλογές.

Διαπιστώνεται, εξάλλου, ότι αυτές οι «φυλές» των ψηφοφόρων δεν ήταν ομοιόμορφα κατανεμημένες ούτε γεωγραφικά, ούτε ηλικιακά, ούτε μορφωτικά. Σε Ιταλία και Πορτογαλία, που επλήγησαν σοβαρά από την κρίση της Ευρωζώνης, το 34% των ερωτηθέντων ανέφερε την οικονομική αναταραχή και το αυξανόμενο κόστος ζωής. Οι φόβοι για τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία ήταν μεγαλύτεροι στις χώρες που βρίσκονται πιο κοντά στη σύγκρουση: σε Εσθονία (40%), Πολωνία (31%) και Δανία (29%), αντίθετα με τους Γάλλους (7%), Ιταλούς (7%), Ισπανούς (6%). Από όλες τις ηλικιακές ομάδες, οι παλαιότερες γενιές ανησυχούν περισσότερο για τη μετανάστευση ως ζωτικό ζήτημα, με το 13% των ατόμων ηλικίας 50 έως 69 ετών και το 16% των ερωτηθέντων ηλικίας άνω των 70 ετών να την κατατάσσουν ως τη μεγαλύτερη ανησυχία τους.

Αλλάζουν πρόσωπο

Την ίδια ώρα, μια άλλη παγίδα για τους ψηφοφόρους είναι ο μεταμορφισμός της Ακροδεξιάς. Με την προσδοκία της εξουσίας ορατή, ολοένα περισσότεροι ακροδεξιοί πολιτικοί προσπαθούν να κρύψουν τις ρίζες της ιδεολογίας τους, με τη χρήση μιας εμφανώς πιο μετριοπαθούς ρητορικής, καθώς και την υιοθέτηση μιας πιο mainstream πολιτικής επικοινωνίας. Βάζουν σε δεύτερο πλάνο τα εξτρεμιστικά συνθήματα και τις αντισυστημικές κορόνες και επιχειρούν να προσελκύσουν και νέους ψηφοφόρους, φορώντας τον μανδύα της δήθεν σύνεσης και της κοινωνικής ευαισθησίας. Σπάζοντας ταμπού δεκαετιών και χαλαρώνοντας τους φόβους τους για το ακραίο και το άγνωστο.

Ενώ έφτιαξαν καριέρες και ορισμένοι κυβερνούν, μάλιστα, με εθνικιστικές εμμονές, οπισθοδρομικά ιδεολογήματα, αντιευρωπαϊκή ρητορική, μισαλλάδοξη ρητορική και ρατσιστικές κραυγές, τώρα κατεβάζουν τους τόνους, αποφεύγουν να μιλήσουν για διάλυση της Ε.Ε. ή έξοδο της χώρας τους από αυτήν, επιλέγοντας να προτάσσουν την προοπτική της Ενωσης των εθνικών κρατών. Η Μελόνι αρνείται τις αμβλώσεις, παραμένει επικεφαλής ενός κόμματος που φέρει στο έμβλημά του την «αιώνια φλόγα» από τον τάφο του φασίστα δικτάτορα, όμως αυτά δεν την επιβαρύνουν στο καθημερινό κυβερνητικό της έργο. Συνεχίζει λίγο-πολύ την επιτυχημένη οικονομική πολιτική του Ντράγκι και στην Ευρώπη, αν και γκρινιάζει για τα επιτόκια και τις αποφάσεις της Λαγκάρντ, εμφανίζεται μετριοπαθής. «Εχω μια πολιτική ιστορία πίσω μου, προσαρμοσμένη σε μια μεταβαλλόμενη πραγματικότητα», λέει.

Μια νέα στρατηγική επομένως για την Ακροδεξιά, που αποφέρει καρπούς. Στη Γερμανία, όπου εκατομμύρια πολίτες βγήκαν πρόσφατα στους δρόμους ορθώνοντας ανάχωμα στην επέλαση της ακροδεξιού AfD, η πικρή αλήθεια είναι ότι πλέον δεν αποτελεί ταμπού η ψήφος σε ένα λαϊκίστικο ακροδεξιό κόμμα.

