«Ο Σαίξπηρ δεν κάνει τίποτα μικρό, αναμετριέται πάντα με κάτι πολύ μεγάλο….» σημειώνει ο Στάθης Λιβαθινός, που καταπιάνεται με ένα από τα πιο αινιγματικά και γοητευτικά έργα του μεγάλου δραματουργού, το έργο «Τίμων ο Αθηναίος»
Α-Φ Καβαλιεράτου
Με το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Τίμων ο Αθηναίος» ξεκινά η σεζόν για το Εθνικό Θέατρο από το Θέατρο Rex- Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» στις 27 Σεπτεμβρίου.
Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση Νίκου Χατζόπουλου και σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού, καλλιτεχνικού διευθυντή της πρώτης και μεγαλύτερης κρατικής σκηνής της χώρας. Στην παράσταση ο Λιβαθινός έχει μαζί του, τους ηθοποιούς: Αργυρώ Ανανιάδου, Βασίλη Ανδρέου, Γιώργο Δάμπαση, Ιερώνυμο Καλετσάνο, Νίκο Καρδώνη ,Στάθης Κόικα, Φώτη Κουτρουβίδη, Αναστάση Λαουλάκο, Φοίβο Μαρκιανό, Στρατή Πανούριο, Δημήτρη Παπανικολάου, Μαρία Σαββίδου, Χρήστο Σουγάρη, Μάνο Στεφανάκη, Άρη Τρουπάκη και Αντιγόνη Φρυδά.
Σε σχετικό ενημερωτικό σημείωμα διαβάζουμε: «Τίμων ο Αθηναίος. Πρόσωπο ιστορικό, συμβολικό, μα τόσο οικείο. Η περιπέτειά του, μια τραγωδία που ισορροπεί μεταξύ σάτιρας, φάρσας και αλληγορίας, όπως η αληθινή ζωή. Ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, αφιερώνεται και πάλι στον μετρ της ανθρώπινης παρουσίας επί σκηνής, στον Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Γοητεύεται από ένα έργο που γεννήθηκε σε ιδιάζουσα συνθήκη, αινιγματικό, με ανεξάντλητο μυστήριο. Ως το «μαύρο πρόβατο» της σαιξπηρικής δραματουργίας για πολλούς, παρουσιάζεται σπάνια στο ελληνικό κοινό.
Ο Τίμων, άρχοντας στην πόλη των Αθηνών τον 5ο αιώνα π.Χ., ζει πολύ πέρα από τις οικονομικές του δυνατότητες. Ξοδεύει την περιουσία του σε δώρα προς φίλους και απολαύσεις στις οποίες συμμετέχει ολόκληρος ο αντρικός κόσμος της Αθήνας. Σύντομα οι φιλίες του Τίμωνα θα δοκιμαστούν και όσοι ευεργετήθηκαν από τον ίδιο θα κληθούν να αποδείξουν τη φιλία τους απέναντί του.
Κλείσιμο
Ο Σαίξπηρ εμπνέεται από ένα υπαρκτό πρόσωπο της αρχαίας Αθήνας. Συνεργάζεται με έναν από τους δημοφιλέστερους δραματουργούς της εποχής του, τον Τόμας Μίντλτον, και μας δίνει τον Τίμωνα. Έργο «υβρίδιο» μιας περιόδου αναζήτησης και πειραματισμού του μεγάλου δραματουργού, αποτελεί το ίχνος του εγχειρήματός του με μια φόρμα δίχως προηγούμενο σε άλλα έργα του. Ένα έργο-πρόκληση για τον πλούτο, το χρέος, τη φιλία, την κολακεία, την εθελοτυφλία, τις ψευδαισθήσεις και τις πλάνες, τη γενναιοδωρία, την αχαριστία, διαχρονικό και πάντοτε ενοχλητικό».
