ksenofon-kontiadis

Ξενοφών Ι. Κοντιάδης

Με αφορμή την πρόσφατη απόφαση της Επιτροπής Εφέσεων της ΕΠΟ για την υπόθεση πολυϊδιοκτησίας στο ποδόσφαιρο, ο Ξενοφών Κοντιάδης γράφει για τα ανοιχτά θεσμικά ζητήματα, αλλά και τις αναγκαίες νομοθετικές παρεμβάσεις

Πριν από έναν χρόνο συστάθηκε στο υπουργείο Εσωτερικών η επιτροπή για τη μεταρρύθμιση του κράτους και την αναδιάρθρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, της οποίας είχα την τιμή να αναλάβω την προεδρία.

Kατά κανόνα ο εμβολιασμός, ως ιατρική πράξη με πιθανές παρενέργειες, προϋποθέτει την ενημερωμένη συναίνεση του ατόμου. 

Η ήττα του Τραμπ στις ΗΠΑ ερμηνεύτηκε από πολλούς ως η αρχή του τέλους των λαϊκιστών σε όλο τον κόσμο.

Ο καλύτερος φίλος της πανδημίας είναι αυτό που θα αποκαλέσουμε «Διεθνή των Συνωμοσιολόγων», εκείνων δηλαδή που υποστηρίζουν εξωφρενικές θεωρίες για την προέλευση του COVID-19. Η Διεθνής των Συνωμοσιολόγων δεν απαρτίζεται μόνο από κάποια περιθωριακά, γραφικά πρόσωπα χωρίς πρόσβαση σε κέντρα εξουσίας, αλλά έχει διεισδύσει σε αντιπροσωπευτικά σώματα, πολιτικά κόμματα και κοινωνικά κινήματα με αξιοπρόσεκτη επιρροή.

Το γενικό lockdown είναι μια πολιτική απόφαση με επώδυνες συνέπειες για την κοινωνία, την οικονoμία, για κάθε κάτοικο της χώρας. Με τα λόγια του ίδιου του πρωθυπουργού πριν από λίγες εβδομάδες, τα καθολικά μέτρα «μεσοπρόθεσμα φέρνουν τραγικές επιπτώσεις στην οικονομία και μεγάλες αδικίες στην κοινωνία... Κυρίως, lockdown σημαίνει κοινωνική μεροληψία, γιατί η ακίνητη οικονομία κινητοποιεί ανισότητες». Φαίνεται όμως ότι το ΕΣΥ τις τελευταίες ημέρες αγγίζει πλέον τα όριά του.

Οι εκλογές της 3ης Νοεμβρίου αποτελούν ορόσημο για την αμερικανική δημοκρατία. Το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ έχει δοκιμαστεί κατά την τετραετία της προεδρίας Τραμπ. Η νίκη του στις εκλογές του 2016 προέκυψε από τη δυσαρέσκεια της βαθιάς Αμερικής απέναντι στο πολιτικό κατεστημένο. Επρόκειτο για μία προσωρινή έκβαση της διαρκούς σύγκρουσης ανάμεσα στους δύο διαφορετικούς κόσμους της διαιρεμένης αμερικανικής κοινωνίας ή αποκαλύπτει μονιμότερες μεταλλάξεις της αμερικανικής δημοκρατίας που διακυβεύουν θεμελιώδη χαρακτηριστικά της;

Η καταδίκη της ηγετικής ομάδας και των στελεχών της Χρυσής Αυγής για τη διεύθυνση και τη συμμετοχή στην υποκρυπτόμενη εγκληματική οργάνωση αποτελεί μια ιστορικής σημασίας νίκη απέναντι στον νεοναζισμό. Ωστόσο δεν επιλύει οριστικά το ζήτημα της επιρροής της Ακροδεξιάς. Η Δικαιοσύνη έπραξε το καθήκον της διαπλάθοντας μια πρωτοποριακή νομολογία για τα όρια της δράσης των πολιτικών κομμάτων. Τώρα είναι η ώρα να αναλάβουν πρωτοβουλίες άλλα θεσμικά όργανα, ώστε να μην επαναληφθεί στο μέλλον ο ακροδεξιός εφιάλτης.

Σ υμπληρώθηκαν επτά χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και πεντέμισι από την έναρξη μιας από τις σημαντικότερες δίκες της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας. Την προσεχή Τετάρτη αναμένεται η απόφαση του δικαστηρίου. Το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι αν θα καταδικαστεί ο φυσικός αυτουργός, για τον οποίο τα στοιχεία είναι αδιάσειστα, αλλά αν το δικαστήριο θα κρίνει ότι στοιχειοθετείται η κατηγορία της ένταξης σε εγκληματική οργάνωση για κάποια από τα 69 πρόσωπα που παραπέμφθηκαν με το βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, μεταξύ των οποίων όλα τα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Χρυσής Αυγής που αναδείχθηκε το 2012.

Η πανδημία κατέστησε κρίσιμη τη συζήτηση για τη συμβατότητα του υποχρεωτικού εμβολιασμού με το Σύνταγμα. Η συζήτηση αυτή δεν είναι νέα. Αναζωπυρώνεται στη διάρκεια πανδημιών, αλλά και με αφορμή την επανεμφάνιση παιδικών ασθενειών που είχαν εκλείψει. Με ποια κριτήρια οφείλουμε να αξιολογήσουμε τη συνταγματικότητα των υποχρεωτικών εμβολιασμών; Στη χώρα μας η κρατούσα άποψη, την οποία εκφράζουν συχνά τα μέλη της Επιτροπής Βιοηθικής, είναι ότι ο εμβολιασμός, ως ιατρική πράξη με πιθανές παρενέργειες, προϋποθέτει την ενημερωμένη συναίνεση του ατόμου.

Η κυβέρνηση είχε εξαγγείλει προεκλογικά τη θεσμοθέτηση του κεφαλαιοποιητικού συστήματος στην επικουρική ασφάλιση.

Η πανδημία κατέστησε πιο ορατές και επέτεινε κοινωνικές ανισότητες και αποκλεισμούς που προϋπήρχαν. Οι μηχανισμοί κοινωνικής ασφάλειας που θεμελιώθηκαν την περίοδο ανάπτυξης του κράτους πρόνοιας, αλλά υποχώρησαν ραγδαία τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, αποδεικνύονται ανεπαρκείς για να αντιμετωπιστούν οι νέες μορφές κοινωνικού αποκλεισμού.

Η πιο ορατή μεταβολή που επέφερε στις εργασιακές σχέσεις η πανδημία ήταν η τηλεργασία στις διάφορες μορφές της (βλ. Ξ. Κοντιάδης, «Πανδημία, βιοπολιτική και δικαιώματα - Ο κόσμος μετά τον COVID-19», Καστανιώτης 2020).