Κατερίνα Νικολαΐδου:Με το κουπί στην κορυφή της Ευρώπης

Στο κολυμβητήριο της Κατερίνης ένα κοριτσάκι τα δίνει όλα στην πισίνα. Είναι μόλις στη Δ’ Δημοτικού, αλλά το πείσμα της είναι μοναδικό. Οι προπονητές της περιοχής κάνουν λόγο για ένα εξαιρετικό ταλέντο και εντυπωσιάζονται από την επιθυμία της για διάκριση και υπεροχή.
«Το υγρό στοιχείο βρίσκεται στο αίμα μου. Αισθάνομαι οικεία με το νερό, είτε αυτό είναι χλωριούχο είτε ποταμίσιο», παραδέχεται σήμερα ξετυλίγοντας το κουβάρι της προσωπικής της ιστορίας. Οι γονείς της είναι βιοπαλαιστές και, παρόλο που τα φέρνουν δύσκολα βόλτα, επιδιώκουν από νωρίς να εμφυσήσουν στα τέσσερα παιδιά τους την αγάπη για τον αθλητισμό. Ο πατέρας της, οικοδόμος στο επάγγελμα, είναι εκείνος που θα τους καλλιεργήσει την αξία του ευ αγωνίζεσθαι. «Χρωστάω πολλά στον πατέρα μου», παραδέχεται σήμερα. «Ηταν ο άνθρωπος που με έριξε στην πισίνα. Παλιός πρωταθλητής της κωπηλασίας, ουσιαστικά δεν ξεπέρασε ποτέ τον έρωτά του για τα κουπιά. Κάπως έτσι, στη Γ’ Γυμνασίου βρέθηκα στο ίδιο αγώνισμα κι εγώ, κι ας είχα την έκτη καλύτερη επίδοση στο πρόσθιο στην Ελλάδα».


Στο Βελιγράδι η Κατερίνα Νικολαΐδου κατάφερε να κερδίσει το δεύτερο πανευρωπαϊκό χρυσό της καριέρας της, ανεβαίνοντας στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου,όπως είχε κάνει και το 2013 στη Σεβίλλη
Το γεγονός ότι το 2012, παρά τις καλές εμφανίσεις της, δεν καταφέρνει να πιάσει το όριο για να πάει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, την κάνει να αντιληφθεί ότι πρέπει να αλλάξει κατηγορία προκειμένου να μπει στην ελαφρών βαρών. Τότε έρχεται αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό, καθώς οφείλει να χάσει το συντομότερο 17 κιλά. «Είχε ολοκληρωθεί ένας κύκλος και ένιωθα την ανάγκη για μια νέα αρχή, καθώς η κατάσταση άρχισε να βαλτώνει. Κάπως έτσι πήρα τη μεγάλη απόφαση και με τη βοήθεια γιατρών και διαιτολόγων άρχισα δίαιτα. Ομολογώ ότι ήταν μια περίοδος ιδιαίτερα σκληρή. Θυμάμαι ότι αισθανόμουν έντονη αδυναμία, ζαλιζόμουν και κάποιες φορές είχα τέτοιες λιποθυμικές τάσεις που δεν μπορούσα να βγάλω την προπόνηση. Τώρα αξιολογώ την προσπάθεια που έκανα και εκπλήσσομαι με τη δύναμη που επέδειξα. Είχα επιμονή, πείσμα και ήθελα να επιτύχω τον στόχο μου. Ηξερα ότι ένα restart στο σώμα μου θα ήταν συγχρόνως restart και στις επιδόσεις μου. Ετσι κι έγινε».
Την εποχή κατά την οποία αλλάζει τον σωματότυπό της έρχονται οι υψηλές επιδόσεις. Το 2013 το κορίτσι από την Κατερίνη βγαίνει πρώτο στους Μεσογειακούς Αγώνες και την ίδια χρονιά ανεβαίνει στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου όχι μόνο του Ευρωπαϊκού αλλά και του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Νέων Γυναικών, διευρύνοντας την προσωπική της συλλογή με τρία χρυσά μετάλλια. Πλέον το όνομά της φιγουράρει στα μεγάλα σαλόνια της κωπηλασίας.
«Δεν είναι απλά μια αθλήτρια με υψηλές δυνατότητες», σχολιάζει ο ξένος Τύπος, «αλλά ένα λιοντάρι με μεσογειακό ταμπεραμέντο που παίρνει φόρα με τα κουπιά της και αφήνει τους αντιπάλους της να βλέπουν μόνο… τα νώτα της».
Το 2013, οι Ελληνες αθλητικοί συντάκτες τη βραβεύουν ως κορυφαία αθλήτρια της χρονιάς. «Ηταν ιδιαίτερα τιμητικό για μένα. Το να βραβεύουν έναν αθλητή μη προβεβλημένου αθλήματος έχει σίγουρα διπλάσια αξία. Δυστυχώς ασχολούμαι με ένα σπορ που ούτε δημοφιλές είναι, ούτε έχει ιδιαίτερη δημοσιότητα. Για να προβληθεί η προσπάθειά μας πρέπει να έχει προηγηθεί κάποια υψηλή επίδοση».



