Τζέιμς Φράνκο: Ο εραστής της μεγάλης οθόνης

- Γιατί διάλεξες ένα πρότζεκτ σαν το «Ολα θα πάνε καλά»;
Εχω κάνει αρκετά πράγματα για τα οποία είμαι περήφανος. Δεν προσπαθώ να χτίσω καριέρα με τη δουλειά μου στο σινεμά. Κίνητρό μου είναι να δουλέψω με ανθρώπους που θαυμάζω όποτε μου δίνεται η δυνατότητα. Οπως στην ταινία του Βιμ. Ποιος ξέρει αν θα είναι εμπορική επιτυχία; Μπορεί και να μην είναι! Αλλά θα έχω δουλέψει με τον Βιμ Βέντερς, τις ταινίες του οποίου λατρεύω. Οπότε παραδίδομαι σε αυτόν και την ταινία και δεν με αφορά η υποδοχή γιατί το κάνω για την εμπειρία.

- Δεδομένου του φορτωμένου προγράμματός σου, είσαι πάντα στο τρέξιμο;
Ε, μη φανταστείς ότι έλεγα στον Βιμ να βιαστεί! Πήγα με τους ρυθμούς της ταινίας. Οταν διδάσκω (αρχικά στο UCLA και το USC - τώρα έχει τη δική του κινηματογραφική σχολή) δεν λέω στους μαθητές μου να κάνουν πιο γρήγορα! Τους δίνω τον χρόνο που χρειάζονται για κάθε πρότζεκτ. Στα γυρίσματα μιας ταινίας υπάρχει πολλή αναμονή για τους ηθοποιούς. Θα μπορούσα να μπαίνω στο μυαλό του χαρακτήρα και να είμαι μίζερος για ώρες και ώρες κάθε μέρα. Θα μπορούσα να πάω στο καμαρίνι μου και να παίξω Xbox. Θα μπορούσα να κουτσομπολέψω, ή να στέλνω μηνύματα στο κινητό. Ή θα μπορούσα να διαβάσω. Κι έτσι διαβάζω στο σετ. 

- Πώς ήταν το 3D στην ταινία;
Συνήθως το 3D χρησιμοποιείται για να εντείνει το θέαμα, για να κάνει μια ταινία πιο δυναμική. Εδώ, επειδή οι κινήσεις και η δράση είναι ελάχιστες, η τρίτη διάσταση κάνει κάτι διαφορετικό. Κάνει την ταύτιση του κοινού με τους χαρακτήρες πιο βαθιά. Κάνει τους χαρακτήρες πιο παρόντες. Σαν να υπάρχει μεγαλύτερη διάδραση μεταξύ κοινού και χαρακτήρων. 

- Εχεις καλλιτεχνικές εμμονές κι εσύ όπως ο χαρακτήρας σου;
Βεβαίως. Οταν ήμουν νέος ηθοποιός, ένα κομμάτι μου ήταν έτσι. Ηθελα να κάνω πρακτική όλη την ώρα. Θα έδινα τα πάντα για ένα πρότζεκτ. Θα προετοιμαζόμουν για εννιά μήνες. Οταν έπαιξα τον Τζέιμς Ντιν, δεν μιλούσα σε κανέναν, ούτε στους φίλους μου, για τρεις μήνες. Είπα στην κοπέλα μου ότι δεν μπορούσα να τη δω ή να της μιλάω. Τρελάθηκα λίγο εννοείται. Αλλά έπρεπε μάλλον τότε να το περάσω αυτό, να το τραβήξω στα άκρα, να έχω αυτήν την εμπειρία. Τώρα όμως δεν το χρειάζομαι πια. Δεν μπορώ να μην έχω προσωπική ζωή. 

- Μετανιώνεις γι’ αυτές τις στιγμές;
Οχι. Πολλοί νέοι ηθοποιοί έχουν μία ή δύο ταινίες στις οποίες το έχουν παρακάνει. Κάνουν κάτι τρελό, όπως το να βάλουν πολλά κιλά. Για το «Σημάδι του δολοφόνου» όπου έπαιζα τον άστεγο, ναρκομανή γιο του Ντε Νίρο, κοιμόμουν στον δρόμο, πήγαινα σε ανταλλαγές σύριγγας και διάφορα τέτοια. Ηταν σημαντικό για μένα τότε να κάνω τέτοια πράγματα, να νιώσω ότι παραδίνομαι στην τέχνη, ότι κάνω θυσίες. Αλλά πλέον έχω αυτοπεποίθηση ως ηθοποιός. 

- Τι σε κάνει να νιώθεις έτσι ισορροπημένος τώρα;
Οταν ήμουν νεότερος, δεν ήμουν κοινωνικός, δεν μιλούσα σε κανέναν. Δεν πήγαινα σε πάρτυ γιατί είχα πολλή δουλειά. Δεν συναναστρεφόμουν με κόσμο. Τώρα όμως το κάνω. Βρίσκω τον χρόνο για να είμαι μαζί με ανθρώπους.

- Ποια είναι η σχέση σου με τα χρήματα;
Θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Μου αρέσει τόσο πολύ να κάνω ταινίες που καμιά φορά ξοδεύω τα δικά μου χρήματα. Εχω φοιτητές σε τέσσερις τάξεις - δύο στο UCLA και δύο στο USC. Ολοι κάνουν ταινίες, και τους βρίσκω εγώ τη χρηματοδότηση. Ξοδεύω αρκετά χρήματα στα πρότζεκτ τους. Είναι αυτό που αγαπώ περισσότερο απ’ οτιδήποτε. Κάποιοι αγαπούν τα αυτοκίνητα, κάποιοι τα ρούχα. Εγώ αγαπώ τις ταινίες.