Ένας μεταμοντέρνος εικαστικός στην Αθήνα

Ο εικαστικός Κωνσταντίνος Πάτσιος μεγάλωσε στην Κηφισιά και όπως μου περιγράφει είναι το μέρος του, ένα μέρος με πλούσια βλάστηση, πύργους και κατάλοιπα κεντροευρωπαϊκής αισθητικής. Όλα αυτά συγκροτούν ένα κατάλληλο περιβάλλον που τον βοηθούν να συγκεντρωθεί στο εικαστικό του έργο, μακριά από τη βοή της πόλης. Σε μικρή ηλικία βρέθηκε με υποτροφία στο Rhode Island School of Design, στο Πρόβιντενς των ΗΠΑ.



Συνέχισε με Oικονομία και Δίκαιο στη Βιομηχανική του Πειραιά και στα 19 του συνέχισε με υποτροφία του ΙΚΥ στο Πουατιέ της Γαλλίας, όπου και αρχίζει η καθημερινή, εντατική και ουσιαστική ενασχόληση του με την Τέχνη και με τον κόσμο της εικόνας, η οποία διαρκεί μέχρι σήμερα. «Η εμπειρία μου από τη Γαλλία, τόσο απο τον Νότο, όσο και από τις τακτικές επισκέψεις μου στο Παρίσι και στα μουσεία του -Λούβρο, Orsay, Georges Pompidou- και η επαφή με το έργο του Marcel Duchamp, του Francis Picabia και άλλων Γάλλων ντανταϊστών, υπήρξαν καθοριστικές για την πορεία μου. Τα πρώτα installations που ειδα στο Palais de Tokyo αναζωπύρωσαν το ενδιαφέρον μου για τη σύγχρονη τέχνη. Απέμενε να τελειώσω το συντομότερο τα Οικονομικά και να μπω στη Σχολή Καλών Τεχνών, όπως και έγινε. Αποφοίτησα από το Ζ´ Εργαστήριο Ζωγραφικής του Γιάννη Ψυχοπαίδη, κάνοντας παράλληλα γλυπτική με τον Νίκο Τρανό», θυμάται ο ίδιος.

Ο Κωνσταντίνος έχει πραγματοποιήσει έξι ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως η έκθεση "Lost Parthenon" (ατομική εκθεση σε επιμέλεια της Λεώνης Γαβρία στην Gallery Melkart, στο Παρίσι τον Απρίλιο του 2016) και η “Twisted Odyssey” (ατομικη έκθεση που παρουσιάστηκε αρχικά στην Βlender gallery στην Αθήνα και έπειτα στην Underdog gallery του Λονδίνου).

Η δουλειά του εκφράζει κυρίως τον συγχρονισμό του με το κοινωνικό γίγνεσθαι, αποτυπωμένο σε ευτελή -και μη- υλικά. Μετουσιώνει και ανακυκλώνει αυτό που βιώνει, χρησιμοποιώντας στοιχεία της καθημερινότητας. Έτσι, το έργο του αποκτά το χαρακτήρα ενός ντοκουμέντου. Εφημερίδες, περιοδικά, εισιτήρια, αποκόμματα και διάφορα άλλα σπαράγματα της καθημερινότητας μετουσιώνονται σε μια νέα κατάσταση, απαλλαγμένη από τους φυσικούς και κοινωνικούς νόμους που περιορίζουν την ύπαρξή μας. Θραύσματα ενός πρότερου βίου αναβαπτίζονται με κόλλα και χρώμα για να αφηγηθούν αυτό που αδυνατούν τα λόγια να εκφράσουν.





Η ενέργεια των καθαρών χρωμάτων, αλλά και μια αλχημεία των υλικών είναι κάτι που όπως λέει τον αφορούν άμεσα για να δημιουργήσει μια καλοφτιαγμένη φάρσα, ένα τέλειο υβρίδιο, ένα αίνιγμα άλυτο ακόμα και για τον ίδιο. Με λίγα λόγια αναβοσβήνει τον διακόπτη της λογικής και της συνείδησης μέσα από την τέχνη του. «Θεωρώ το έργο μου μεταμοντέρνο υπό την έννοια ότι η δουλειά μου αποτελεί έναν συγκερασμό από πλαστικές διαλέκτους, ξεκινώντας από τον ντανταϊσμό και τον σουρεαλισμό και φτάνοντας στην εννοιολογική τέχνη. Για να δημιουργήσω, χρησιμοποιώ πληθώρα από εκφραστικά μέσα: ζωγραφική, κολάζ, γλυπτική μέχρι φωτογραφία και μακροσκελείς εγκαταστάσεις», σχολιάζει.