Τα σημάδια κόπωσης και η κραυγή των γονιών
Στο φετινό Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, το οποίο διεξήχθη πριν από λίγες μέρες στο Βελιγράδι, η Κατερίνα Νικολαΐδου κατάφερε να κερδίσει το δεύτερο χρυσό της καριέρας της. 
«Στα τελευταία 200 μέτρα ένιωσα μια έντονη κόπωση… Τα χέρια μου πονούσαν και αισθανόμουν ότι οι δυνάμεις μου σιγά-σιγά με εγκαταλείπουν, αλλά δεν ήθελα να το βάλω κάτω. Μου απέμεναν ελάχιστα αποθέματα αντοχής, αλλά έκανα focus στον στόχο. Ηξερα ότι οι γονείς μου ήταν ανάμεσα στους θεατές και δεν ήθελα να τους προδώσω. Δεν ήθελα να απογοητεύσω ούτε τον προπονητή μου αλλά ούτε και την πατρίδα μου και είπα μέσα μου “μπορείς”. Δεν ξέρω αν αυτή τη φορά οι γονείς μου πρόλαβαν να φωνάξουν το “Πάμε, Κατερίνα” που συνήθως ακούγεται στους αγώνες μου. Ουσιαστικά, όμως, ήταν σαν να το άκουγα», περιγράφει. Σχετικά με το πώς αισθάνεται ένας αθλητής που βρίσκεται στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου ακούγοντας τον εθνικό ύμνο, η ίδια δεν θα μπορούσε παρά να δηλώνει συγκινημένη:
«H συγκίνηση είναι μοναδική. Δεν ξέρεις με τι να πρωτοχαρείς, με την επίδοση, τη χαρά που έχεις δώσει σε συγγενείς και παράγοντες ή για το ότι ακούγεται ο ύμνος της πατρίδας σου σε κάποιο ξένο μέρος; Είναι δύσκολο να περιγράψεις με λόγια όλο αυτό που σου συμβαίνει… Σπάνια αισθάνεται κάποιος στη ζωή του έτσι». Οι κορυφαίες διακρίσεις και η συλλογή μεταλλίων απαιτούν η Ελληνίδα πρωταθλήτρια να μην παρεκκλίνει ούτε στο ελάχιστο από το καθημερινό της επιβαρυμένο πρόγραμμα. «Ελεύθερος χρόνος ουσιαστικά δεν υπάρχει», παραδέχεται. Ευτυχώς για την ίδια, δεν της αρέσει ούτε το κλάμπινγκ ούτε το ξενύχτι. Προτιμά να εκτονώνεται κάνοντας παρέα με τα αδέλφια της και τους συναθλητές της ή καταφεύγοντας στην αγχολυτική επίδραση της μαγειρικής, την οποία λατρεύει. «Μπορεί να μη μου φαίνεται, αλλά είμαι σπουδαία μαγείρισσα», λέει χαμογελώντας και συνεχίζει: «Ρωτήστε τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να σας το επιβεβαιώσουν». Παρά το γεγονός ότι είναι μόλις 22 ετών, δεν ντύνεται όπως τα υπόλοιπα κορίτσια της ηλικίας της. Κυκλοφορεί σχεδόν αποκλειστικά με φόρμες, αφού το ημερήσιο πρόγραμμά της περιλαμβάνει διπλές προπονήσεις. Από την ντουλάπα της βέβαια δεν λείπουν και τα αέρινα σύνολα. 



