Κώστας Σαμαράς: Ο Ελληνας «Πεταλούδας» είναι ελεύθερος

Στον Κώστα Σαμαρά δεν άρεσαν ποτέ τα κάγκελα οποιουδήποτε είδους, πόσο μάλλον αυτά των σωφρονιστικών ιδρυμάτων και των κρατητηρίων σε αστυνομικά τμήματα της ελληνικής επικράτειας.


Είναι υπεύθυνος για κάποιες από τις θεαματικότερες αποδράσεις που έχουν γίνει ποτέ από κρατούμενο του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος. Δραπέτευσε από την τουαλέτα στην Αστυνομική Διεύθυνση της Λάρισας, το έσκασε από Τμήμα στις Σέρρες σκάβοντας έναν τοίχο μέσα σε ένα βράδυ με μια αυτοσχέδια σιδερένια λάμα, διέφυγε ακόμη και από μια κλούβα μεταγωγών μετά από δίκη στον Πειραιά. Η κλούβα θα τον μετέφερε στις Φυλακές Κέρκυρας, αλλά ο ίδιος αποφάσισε για πολλοστή φορά ότι δεν ήθελε να γυρίσει και έτσι κατά τη διαδρομή άρχισε να κόβει το ξύλινο πάτωμα. Σε μια στάση στην Αμφιλοχία, ο Σαμαράς έμεινε μόνος μαζί με κάποιους κρατούμενους, φόρεσε γυαλιά ηλίου, ένα καπέλο και κοίταξε τον έναν αστυνομικό που καθόταν μπροστά. Αφού ρώτησε τους κατάδικους αν ήθελαν να τον ακολουθήσουν -του είπαν όχι-, βγήκε κάτω από το πάτωμα, σύρθηκε για λίγο στην άσφαλτο και όταν σηκώθηκε άρχισε να περπατάει. Οι αστυνομικοί που έπιναν καφέ δεν τον πρόσεξαν καν και ο Σαμαράς συνέχισε να περπατάει, μέχρι να χαθούν από το οπτικό του πεδίο το βενζινάδικο και η κλούβα. Μετά άρχισε να τρέχει ξέροντας ότι κάποια χιλιόμετρα μακριά τον περίμενε ο φίλος του, ο Βασίλης Παλαιοκώστας, τον οποίο είχε ενημερώσει για το σχέδιό του.

Εχουν περάσει 27 χρόνια από εκείνο το μεσημέρι στην Αμφιλοχία που ο Κώστας Σαμαράς -για πολύ κόσμο ο «Ελληνας Πεταλούδας»- δραπέτευσε ξανά, κάτι που ελπίζει ότι δεν χρειαστεί να ξανακάνει. Εδώ και μία εβδομάδα είναι πια ένας ελεύθερος άνθρωπος μετά από μια ζωή που θα μπορούσε άνετα να γίνει ταινία δράσης με φρενήρη ρυθμό, με αφετηρία τα Τρίκαλα και δεκάδες ενδιάμεσους σταθμούς.

Μια ζωή στην παρανομία

«Πολλές φορές η ελευθερία είναι στο μυαλό. Εχει τύχει να είμαι στην κορυφή ενός βουνού και να αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε αδιέδοξο. Αλλες φορές έχει τύχει να είμαι μέσα σε ένα κελί και να αισθάνομαι ελεύθερος», είπε ο Κώστας Σαμαράς κατά την αποφυλάκισή του από τις Φυλακές Χαλκίδας. Ελπίζει ότι αυτή θα είναι η τελευταία φορά που συμβαίνει αυτό.

Για κάτι παραπάνω από 30 χρόνια ο γιος μιας Βλάχας και ενός Καραγκούνη, όπως έχει περιγράψει τους γονείς του, βυθίστηκε στην παρανομία. Εκανε διαρρήξεις, ληστείες, κλοπές, αλλά ποτέ δεν πυροβόλησε άνθρωπο και, όπως διατείνεται, ποτέ δεν διανοήθηκε να κλέψει σπίτια θεωρώντας ότι η ιδιωτική κατοικία είναι άβατο.

Σε αυτό που επιδόθηκε είναι οι αποδράσεις, άλλες επιτυχημένες και άλλες αποτυχημένες, τις οποίες περιγράφει με μια ελεύθερη γραφή στο βιβλίο του «Καταζητείται», το οποίο μόλις κυκλοφόρησε σε μια ανανεωμένη βερσιόν από τις εκδόσεις Οξύ. Κρίμα που δεν αναφέρεται επισταμένα σε λεπτομέρειες για τη γνωριμία του με τον Χούλιο και τον Αρτούρο, δύο συγκρατούμενούς του από την Κολομβία.

«Ωραίοι τύποι, ξύπνιοι και με χιούμορ. Ηξεραν κάμποσα αγγλικά και ελληνικά και συνεννοούμασταν. Μετά κανόνισα να μου στείλουν και ένα ισπανοελληνικό λεξικό και άρχισα να μαθαίνω ισπανικά, που μου φάνηκαν χρήσιμα αργότερα, όταν κατά τη διάρκεια της τρίτης απόδρασής μου κάναμε τουρ στην Κεντρική Αμερική με τον συνεργάτη μου Βασίλη Παπακώστα (σ.σ.: πρόκειται φυσικά για τον Παλαιοκώστα), τον μικρότερο αδελφό του Νίκου του Βλάχου».

