Ταινίες, πρόσωπα, ιστορίες, αίθουσες και χώροι αλλά και η ίδια η πόλη με τους δρόμους και τους ανθρώπους της συγκροτούν ένα σημειωματάριο ακριβών στιγμών για την διοργάνωση του φεστιβάλ που μόλις τελείωσε…
Μίλτος Τόσκας
Το 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ανήκει πλέον στην Ιστορία. Το επόμενο, είναι επετειακό. 60 χρόνια από την πρώτη Εβδομάδα , τον πρόγονο της διοργάνωσης στην σημερινή της μορφή. Αλλά, για όλα αυτά έχουμε άφθονο χρόνο. Μέχρι τότε – το ραντεβού του επόμενου Νοεμβρίου- ας θυμηθούμε μαζί 20 στιγμές του φετεινού φεστιβάλ.
- Τελετή έναρξης. Προβολή ενός εξαιρετικού φιλμ, το φιλμ του «Χρυσού Φοίνικα» των Καννών. Το «Κλέφτες Καταστημάτων» του Χιροκάζου Κόρε-Έντα. Μία ωδή για τους απόκληρους της κοινωνίας, που κυνηγούν το όνειρο μίας καλύτερης ζωής, κάτω από αντίξοοες συνθήκες.
- Η ανταπόκριση του σινεφίλ κοινού στην έξυπνη ιδέα να οργανωθεί μια ενότητα προβολών για το ελληνικό Queer Σινεμά. Γεμάτη στις περισσότερες προβολές η ιστορική αίθουσα Παύλος Ζάννας. Οι μεγαλύτεροι θυμήθηκαν τα παλιά κι οι νέοι ήρθαν κι αυτοί να γνωριστούν και να αλληλεπιδράσουν με τους συντελεστές των ταινιών.
- Το πανέμορφο animation «Πύργος» του Ματς Γκόρουντ. Η ταινία καταπιάνεται με το πολυσυζητήμενο ζήτημα της τύχης των Παλαιστινίων με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
- Μην αφήσεις ίχνη. Η μεγάλη επιστροφή της Ντέμπα Γκράνικ με δύο εξαιρετικές ερμηνείες από τον Μπεν Φόστερ και την πρωτοεμφανιζόμενη, Τόμασιν Μακένζι. Mία ταινία για τους δεσμούς ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας και την άρνηση του συμβιβασμού με την εποχή, που ισοδυναμεί με απόδραση από τη φυλακή του σύγχρονου κόσμου κι αναζήτηση των ριζών μας, από τις καταβολές του ανθρώπινου είδους. Ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά σε υψηλές πτήσεις.
- Επιτέλους μία κωμωδία, να σκάσει λίγο το χειλάκι μας ανάμεσα σε τόσα δράματα. «Τel Aviv on Fire». «Για να γελάσεις πραγματικά, πρέπει να μπορείς να εκφράσεις τον πόνο σου και να παίξεις μαζί του». Ένα φιλμ, που έχει στόχο να ενώσει κι όχι να χωρίσει, παρά τις επιμέρους διαφορές των γειτόνων ...
Κλείσιμο
- Οι ανεξάρτητες παρεμβάσεις του Κρατικού Θέατρου Βορείου Ελλάδας για δεύτερη διαδοχική χρονιά. Εμβληματικές στιγμές-σκηνές του Κινηματογράφου, εκτός της μεγάλης οθόνης, στον δρόμο, έξω από το Ολύμπιον και τις αίθουσες του Λιμανιού. Mε τον Γιάννη Αναστασάκη, παρόντα μέσα κι έξω από τις αίθουσες.
- Η βραβευμένη για το σενάριο της στις Κάννες «Σοφία» συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό.
Η αποσιώπηση ενός εγκλήματος στον βωμό του συμφέροντος. Ένα απρόσμενο σκηνοθετικό ντεμπούτο, ικανό να αναστατώσει…
- Η ταινία «Η Δωδεκάχρονη Νύχτα» του Άλβαρο Μπρέχνερ συγκλόνισε τους θεατές, που την παρακολούθησαν στις δύο προβολές που έγιναν. Η ταινία μας μεταφέρει πίσω στο χρόνο. Ουρουγουάη 1973. Η εντολή είναι σαφής, «αν δεν μπορούμε να τους σκοτώσουμε, ας τους τρελάνουμε». Μία λυρική ιστορία επιβίωσης…
- Η ταινία «Ο Ένοχος» του 30χρονου Σουηδού σκηνοθέτη Γκούσταφ Μίλερ ήταν από εκείνες που λάτρεψε το κοινό του «Ολύμπιον». Ένα κλειστοφοβικό θρίλερ μυστηρίου που κρατά σε εγρήγορση τον θεατή μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Συνεχείς ανατροπές και ανθρώπινες αντιδράσεις από έναν επαγγελματία, που τον κυριεύει το συναίσθημα και δεν τον τρομάζει το αύριο, που ξημερώνει ...
- Η παρουσία του Φοίβου Δεληβοριά ως ambassador του τμήματος Αgora. Μάλιστα μία από τις βραδιές του Φεστιβάλ τραγούδησε ο ίδιος επιτυχίες, που καθιερώθηκαν μέσα από ταινίες του παρελθόντος κι αποθεώθηκε από Έλληνες και ξένους.
