Την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δουλειά του Φάνη Παρασκευουδάκη, ενός νέου εικαστικού καλλιτέχνη με ιδιαίτερη ευαισθησία για το αστικό τοπίο της Αθήνας, παρουσιάζει κατά το δυνατόν ολοκληρωμένα ένας σκληρόδετος τόμος που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Γιαλός.
Στις σελίδες του άλμπουμ, παρουσιάζεται το έργο του Παρασκευουδάκη σε τρεις θεματικους άξονες (κτίρια των Αθηνών, νεκρές φύσεις, πορτρέτα) και σε μια περίοδο που ξεκινά από τους πρώτους πίνακες που φιλοτέχνησε, ήδη ως φοιτητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, κυρίως όμως από την αποφοίτησή του το 2006 και έως σήμερα.
Στο πρώτο ξεφύλλισμα του τόμου, εντύπωση κάνει η ευελιξία του Φάνη Παρασκευουδάκη, καθώς περνά από τη μία τεχνοτροπία στην άλλη, επιδεικνύοντας αρετές ενός ζωγράφου που δεν αυτοπεριορίζεται επιδιώκοντας να ξεχωρίσει με κάποια συγκεκριμένη μανιέρα. Και, μιλώντας μαζί του, αυτό επιβεβαιώνεται ως συνειδητή επιλογή, καθώς ο Παρασκευουδάκης τονίζει ότι «προσπαθώ να μη περιορίζομαι από ένα συγκεκριμένο ύφος, προαποφασισμένο εξ αρχής. Αντίθετα, θέλω να ζωγραφίζω σαν να μην ξέρω τίποτα. Και έτσι αφήνω το θέμα να μου υπαγορεύει κάθε φορά το ύφος που του ταιριάζει. Το κάθε έργο έχει το δρόμο του, που τον ξεκινάς και τον ακολουθείς. Δεν θέλω να το οδηγώ εγώ, θέλω να είναι ελεύθερο να με οδηγήσει εκείνο. Και γι' αυτό φαίνεται στο τέλος σαν να μην υπάρχει τεχνοτροπία. Αλλά αυτό είναι κάτι που μου αρέσει».
Ανάμεσα στις τρεις θεματικές ενότητες με τις οποίες έχει ασχοληθεί, αναμφίβολα, τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο του Φάνη Παρασκευουδάκη κατέχει η αποτύπωση όψεων του αθηναϊκού τοπίου. Κατά το πλείστον πρόκειται για πίνακες στους οποίους αποτυπώνεται το γήρας της πόλης, η φθορά νεοκλασικών και μη κτιρίων, το αδυσώπητο ρυτίδιασμα στο πρόσωπο μιας μεγαλούπολης που μοιάζει υπερβολικά απασχολημένη με οτιδήποτε άλλο εκτός από το να γλείψει τις αισθητικές πληγές της.
Από αυτή την άποψη η ζωγραφική του Παρασκεουδάκη είναι συνταρακτική, καθώς υψώνει έναν πελώριο καθρέφτη μπροστά στο πρόσωπο -«στα μούτρα» θα ήταν η προσήκουσα έκφραση για την περίσταση- της Αθήνας. Τα κτίρια που έχει επιλέξει να απεικονίσει στον καμβά του εμφανίζονται απογυμνωμένα από οποιοδήποτε μακιγιάζ, πλήρως εκτεθειμένα, με όλα τα τραύματα που τους έχει προξενήσει το πέρασμα του χρόνου και η εγκατάλειψη.
Το εικαστικό αποτέλεσμα σοκάρει, καθώς, σε πρώτο επίπεδο, μοιάζει να μην υπάρχει ερμηνεία, λες και ο χρωστήρας δημιουργεί κάτι σαν ακίνητο ντοκιμαντέρ για μια πόλη που αποσυντίθεται. Η τεχνοτροπία είναι σχεδόν νατουραλιστική, η αναπαραστατική ακρίβεια των ρωγμών, της βρομιάς, της κατάρρευσης, είναι έως και βίαιη, αρπάζει το θεατή από το λαιμό και τον ταρακουνά. Το αίσθημα της ενοχής του κατοίκου απέναντι στην πόλη του, προκαλείται σχεδόν αυτόματα.