Στο βιβλίο οι αδελφοί Παλαιοκώστα απέκτησαν άλλο επίθετο, προφανώς για λόγους που μόνο ο Σαμαράς και οι παλιοί «συνεργάτες» του γνωρίζουν από τα χρόνια της δράσης τους. Τότε που «χτύπαγαν» μαζί την Εθνική Τράπεζα στην Καλαμπάκα, ένα ζεστό μεσημέρι τον Ιούνιο του 1992, φεύγοντας με λεία 125 εκατ. δραχμές, μυθικό ποσό για εκείνη την εποχή. Στην καταδίωξη που ακολουθεί, οι ληστές πετάνε χούφτες πεντοχίλιαρα στους δρόμους προκαλώντας ντελίριο, αφού οι άνθρωποι ορμάνε για να πάρουν τα λεφτά και μπλοκάρουν τα περιπολικά που καταδιώκουν τους αδελφούς Παλαιοκώστα και τον Σαμαρά. Ο ίδιος μεγάλωσε σε διάφορες πόλεις λόγω της δουλειάς του πατέρα του και από παιδί είχε καλλιτεχνικές ανησυχίες. Στο αφιέρωμα του «BBC Magazine» για τον Βασίλη Παλαιοκώστα ο Κώστας Σαμαράς αναφερόταν ως «ο καλλιτέχνης», αφού από μικρός είχε ταλέντο στη ζωγραφική και την ξυλοτεχνία.

Οταν ήταν 12 ετών έπεσε στα χέρια του το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Ανρί Σαριέρ «Ο πεταλούδας», το οποίο και λάτρεψε.

Ο μετρ της απόδρασης

Μεγαλώνοντας έκανε διάφορες μικροδουλειές σε εταιρείες, ένιωσε τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, άνοιξε κάποια στιγμή μπαράκι στα Τρίκαλα, έπαιξε ντραμς σε κάποια συγκροτήματα και σπούδασε στη Σχολή Γραφικών & Διακοσμητικών Τεχνών του ΤΕΙ. Ταυτόχρονα είχε ήδη αρχίσει τις μικροκλοπές. Βούταγε δίσκους από μαγαζιά στο Μοναστηράκι ή το «Μινιόν» και μετά συνέχισε με μικρές διαρρήξεις σε γραφεία και καταστήματα. Σημαδιακή ήταν η γνωριμία του με τον Νίκο Παλαιοκώστα σε ένα μπαρ πίσω από τα ΚΤΕΛ Τρικάλων, που θα σημάνει την αρχή της συνεργασίας τους σε ληστείες που έγραψαν ιστορία. Ιστορία όμως έγραψαν και οι πέντε πετυχημένες αποδράσεις του που συνδύαζαν έμπνευση, θάρρος και πολύ θράσος από την πλευρά του καταδικασμένου Σαμαρά. Σε μία από αυτές, αφού φλόμωσε στα ψέματα τους αστυνομικούς του 5ου Τμήματος που τον είχαν συλλάβει για απόπειρα κλοπής αυτοκινήτου στη Θεσσαλονίκη, περίμενε το λάθος. Το έκανε τελικά αυτός που τον πήγε στο κελί του, αφού αντί να κλειδώσει την πόρτα απλώς αφαίρεσε την πετούγια της, έβαλε τον Σαμαρά μέσα και έφυγε. Ο Κώστας, δεμένος με χειροπέδες, άρχισε να ψάχνει για κάτι που θα του ήταν χρήσιμο ώστε να ανοίξει την πόρτα και το βρήκε στο περβάζι του παραθύρου του.

Ηταν ένα πλαστικό ξυραφάκι Bic η τετράγωνη πλαστική λαβή του οποίου ήταν ό,τι έπρεπε για την τρύπα της πετούγιας. Οταν έβαλε την πιο στενή άκρη της λαβής σε αυτή, πίεσε για να σφίξει και προσπάθησε με τα δάχτυλά του να τη στρίψει προς τα δεξιά, χωρίς να τα καταφέρει.

«Τα δάχτυλά μου είχαν ιδρώσει από την υπερένταση και τη ζέστη και γλίστραγαν. Εσκυψα γρήγορα, έπιασα το περίσσευμα της λαβής με τα δόντια και την έστριψα απότομα προς τα δεξιά».
Οταν ο Σαμαράς άκουσε το κλικ ήξερε ότι είχε ελάχιστα λεπτά να διαφύγει, αφού από στιγμή σε στιγμή θα τον έπαιρναν για ανάκριση, ενώ ήδη είχε δώσει ψευδή στοιχεία. Βγήκε στον διάδρομο, άνοιξε μια πόρτα και είδε αυτό που τον ενδιέφερε: ένα μπαλκόνι στον απέναντι τοίχο, που ήταν ο δρόμος του προς την ελευθερία. Πήδηξε στο μπαλκόνι του διπλανού κτιρίου και σύντομα βρέθηκε 5 η ώρα το πρωί στον δρόμο να περπατάει με χειροπέδες μέχρι την ημιυπόγεια γκαρσονιέρα που είχε νοικιάσει μαζί με τον Νίκο Παλαιοκώστα, στην περιοχή του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. Με το κρυμμένο κλειδί που είχαν για καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης μπήκε μέσα και ανέπνευσε βαθιά, την ώρα που αχνοχάραζε στον Βαρδάρη.
Ηταν ξανά ελεύθερος κυνηγημένος...

To βιβλίο του Κώστα Σαμαρά επανακυκλοφόρησε με νέες ιστορίες και ανέκδοτες λεπτομέρειες