Μαρία Τσάκου: Η τρίτη λύση

Τόσο αντέχει το στομάχι τους, φαίνεται. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα, ο Αντώνης Σαμαράς, παράτησε κάθε προσπάθεια να παρατείνει την παραμονή του κόμματός του στην εξουσία, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά και επισπεύδοντας την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, προτείνοντας μάλιστα ένα πρόσωπο που δεν έβαλε σε στοιχειώδες καν δίλημμα τα κόμματα της αντιπολίτευσης προτού το απορρίψουν για να προκαλέσουν τις εκλογές που, μήνες τώρα, ευαγγελίζονται ως λύση στα αδιέξοδα της χώρας (περισσότερο επειδή βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στη ρητορική που ανέπτυξαν όλο αυτό το διάστημα, ρητορική που ασφαλώς δείχνει να επιφέρει δημοσκοπικούς καρπούς, παρά από διακαή πόθο να αναλάβουν τη διακυβέρνηση σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία).

Παρά ταύτα, οι εκλογές της προσεχούς Κυριακής δεν θα αποτελέσουν, μονομερώς, λύση για τίποτε απολύτως.

Αν βγει πρώτη η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά (κάτι που την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές φαίνεται αδύνατον), θα λάβει μεν νωπή εντολή, αλλά, σχηματίζοντας κυβέρνηση με οριακή πλειοψηφία στη Βουλή (όπως πάνω-κάτω έγινε και το 2012) και ευρισκόμενη αντιμέτωπη με τη λήξη της δίμηνης τεχνικής παράτασης του Μνημονίου, θα κληθεί ξανά να κάνει όλα όσα δεν έκανε το προηγούμενο διάστημα και με το ίδιο —περίπου, έστω— πολιτικό προσωπικό.

Πόθεν θα προκύψει διαφορετικό αποτέλεσμα στις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα αυτή τη φορά; Αρκεί το γεγονός πως η συγκεκριμένη κυβέρνηση, χωρίς πλέον την απειλή διάλυσης της Βουλής κατόπιν αδυναμίας εκλογής Προέδρου, θα έχει δυνητικά μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από τους λίγους μήνες που είχε στις αρχές Δεκεμβρίου; Τα αποτέλεσματα των διαπραγματεύσεων, πριν τη διακοπή τους, δεν αφήνουν περιθώρια για τέτοια αισιοδοξία.

Η Νέα Δημοκρατία είχε δυόμισι ολόκληρα χρόνια στη διάθεσή της για να φτιάξει μία σοβαρή πρόταση που θα έπειθε πως μπορεί να βάλει τη χώρα σε πορεία ανάκαμψης συνδεδεμένη με την παραγωγή και όχι αποκλειστικά με την είσπραξη. Απέτυχε. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Και, το κυριότερο: σκίζοντας σελίδες μία-μία, απέτυχε (ή καλύτερα: δεν προσπάθησε) την αποδαιμονοποιήση —στα μάτια των πολλών— των λέξεων «μνημόνιο», «μεταρρύθμιση», «ανάπτυξη».

Πέτυχε όμως κάτι άλλο: να αβαντάρει την αξιωματική αντιπολίτευση και να φέρει προ των πυλών της εξουσίας ένα κόμμα αποτελούμενο από ετερόκλητες και, συχνά, αντίρροπες δυνάμεις, η πολυσημία του οποίου αποδείχτηκε, προεκλογικά, ένα από τα πιο δυνατά του χαρτιά: έχει κάτι για όλα τα γούστα. Θες να μείνεις στο ευρώ; έχει. Θες να γυρίσεις στη δραχμή; έχει και απ’ αυτό.

Θέλεις σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων; είχε μέχρι προχτές, αλλά πάνω στον προεκλογικό οίστρο κάπου τού παράπεσε. Και ολίγη από διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας έχει — αλλά μόνο όταν δεν κυβερνάει… Στην αλλοπρόσαλλη αυτή πορεία προς τις καρέκλες της εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει απολέσει και τα τελευταία ψήγματα ιδεολογικής και πολιτικής συνάφειας: η ένταξη της Ραχήλ Μακρή στα ψηφοδέλτιά του είναι το πιο πρόσφατο και ακραίο παράδειγμα.