Όμως, τίποτα δεν είναι τυχαίο στην ενότητα των έργων που δημιουργεί ο Παρασκευουδάκης από τα κτίρια που γερνάνε γύρω του. Όπως ο ίδιος λέει χαρακτηριστικά «στα αστικά τοπία μου αρέσει να βλέπω τη φθορά του χρόνου, την παρακμή των κτιρίων, αυτό έχει για εμένα εικαστικό ενδιαφέρον. Η ομορφιά δεν είναι για εμένα κάτι εξιδανικευμένο, που μπορεί να έχει κάποιος στο μυαλό του. Ασχέτως, λοιπόν, εάν ένα κτίριο μπορεί να είναι παλιό, φθαρμένο κ.λπ., εγώ ζω στο σήμερα, γι' αυτό και αποτυπώνω το κτίριο όπως υπάρχει στην εποχή μου. Γι' αυτό συμπεριλαμβάνω πχ διαφημιστικές πινακίδες, κάδους ανακύκλωσης κ.λπ. γιατί για εμένα το ζητούμενο είναι η ζωγραφική σύνθεση.
» Πιστεύθω πως δεν έχει νόημα να ζήσω κάτι άλλο εκτός από την εποχή μου. Το ζητούμενο είναι η απόδοση του θέματος, όχι το ίδιο το θέμα. Γιατί όταν προσπαθείς να δημιουργήσεις ποιητικότητα μέσα από το θέμα, δημιουργείς κάτι ιδανικό, ξεφεύγοντας από την πραγματικότητα. Εξιδανικεύεις. Εμένα όμως δεν με ενδιαφέρει αυτή η εξιδανίκευση. Μου αρέσει να συνθέτω το έργο μέσα από οποιαδήποτε στοιχεία μπορώ εγώ να βρω απέναντί μου. Όταν λοιπόν βλέπω ένα κτίριο που μου αρέσει, θέλω να το δείξω όσο πιο ζωντανό μπορώ, όπως το βλέπω, χωρίς καμία προσπάθεια να το εξωραΐσω. Θέλω να το εξωραΐσει η ζωγραφική, όχι το θέμα».
Ο Φάνης Παρασκευουδάκης είναι σήμερα 40 ετών και δεν βιοπορίζεται από τη ζωγραφική, καθώς εργάζεται ως καθηγητής καλλιτεχνικών στη δημόσια εκπαίδευση. Ζει στο κέντρο και περιδιαβαίνει την Αθήνα, αναζητώντας το επόμενο «μοντέλο» του, υλικό ή έμβιο.
Δύο πορτραίτα του Φάνη Παρασκευουδάκη, με διαφορετική τεχνοτροπία και τεχνική
Η καλλιτεχνική παραγωγή που έχει συμπεριληφθεί στον τόμο των εκδόσεων Γιαλός, θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για μια μεγάλη αναδρομική έκθεση, κάτι που ο ίδιος ο Φάνης Παρασκευουδάκης δεν αποκλείει -αν και στην πλειονότητά τους, οι πίνακές του είναι διασκορπισμένοι σε ιδιωτικές συλλογές. Επί του θέματος, δε, ο ζωγράφος επισημαίνει ότι «ένας παλιός μου δάσκαλος στη Σχολή, μου έλεγε 'κάθε τρία χρόνια πρέπει να κάνεις έκθεση, για να μη σε ξεχνάει ο κόσμος'. Εγώ αυτό δεν το καταλαβαίνω. Δεν με απασχολεί εάν θα με μάθει ή εάν θα με ξεχάσει ο κόσμος. Εμένα το μόνο που με νοιάζει, είναι να μου αρέσει η ζωγραφική μου».
Σύντομο βιογραφικό
Ο Φάνης Παρασκευουδάκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1981. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 2006. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και έχει παρουσιάσει τρεις ατομικές: Αίθουσα Τέχνης Αθηνών (2007), CK Art Gallery, Λευκωσία (2009), Αίθουσα Τέχνης Καπλανών 5 (2011)
Αυτοπροσωπογραφία του Φάνη Παρασκευουδάκη