- Η ταινία του Νίκου Labôt «Η δουλειά της» - βραβείο γυναικείας ερμηνείες για την Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου- ξεχώρισε για το θέμα και την προσέγγιση του.
- Το έργο ζωής του Αλφόνσο Κουαρόν «Roma». Για τις ανάγκες της αναβαθμίστηκε ολόκληρο το σύστημα ήχου του «Ολύμπιον». Ο «Χρύσος Λέοντας» της Βενετίας με τα όλα του.
- Οι γεμάτοι δρόμοι, με το κέντρο και την παραλία της Θεσσαλονίκης να πλημμυρίζουν ζωή. Παντού έβλεπες ανθρώπους με το χαμόγελο να τρέχουν από αίθουσα σε αίθουσα, με τη συλλεκτική τσάντα, με το αντίστοιχο μπλουζάκι, ανεξαρτήτου ηλικίας. Μοναδικό συναίσθημα ...
- Ο «Χρυσός Αλέξανδρος» του φετινού Φεστιβάλ. Το «Ray & Liz» του διάσημου φωτογράφου Ρίτσαρντ Μπίλιγχαμ, στην πρώτη του απόπειρα δημιουργίας μεγάλου μήκους ταινίας. Μια «οικογενειακή» ιστορία από τη Μεγάλη Βρετανία.
- Η δεύτερη ταινία του Λάζλο Νέμες μετά τον «Γιο του Σαούλ», το «Sunset» , με τον ίδιο τον σκηνοθέτη να τονίζει πως τα φιλμ του φέρουν έντονα την προσωπική του χροιά κι αποκρυσταλλώνουν τη δική του αντίληψη για την τωρινή εποχή.
- Ο Ζου Ζου γεννήθηκε στο Αντσίνκ της κινεζικής επαρχίας Ανχουέι το 1984 και είναι απόφοιτος Δημοσιογραφίας Ραδιοτηλεόρασης (2006) του Πανεπιστημίου Επιστήμης και Τεχνολογίας του Χουαζόνγκ. Έχει διατελέσει αρχισυντάκτης, παρουσιάζοντας κριτικές ταινιών του κινεζικού κινηματογράφου για πολλά χρόνια. Σήμερα, εργάζεται ως Σύμβουλος Σεναρίων για την εταιρεία Beijing Jiaying Film Co. Ηρθε στην Θεσσαλονίκη για την ταινία του Meili την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.
- Το φιλμ «Εμείς τα Ζώα» του Τζερεμάια Ζέιγκαρ από την Νότια Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ. Ενα ευαίσθητο φιλμ για την αδελφική αγάπη, τη δύναμη της ένωσης, την αλληλεγγύη και την επανάσταση του Τζόνα, που σχεδιάζει τον δικό του κόσμο κι είναι έτοιμος να αφεθεί ελεύθερος και να ακολουθήσει μία διαφορετική ζωή από την καθορισμένη του μοίρα.
- Η Αποθήκη Γ΄ στο Λιμάνι. Εκεί δόθηκε το πρώτο και τελευταίο ραντεβού, με τα πάρτυ έναρξης και λήξης. Εκεί χτυπούσε η καρδιά του Φεστιβάλ και τις 11 ημέρες, από νωρίς το πρωί μέχρι και το ξημέρωμα.
- Ο Ράντου Ζούντε, ένας από τους ανερχόμενους σκηνοθέτες του ρουμανικού σινεμά, επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, μετά το «Άφεριμ» κι αυτή τη φορά παρουσίαζε το έργο του, «Αδιαφορώ αν καταγραφούμε στην ιστορία ως Βάρβαροι». Η ταινία σχολιάζει αυτήν ακριβώς τη δήλωση και δείχνει από την ουμανιστική πλευρά, πως σε έναν πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές κι ηττημένοι, καλοί και κακοί.
- Το φιλμ «Σιμπέλ» από την Τσάλα Ζεντζιρτζί και τον Γκιγιόμ Ζοβανετί, ένα ζευγάρι στην τέχνη και στη ζωή, έχουν σκηνοθετήσει αρκετές ταινίες μικρου μήκους από το 2004. Το στόρι της : «Η 25χρονη Σιμπέλ ζει με τον πατέρα και την αδελφή της σ’ ένα απομονωμένο χωριό στα βουνά της Τουρκίας, στην περιοχή γύρω από τη Μαύρη Θάλασσα. Η Σιμπέλ δεν μπορεί να μιλήσει, αλλά έχει μάθει να επικοινωνεί με τη σφυριχτή γλώσσα των προγόνων της, που ακόμα ακούγεται στην περιοχή. Καθώς είναι απομονωμένη από τους συγχωριανούς της, έχει βγει σ’ ένα ανελέητο κυνήγι ενός λύκου που λέγεται πως περιφέρεται στο κοντινό δάσος κι έχει ξυπνήσει τον φόβο και τη φαντασία των γυναικών του χωριού. Τότε είναι που διασταυρώνεται μ’ έναν φυγά. Τραυματισμένος, απειλητικός κι ευαίσθητος, είναι ο πρώτος που θα τη δει διαφορετικά».