Όσο για τους στόχους του; «Πρόθεσή μου είναι να συν-κινήσω, να αιφνιδιάσω και ενίοτε να προκαλέσω. Επιδιώκω να το πετύχω αυτό μέσα από τη σύνθεση ετερόκλητων υλικών και εννοιών. Άλλωστε, η τέχνη εκφράζει κατ' εξοχήν το πάντρεμα της ύλης και του πνεύματος, του διονυσιακού και του απολλώνιου στοιχείου. Οι αναγνώσεις και οι ερμηνείες που έχω ακούσει για τη δουλειά μου ποικίλλουν. Αυτή όμως είναι η επιτυχία ενός εικαστικού έργου και η ομορφιά της τέχνης, το ότι αποκαλύπτεται στον κάθε άνθρωπο με διαφορετικό τρόπο».





Στα έργα σου διακρίνω μια παιδικότητα, από κόμιξ και αλλά στοιχεία που χρησιμοποιείς. Θέλω να μου πεις από πού πηγάζει όλο αυτό.
Υπάρχει το στοιχείο της παιδικότητας, τόσο από τα κόμιξ όσο και από τη χρωματική γκάμα που χρησιμοποιώ. Συμπεριλαμβάνω όλα αυτά τα στοιχεία στο έργο μου, διότι εν τέλει νομίζω ότι είμαι περισσότερο κωμικός παρά τραγικός αφηγητής. Επιπλέον, όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας, που παρά την ηλικία και τις κοινωνικές συμβάσεις δεν μεγαλώνει ανάλογα, άρα λογικό είναι αυτό το κομμάτι να βρίσκει φωνή στη δουλειά μου.

Αν άλλαζες το εικαστικό σου ενδιαφέρον για αυτό που κάνεις, τι άλλο θα έκανες;
Θα ασχολούμουν με παρεμφερείς τέχνες, όπως η λογοτεχνία και η ποίηση.

Μπορεί η Αθήνα να γίνει Παρίσι στην τέχνη;
Δύσκολα, προς τη Βηρυτό το πάει. Στην Αθήνα δεν συνέβησαν ποτέ οι ζυμώσεις που έγιναν στο παρελθόν στο Παρίσι, για να υπάρχει μια αντίστοιχη δυναμική.

Τι θαυμάζεις στους νέους καλλιτέχνες σήμερα;
Θαυμάζω το ότι είναι πιο ολιγαρκείς, προσγειωμένοι, και ευέλικτοι σ´ενα δύσκολο οικονομικά περιβάλλον.



Πώς θα ζωγράφιζες το σήμερα;
Με τον τρόπο που το κάνω ηδη. Με αυτό καταπιάνομαι.

Τι νομίζεις ότι πρέπει να αλλάξουμε για να σηκωθούμε από τον καναπέ;
Να αλλάξουμε τη σχέση μας με τους άλλους και να συναντήσουμε τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Να περιορίσουμε την ενασχόληση με το Εγώ μας.

Και για το τέλος θέλω να μου πεις μια επιθυμία, αλλά και μια αλήθεια σου που δεν ξέρουμε.
Μια επιθυμία: η Τέχνη να αφορά περισσότερους, και να είναι ενεργό κομμάτι της καθημερινότητας των ανθρώπων. Αλλωστε, γι' αυτό μιλάει, για το πώς να αλλάξουμε οπτική και να εμπλουτίσουμε την καθημερινή μας ζωή. Μια αλήθεια: ετοιμάζω μια μεγάλη έκθεση, αλλά δεν θα πω πού.






 
Info
Περισσότερες πληροφορίες για τον Κωνσταντίνο Πάτσιο θα βρείτε εδώ.