Γιάννης Μπουτάρης:Εμαθα πως είσαι Manga(s)

Υπάρχει εκείνη η κλισέ ρήση -νομίζω στον ουφολόγο/νεφελιμολόγο/τελεολόγο Δημοσθένη Λιακόπουλο αποδίδεται- πως όταν οι άλλοι τρώγαν βελανίδια οι Ελληνες έχτιζαν Παρθενώνες. Στην περίπτωση του Γιάννη Μπουτάρη μια καίρια παράφραση θα ήταν πως «όταν οι άλλοι τρώγαν σασίμι και california maki, o δήμαρχος Θεσσαλονίκης ντυνόταν manga». Μη σας πω ότι έπινε και ένα σάκε για χωνευτικό. Το RuN Thessaloniki & Japanese Anime Marathon Day, μια εκδήλωση από και για τους λάτρεις των ιαπωνικών κόμικς (manga) και άνιμε, το οποίο διοργανώθηκε σε συνεργασία με την ιαπωνική πρεσβεία το προηγούμενο Σάββατο (21/9), ήταν μία ακόμη πρώτης τάξεως ευκαιρία για να δούμε το άλλο πρόσωπο του Γιάννη Μπουτάρη. Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, ως άλλη επιτομή του προχώ, δεν δίστασε να μπει και ο ίδιος στο σύμπαν του cosplay (σύντμηση των λέξεων costume και play που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη μεταμφίεση σε φανταστικούς ήρωες) και ύστερα από δική του απαίτηση να φορέσει τα πυκνά ξανθά μαλλιά και το περίτεχνο φρύδι του Σάντζι, του ερωτύλου πειρατή σεφ από το ιαπωνικό κόμικ «One Piece».



Η αλήθεια είναι πως στην αρχή ξάφνιασε. Ομως ο Μπουτάρης είναι τόσο ανοιχτόμυαλος, προσηνής και φιλοπερίεργος ώστε η μεταμφίεσή του κάθε άλλο παρά παράταιρη στον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του μοιάζει. Μην ξεχνάμε πως είναι ο ίδιος πολιτικός άνδρας που δέχτηκε να κινηματογραφηθεί η περίοδος της προεκλογικής καμπάνιας του από τον σκηνοθέτη Δημήτρη Αθυρίδη για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ «Ενα βήμα μπροστά» ή ότι είναι ένας από τους ελάχιστους κρατούντες που υποστηρίζει ανοιχτά (και με την παρουσία του) αυτονόητες στον υπόλοιπο κόσμο συλλογικές μορφές έκφρασης, όπως το Gay Pride της συμπρωτεύουσας.

Το γιαπωνέζικο προσωπείο του δημάρχου, όπως ήταν εύλογο, προκάλεσε σχόλια, συζητήθηκε και αναπαράχθηκε σε βεληνεκές σχεδόν viral. Πλην του γεγονότος ότι η ξανθιά αυστηρή και ολίγον emo χωρίστρα δεν τον κολακεύει ιδιαίτερα, αντίθετα με το στριφογυριστό φρύδι που ξεπετάγεται αναπάντεχα από τα στρογγυλά γυαλιά μυωπίας του, γέννησε και ιδέες για μερικές υπερβατικές εκλεκτικές συγγένειες που θα μπορούσε να έχει αν συνέχιζε να κυκλοφορεί ανάμεσά μας ως manga. Οχι, δεν μιλά φυσικά κανείς για τους ακαλαίσθητους συμπατριώτες μας που βιάστηκαν να παραλληλίσουν την κίνηση Μπουτάρη με την κακόγουστη vintage εμφάνιση Ψωμιάδη ως Ζορό στις μέρες της παντοκρατορίας του.

Υπάρχει μια πιο βαθιά στυλιστική σχέση, μια αναγωγή στις χρυσές δεκαετίες του ’70 και του ’80, στα άδυτα του «Στούντιο 54», της pop art και της στραφταλιζέ χλιδάτης εποχή της βάτας. Τι εννοεί ο ποιητής; Οτι ο Γιάννης Μπουτάρης φέρων ξανθιά τζαπανοθρεμμένα μαλλιά αφενός κατέδειξε τη μακρινή συγγένειά του τόσο με τον Αντι Γουόρχολ και την περούκα-φετίχ μέσω της οποίας καλλιέργησε την αυτοαναφορική ετερότητά του όσο και με τον κιμπορντίστα Νικ Ρόουντς των τιμημένων Duran Duran, αφετέρου δικαίωσε για μία ακόμη φορά τη θεωρία περί εξέλιξης των ειδών του Κάρολου Δαρβίνου.

Και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για είδωλα -έκαστο στο είδος του- τα οποία καταγράφηκαν στο συλλογικό ασυνείδητο μέσω ενός συμβόλου, ήτοι των τριχών, εξουθενώνοντας το ποταπό νόημα που είθισται να δίνεται σε εκείνες. Ετσι και ο Γιάννης Μπουτάρης, με την αυθόρμητη (και τολμηρή για τα παλαιολιθικά πολιτικά δεδομένα) κίνησή του να συμμετάσχει σε μια γιορτή της πόλης του μεταμφιεσμένος σε manga, περνά στο πάνθεον των ποπ ειδώλων που κάποιοι λατρεύουν και άλλοι λατρεύουν να μισούν.

Και στις δύο «λύσεις» της εξίσωσης η εγνωσμένη αξία -αναφερόμαστε στην εικαστική, στην αισθητική, ακόμη και στην ιστορική τομή που επιτυγχάνει- επαληθεύεται. Ο Γιάννης Μπουτάρης είναι ο μόνος πολιτικός σε αυτή τη χώρα που μένει να εμψυχώνει το πόπολο, διατρανώνοντας με τέτοιες εικονοκλαστικές κινήσεις του πως μπορεί να είμαστε φτωχοί, ωστόσο παραμένουμε ωραίοι