Οι προσδοκίες από τις κάλπες

Συγχρόνως, με βάση τις έρευνες πάλι του ECFR του τελευταίου εξαμήνου ανά χώρα και τις προβολές σε επίπεδο Ε.Ε. έως και τον Ιανουάριο, «τα κόμματα της λαϊκιστικής, αντιευρωπαϊκής Δεξιάς θα καταλάβουν την πρώτη θέση σε τουλάχιστον εννέα χώρες» (Γαλλία, Αυστρία, Τσεχία, Βέλγιο, Ιταλία, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία, Ολλανδία). Και θα διεκδικήσουν με αξιώσεις δεύτερη ή τρίτη θέση σε άλλες εννέα (Γερμανία, Βουλγαρία, Ισπανία, Πορτογαλία, Σουηδία, Φινλανδία, Εσθονία, Λετονία, Ρουμανία).

Στην ID που συγκροτήθηκε τον Ιούνιο του 2019 συμμετέχουν ακροδεξιά κόμματα που κυβερνούν αυτοτελώς ή σε συνασπισμούς (το αυστριακό Κόμμα Ελευθερίας, το
ολλανδικό Κόμμα για την Ελευθερία, η ιταλική Λέγκα), ο γαλλικός Εθνικός Συναγερμός των Λεπέν - Μπαρντελά), καθώς και κόμματα με ραγδαία άνοδο όπως η Εναλλακτική για τη Γερμανία, το βελγικό Φλαμανδικό Συμφέρον και το πορτογαλικό Φτάνει Πια. Θα χάσει κάποιες έδρες κυρίως στην Ιταλία (λόγω της υποχώρησης της Λίγκας του Σαλβίνι), αλλά θα υπερκαλύψει τις απώλειες με τις επιδόσεις σε Γερμανία, Ολλανδία, Γαλλία, Αυστρία, Βουλγαρία (Αναγέννηση), Ρουμανία, Πορτογαλία.

Στην ECR, που προέρχεται από διάσπαση του ΕΛΚ, ανήκουν όχι μόνο ακροδεξιά κόμματα, αλλά και ευρωσκεπτικιστικά, όπως οι Αδελφοί της Ιταλίας της Μελόνι, όπως και με κεντροδεξιό προσανατολισμό (σλοβακικό Ελευθερία και Αλληλεγγύη, τσεχικό Δημοκρατικό Κόμμα Πολιτών. Θα κερδίσει έδρες κυρίως σε Ρουμανία (Συμμαχία για την Ενωση των Ρουμάνων) και Ιταλία.

Ευρωβαρόμετρο

Σύμφωνα μάλιστα με το Ευρωβαρόμετρο του Ιανουαρίου, η δυναμική ενίσχυσης της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς και φθοράς της παραδοσιακής Δεξιάς προχωρεί σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό έδαφος, με θέμα αιχμής υπέρτερο του Μεταναστευτικού και των ζητημάτων εγκληματικότητας και ασφάλειας: την αντιμετώπιση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, τη δημόσια υγεία, την κλιματική αλλαγή και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Οι αναλυτές θεωρούν, πάντως, ότι η ενίσχυση της Ακροδεξιάς θα καταστήσει σκληρότερη την αντιμεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε., πιο αδύναμα τα αιτήματα για την ενίσχυση του κράτους δικαίου, ευκολότερη την απόρριψη πρωτοβουλιών της Κομισιόν για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και ισχυρότερα τα αιτήματα για μεγαλύτερη οικονομική ελευθερία των κρατών στην άσκηση δημοσιονομικής πολιτικής.

Κατά τη γερμανική εταιρεία ερευνών Election, στο σύνολο των 720 εδρών, το ΕΛΚ αναμένεται να εκλέξει 179 (από 182), η Προοδευτική Συμμαχία Σοσιαλιστών και Δημοκρατών 141 (από 154), η ΙD 95 (από 73), το ECR 86 (από 62), οι RENEW (Ανανέωση) 80 (από 108), οι Πράσινοι/Ευρωπαϊκή/Ελεύθερη Συμμαχία 45 (από 74), η Ευρωπαϊκή Αριστερά/ Βορειοευρωπαϊκή Πράσινη Αριστερά 41 (από 41) και ανεξάρτητοι 53 (από 57).

Ειδήσεις σήμερα:

Στέφανος Κασσελάκης: Ο λαβύρινθος των «Kasselakis Co»

Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον: Έλαβε πρόταση να γίνει ο επόμενος Τζέιμς Μποντ - Αναμένεται η απάντησή του

Sotheby’s και Engel & Volkers «χτυπάνε» την τιμή στο πιο ακριβό ακίνητο της Αθήνας, στην Ακρόπολη