«Μου αρέσουν τα ωραία ρούχα αλλά τα φοράω σπάνια. Είναι δύσκολο λόγω της ζωής που κάνω. Ακόμη και τις ώρες που δεν προπονούμαι, συνήθως κυκλοφορώ με ένα τζιν κι ένα φουτεράκι. Η τελευταία φορά που φόρεσα φουστάνι, για παράδειγμα, ήταν πέρυσι στη βράβευσή μου ως κορυφαία αθλήτρια της χρονιάς». Παρά το σπορ λουκ που υιοθετεί στην καθημερινότητά της, δεν πιστεύει ότι ο αθλητισμός σκοτώνει τη θηλυκότητα, όπως πολλοί βιάζονται να συμπεράνουν: «Ναι, τα χέρια μου είναι γεμάτα ρόζους από την προσπάθεια και την καθημερινή μου επαφή με τα κουπιά. Υπάρχουν άνθρωποι που ανταλλάσσουμε χειραψίες για πρώτη φορά και μένουν έκπληκτοι από την αγριάδα της παλάμης μου. Οι περισσότεροι όμως γνωρίζουν τον λόγο. Οι αθλήτριες είμαστε πάνω απ’ όλα γυναίκες. Μπορεί τα χέρια μου να είναι ταλαιπωρημένα από τη σκληρή προπόνηση, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν τα φροντίζω. Συχνά στους αγώνες θα δείτε δέκα κατακόκκινα νύχια πάνω στα κουπιά, καθώς το μανικιούρ και το πεντικιούρ είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να προσφέρω στον εαυτό μου. Αλλες φορές πάλι που έχω χρόνο και διάθεση, πηγαίνω στο κομμωτήριο και περιποιούμαι τα μαλλιά μου. Oι σημερινές αθλήτριες έχουμε τον τρόπο να υποστηρίζουμε τη γυναικεία μας υπόσταση», δηλώνει. 



Η επιθυμία δημιουργίας δικής της οικογένειας δεν φαίνεται να βιάζει τη νεαρή αθλήτρια, αφού ήδη έχει θέσει άλλους στόχους στη ζωή της. Οταν έρθει η στιγμή να εγκαταλείψει τον πρωταθλητισμό, σκοπεύει να ασχοληθεί με την εκγύμναση νέων παιδιών και με τη Διατροφολογία. Στην ερώτηση αν έχει αντιμετωπίσει δυσκολίες στον δρόμο της προς την κορυφή, η Κατερίνα δεν φαίνεται να πτοείται και, όπως λέει, προτιμά να τις προσπερνάει παρά να την καταβάλλουν - ακόμα και στην περίπτωση όπου 15 ημέρες πριν από το φετινό Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ένας τραυματισμός στη μέση λίγο έλειψε να την καθηλώσει. «Θόλωνε το μυαλό του στη σκέψη ότι δεν μπορώ να κουνηθώ. Φοβόμουν μήπως αναγκαστώ να αποσύρω τη συμμετοχή μου στο παρά πέντε των αγώνων. Ευτυχώς όμως όλα πήγαν κατ’ ευχήν», ομολογεί.
Οσο για το αν η κωπηλασία είναι το εθνικό μας σπορ, η ίδια απαντά με βεβαιότητα: «Σαφώς και είναι! Οι Ελληνες έχουμε μάθει να κωπηλατούμε σε καθημερινή βάση. Η ζωή έχει γίνει δύσκολη, οι συνθήκες φέρνουν ασφυξία και στα χέρια των Ελλήνων υπάρχουν καθημερινά τα κουπιά της επιβίωσης».