Ο Στάνκογλου έχει μεγάλη πέραση

Αν και τα τελευταία χρόνια συμμετέχει σε σίριαλ και ταινίες που στέφονται με επιτυχία, ο ίδιος ισορροπεί με μαεστρία μεταξύ εμπορικότητας και επιλεκτικότητας. Διαθέτοντας το χάρισμα της αμεσότητας και κρατώντας χαμηλούς τόνους χωρίς μεγαλοστομίες και προκλήσεις, ο Γιάννης Στάνκογλου παίζει στην «πρώτη γραμμή» χωρίς να το κάνει μεγάλο θέμα. Προτιμά να εξαντλεί το ενδιαφέρον του στην ουσία της τέχνης που υπηρετεί παρά στην παραφιλολογία της. Ζει την κανονικότητα με την οικογένειά του, η οποία όλο και μεγαλώνει μετά και την απόκτηση του 17 μηνών σήμερα γιου του Φίλιππου, «ο μπουμπουλίνος», όπως τον αποκαλεί με τρυφερότητα.

- Πώς είναι δυνατόν να συμμετέχεις αυτή τη στιγμή σε έξι κινηματογραφικές ταινίες;
Ετυχε να κυκλοφορήσουν όλες μαζί. Ηδη παίζεται η ταινία «Forget me not» του Γιάννη Φάγκρα στην «Αλκυονίδα» και το «The Republic» του Δημήτρη Τζέτζα, ενός νέου σκηνοθέτη, σε μια action movie που δεν έχουμε δει ξανά. Ακόμα παίζεται το «Invisible» του Δημήτρη Αθανίτη, το «Ουζερί Τσιτσάνης» του Μανούσου Μανουσάκη και στη συνέχεια θα προβληθεί «Ο πίνακας του Ρέμπραντ» του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Και σε λίγο καιρό βγαίνει και η ταινία «Καύσωνας», μια ελληνογαλλική παραγωγή.



- Πρέπει να είσαι χαρούμενος που συμμετέχεις σε τόσες ταινίες... Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αρκετές ταινίες.

Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης φέτος είχε 20 ελληνικές ταινίες, αλλά low budget. Μη φανταστείς ότι παίρνουμε πολλά χρήματα. Λατρεύω, όμως, τον κινηματογράφο γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να έχω εναλλαγές ρόλων μέσα από τις ταινίες. 

- Δεν είναι φθορά η συμμετοχή σου σε τόσες δουλειές;
Αν το κάνεις συνέχεια, είναι φθορά. Πάντα παίρνω τις παύσεις μου στο ενδιάμεσο. Προσπαθώ να κάνω κάτι εμπορικό και η επόμενη δουλειά να είναι πιο προσωπική. Καθετί που κάνω προσπαθώ να το προσεγγίζω σαν να παίζω στην Επίδαυρο. Με σεβασμό και πολλή δουλειά.

- Φοβάσαι μήπως σε πουν εμπορικό;
Δεν μου αρέσει ο διαχωρισμός εμπορικού και ποιοτικού. Τον σιχαίνομαι. Κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ, αλλά είναι δουλειά πέραν της τέχνης. Μόνο αυτοί που δουλεύουν και πληρώνονται μπορούν να κάνουν πραγματική τέχνη. Ασχετα αν κάτι μπορεί να γίνει εμπορικό.
Δουλεύω για να επιβιώσω, αλλά κάνω πράγματα που μου αρέσουν και δεν με προσβάλλουν.

- Στην ταινία «Forget me not» του Γιάννη Φάγκρα είναι η πρώτη φορά που παίζεις με τη γυναίκα σου, τη σκηνοθέτιδα Αλίκη Δανέζη.
Είναι η πρώτη φορά που παίζουμε μαζί γιατί συνήθως με σκηνοθετεί. Κάνω έναν σύγχρονο Οδυσσέα και η Αλίκη μια σύγχρονη Πηνελόπη. Ηταν συγκινητικό γιατί η ιστορία της ταινίας εμπεριέχει καταστάσεις που έχουν περάσει τα περισσότερα ζευγάρια όταν είναι χρόνια μαζί. Βρήκα πολλά κοινά. Και το να παίζουμε και οι δυο μαζί είναι πολύ όμορφο. Θα το έκανα ξανά.

- Στην ταινία «The Republic» συμμετείχε ένα εξαίρετο καστ και μετά από χρόνια έκανε γκεστ εμφάνιση και η Ζωή Λάσκαρη.
Χάρηκα γιατί συνεργάστηκα με τον Γιώργο Κιμούλη, τη Ζωή Λάσκαρη και τον Τάκη Σπυριδάκη. Μου άρεσε γιατί κάνω έναν διεφθαρμένο πολιτικό. Το σενάριο ήταν επίκαιρο με πολιτική, δημοσιογραφία, επιχειρηματίες, trafficking, που όλα συνδέονται μεταξύ τους. Ο Δημήτρης (σ.σ.: Τζέτζας) είναι ένας νέος σκηνοθέτης που έχει άλλη οπτική γιατί έχει εργαστεί στην Αμερική και ήδη πάει πολύ καλά.

- Ασχολείσαι με την πολιτική;
 Οχι, αλλά είμαι πολιτικοποιημένος. Παίρνω θέση και στάση, έχω τις απόψεις μου. Αλλά τα πράγματα είναι πολύ άσχημα και με τρομάζει το μέλλον σε σχέση με το τι χειρότερο μπορεί να έρθει. Οπως η Χρυσή Αυγή, έστω και ως αντιπολίτευση. Δες τι συνέβη με τις εκλογές της Νέας Δημοκρατίας, ποιος παίρνει τα ΕΣΠΑ και γενικά τη χαοτική κατάσταση που ζούμε. Με την πολιτική στην Ελλάδα ασχολούνται άνθρωποι που κατά το 70% έχουν βαρεθεί τη δουλειά τους. Υπάρχει και ένα 20% από αυτούς που μπαίνουν με όνειρα στην πολιτική για να αλλάξουν τα πράγματα και γίνονται στο τέλος παιδιά του συστήματος.