Αν σε μία εβδομάδα από σήμερα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση ο Αλέξης Τσίπρας, τη στιγμή που η χώρα θα πρέπει να διεκδικήσει, με σκληρές διαπραγματεύσεις, τη συνέχιση της χρηματοδότησής της, η διαρκής άσκηση καταγγελτικής αντιπολίτευσης των τελευταίων ετών, η αλόγιστη πλειοδοσία σε λαϊκισμούς και η εσωτερική διχογνωμία σε θεμελιώδη ζητήματα, θα αποτελέσουν ανομήματα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστεί να πληρώσει.

Και μαζί του, πολύ φοβούμαι, θα κληθεί να τα πληρώσει και η χώρα. Αν κάνει όλα όσα έχει υποσχεθεί (πράγματα, έτσι κι αλλιώς, πρακτικώς αδύνατα και αντίρροπα μεταξύ τους) και προσέλθει στις διαπραγματεύσεις με νταούλια και ζουρνάδες, θα αναλάβει ένα ρίσκο με μηδενικές πιθανότητες επιτυχίας — και με τεράστιο κόστος σε περίπτωση αποτυχίας.

Αν, πάλι, ο Τσίπρας υπαναχωρήσει, εκτός από τους αναπόφευκτους εσωκομματικούς τριγμούς, θα έρθει αντιμέτωπος και με το μένος του ετερόκλητου εκλογικού σώματος που τον στηρίζει στις εκλογές αυτές: ενός σώματος που δείχνει να τρέφει αυταπάτες περί επιστροφής στις ένδοξες μέρες του Σε κάθε περίπτωση, και παρά το έντονα πολωτικό κλίμα που με επιμέλεια καλλιεργείται το τελευταίο διάστημα, κανένας από τους δύο διεκδικητές της πρωτιάς δεν δείχνει να μπορεί να πετύχει αυτοδυναμία.

Μοιραία, συνεπώς, σε αυτές τις εκλογές σημαντικό ρόλο θα παίξει τόσο το ποιο κόμμα θα κόψει το νήμα τρίτο, και με ποιο ποσοστό, όσο και το πόσα και ποια άλλα κόμματα θα πετύχουν την είσοδό τους στο κοινοβούλιο.

Η επανάληψη των εκλογών για να επιτευχθεί μια, έστω ισχνή, αυτοδυναμία θα εξαντλήσει τα χρονικά περιθώρια που υπάρχουν για να αποκτήσει η χώρα πρόσβαση στα απαραίτητα πακέτα οικονομικής στήριξης.

Τόσο για την αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό, όσο και για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, ο σχηματισμός μιας ευρείας κυβερνητικής συνεργασίας ανάμεσα στα πρώτα κόμματα, μιας συνεργασίας που θα έχει το μεγαλύτερο δυνατό έρεισμα στην κοινωνία και θα εκπροσωπεί το μεγαλύτερο ποσοστό της, πρέπει να θεωρείται, και είναι, μονόδρομος. Για μια βιώσιμη, καθαρή λύση. Για να μην γκρεμιστεί η χώρα.


Μαρία Τσάκου

Κατάγομαι από τη Χίο, αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Κατάφερα να παντρέψω τις δύο μεγάλες αγάπες της ζωής μου, το Δίκαιο και τη θάλασσα, σπουδάζοντας Νομική στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και επιλέγοντας να εξειδικευτώ με μεταπτυχιακό τίτλο στο Ναυτικό Δίκαιο.

Από το 1994, εργάζομαι ως νομική σύμβουλος και διοικητικό στέλεχος επιχειρήσεων. Πριν από τρία χρόνια, πήρα την απόφαση να ασχοληθώ για πρώτη φορά ενεργά με την πολιτική και να στερήσω χρόνο και ενέργεια από τη δουλειά, την οικογένεια και τους φίλους μου, για να τα διαθέσω σε κάτι πολύ μεγαλύτερο: στην κοινή προσπάθεια να μάθουμε από τα λάθη μας, να αλλάξουμε τα στραβά μας, να κοντραριστούμε με την αδικία, να σταθούμε στους αδύνατους, να περιφρουρήσουμε τις ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων, να κρατήσουμε την πατρίδα μας στην Ευρώπη.

Ήταν, και εξακολουθεί να είναι, μια ευτυχής επιλογή. Συνεργάζομαι και συμπλέω ως ΜΕΤΑρρυθμίστρια με το «Ποτάμι», γιατί πιστεύει και αγωνίζεται για τα ίδια ακριβώς πράγματα — και γιατί τολμά να ονειρεύεται μια καινούρια Ελλάδα.