- Πώς είναι να παίζεις με τον δάσκαλό σου Γιώργο Κιμούλη;
Είναι εξαιρετικός, απαιτητικός και επί της ουσίας. Στην αρχή που δουλέψαμε μαζί ήταν περίεργο γιατί είναι ένας άνθρωπος με μεγάλη εμπειρία που σέβομαι πολύ, αλλά λόγω ρόλου, επειδή είχαμε σκηνές μαζί, αυτοσχεδιάσαμε. Και το χάρηκα πολύ.

- Πρωταγωνιστείς επίσης στη μεγάλη παραγωγή «Ο Ιάσονας και το Χρυσόμαλλο Δέρας» στο θέατρο Badminton...
Είναι ένα υπερθέαμα για μικρούς και μεγάλους, με εξαιρετικά σκηνικά του Μανώλη Παντελιδάκη, υπέροχο κείμενο, μουσική και ένα ξεχωριστό καστ. Ηδη πάει πολύ καλά. Είναι ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους. 

- Εχεις σκεφτεί να κάνεις παραγωγή στο θέατρο;
Μια φορά το έκανα σε έναν μονόλογο και ενώ πήγε καλά εισπρακτικά, δεν έβγαλα χρήματα, αντίθετα έχασα. Ως καλλιτέχνης ένιωθα πολύ καλά, αλλά πόσο να αντέξεις; Υπήρξε και ένα πρόστιμο και μπήκα μέσα περίπου 5.000 ευρώ. Δεν ξέρω αν θα το έκανα πάλι. 

- Εχεις πει «όχι» σε δουλειές για το οποίο έχεις μετανιώσει;
Εχω πει πολλά «όχι», αλλά δεν μετανιώνω γιατί η πορεία μου έχει πάει καλά. Από τα «όχι» χτίζονται καριέρες. Οπότε μάλλον έκανα καλές επιλογές. Για παράδειγμα, τρεις χρονιές δεν μπορούσα να πάω να παίξω στην Επίδαυρο γιατί ήθελα να μείνω κοντά στην οικογένειά μου επειδή δούλευα πολύ τον χειμώνα. Στην αρχή της πορείας μου έλεγα «όχι» σε προτάσεις στην τηλεόραση για έξι χρόνια. Ημουν από τους κολλημένους ηθοποιούς που ήθελαν να κάνουν μόνο θέατρο.

- Πώς βλέπεις τώρα την τηλεόραση;
Δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω στην τηλεόραση. Δεν με φτιάχνει. Αν μου δοθεί κάτι ιδιαίτερο και μου αρέσει θα το κάνω, αλλά κάτι σύγχρονο. Οχι μια από τα ίδια. Δεν βλέπω τηλεόραση εδώ και τριάμισι χρόνια. Ενημερώνομαι από Internet και βλέπω μόνο ταινίες στην τηλεόραση. 

- Στην αρχή της πορείας σου είχες επιλέξει το θέατρο και κρατήθηκες μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Οταν μπήκες στο παιχνίδι των media, μπλόκαρες;

Στην αρχή μπλόκαρα, ένιωθα κάπως περίεργα, αλλά ποτέ δεν μπήκα στο κομμάτι του lifestyle. Μάλιστα, πριν από επτά μήνες, που είδα δημοσιευμένες φωτογραφίες από τη βάφτιση του γιου μου στην Αίγινα, ένιωσα περίεργα. Αλλά έτσι γίνεται όταν είσαι στα media...

- Απέκτησες γιο μέσα στην κρίση!
Ναι, είναι πολύ όμορφο και εξαιρετικό παιδί. Ο Φίλιππος είναι 17 μηνών και είναι παιδί της κρίσης. (γέλια) Είναι μούτρο ο μπουμπουλίνος μου και νομίζω ότι μου μοιάζει.

- Αργησε λίγο να έρθει το δεύτερο παιδί...
Εχουν διαφορά πέντε χρόνια. Η Φοίβη ήρθε στη ζωή μας το 2009 και η κρίση άρχισε το 2010. Δεν το σκέφτηκα έτσι, απλά δεν ήμασταν έτοιμοι. Μετά βλέπαμε τη Φοίβη μόνη της και αποφασίσαμε με την Αλίκη να κάνουμε δεύτερο παιδί. Είδαμε ότι μπορούμε να αντεπεξέλθουμε γιατί μπορεί ένα παιδί να διαλύσει το ζευγάρι. Και ήρθε ο Φίλιππος που χαμογελάει συνέχεια και μας δίνει ενέργεια.

- Η οικογένεια σε ισορροπεί;
Εννοείται, αλλά πρέπει το ζευγάρι να έχει γερές βάσεις, να βοηθάει ο ένας τον άλλον, να δίνει χρόνο και να εκφράζοται και οι δυο. Αλλιώς χάνεται η ισορροπία. Ιδιαίτερα όταν είναι και του ιδίου χώρου.

- Καμιά φορά αυτό δεν είναι πρόβλημα να εργάζεσαι στον ίδιο χώρο;
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι καμιά φορά ένας από τους δυο πρέπει να μείνει εκτός δουλειάς λόγω παιδιών. Η γυναίκα μου, όμως, το πάλεψε πολύ. Ηταν μικρή η Φοίβη όταν σκηνοθέτησε στην Κύπρο. Δούλευε και παράλληλα θήλαζε την κόρη μας.