Νίκος Μηλαπίδης

ήταν η απάντηση του κ. Βαρουφάκη, όταν ρωτήθηκε σε πρόσφατη συνέντευξή του, για το στέγνωμα της πραγματικής οικονομίας ως συνέπεια της διαπραγματευτικής τακτικής της κυβέρνησης. Προφανώς εννοούσε ότι η συμφωνία θα έχει τέτοια αναπτυξιακά χαρακτηριστικά που θα αξίζουν οι θυσίες του ιδιωτικού τομέα.

Για τις θυσίες ή τις αδικίες που υπέστη ο δημόσιος τομέας η κυβέρνηση είναι αλήθεια ότι μεριμνά. Αποκατάσταση αδικιών και επαναφορά στην πρότερη κατάσταση είναι οι πιο συχνές φράσεις στα νομοσχέδια και στις ομιλίες των Υπουργών. Η συνέχεια γνωστή: για κάθε κατάργηση μιας ασχήμιας των προηγουμένων ακολουθούν οι αναμνηστικές φωτογραφίσεις κυβερνητικών στελεχών με αυτούς που άντεξαν και δικαιώθηκαν.

Δικαιώθηκαν γιατί επένδυσαν προεκλογικά σε μια σχέση με την επερχόμενη πολιτική εξουσία ως προϋπόθεση για την οικονομική επιβίωσή τους. Καθόλου παράδοξο για τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα. Καθόλου ελπιδοφόρο συγχρόνως για μια χώρα που σπανίως έθεσε κεντρικούς στόχους στην οικονομία με ορίζοντα δεκαετίας, αλλά προτιμούσε την διαχείριση της μικροκλίμακας των πολιτικών υποστηρικτών της εκάστοτε κυβέρνησης.

Αν ο κ. Βαρουφάκης επιχειρούσε να βγάλει μια selfie με ανέργους ή εκπροσώπους των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, θα υπήρχε στο κάδρο κάποιος άλλος πέραν από τον ίδιο;
Για την κυβέρνηση οι ιδιωτικοί υπάλληλοι είναι αόρατοι. Οι άνεργοι είναι αόρατοι, οι απλήρωτοι είναι αόρατοι. Οι επιχειρήσεις που βάζουν λουκέτο, που υποφέρουν από την ύφεση, την αβεβαιότητα και την έλλειψη ρευστότητας είναι αόρατες.

Αν κοιτάξουμε με προσοχή μια «φωτογραφία της στιγμής» της πραγματικής οικονομίας της χώρας, τα χρώματα έχουν ξεθωριάσει:

Κάθε μέρα, -προσέξτε κάθε μέρα- κλείνουν 59 επιχειρήσεις και χάνονται 613 θέσεις πλήρους απασχόλησης, σύμφωνα με την Ελληνική Συνομοσπονδία Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας.

6 στους 10 μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, 1.000.000 άτομα, δηλαδή, πληρώνονται με καθυστέρηση 5 μηνών, σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Εργασίας.
Ταυτόχρονα, το 95% των αιτήσεων για δάνεια απορρίπτεται από τις εμπορικές τράπεζες. Ενώ, μόλις 1 στις 10 μικρομεσαίες επιχειρήσεις επιζήτα δανειοδότηση για να συνεχίσει να επιχειρεί.

Σύμφωνα με στοιχεία του ΙΚΑ, οι ενεργοί ασφαλισμένοι είναι λιγότεροι από τους συνταξιούχους. Η βραδυφλεγής βόμβα του ασφαλιστικού δεν χωρά κάτω από κανένα «μαγικό χάλι».

Η κυβέρνηση στο όνομα της σκληρής διαπραγμάτευσης αποφάσισε να μην «βλέπει» την σκληρή πραγματικότητα. Η διάσωση των μισθών και των συντάξεων δεν μπορεί να κρύψει την αποψίλωση του δάσους της ελληνικής οικονομίας.

Η κυβέρνηση συντηρώντας την πολιτική και οικονομική ανασφάλεια έχει καταφέρει να προκαλέσει ύφεση χωρίς να λάβει ακόμα υφεσιακά μέτρα! Η αβεβαιότητα είναι το μεγαλύτερο υφεσιακό όπλο που η κυβέρνηση έχει στρέψει κατά της χώρας.

Για το πώς η αβεβαιότητα θα μετατραπεί σε ανάπτυξη, ακόμα κι αν υπάρξει την ύστατη στιγμή μια συμφωνία χρηματοδότησης της χώρας, ούτε λόγος.  
Στη κυβερνητική ατζέντα, υπάρχει η αποκατάσταση αδικιών και στελεχών, ο πελατειασμός αλλά απουσιάζει το σχέδιο διαρθρωτικών αλλαγών και οι πολιτικές που θα ξανακάνουν τους «αόρατους» ορατούς.

Στην Ιταλία του Ρέντσι, που μαστίζεται από τριετή ύφεση, ο ρυθμός συγχωνεύσεων και εξαγορών που αφορούν τις ιταλικές τις ιταλικές επιχειρήσεις αυξήθηκαν περισσότερο από 400% το τελευταίο δωδεκάμηνο. Οι ξένοι επενδυτές ψηφίζουν Ιταλία. Οι συγκρίσεις είναι περιττές, αλλά περιγράφουν ανάγλυφα ποιες θα έπρεπε να είναι οι προτεραιότητες που θα έπρεπε να έχει η ελληνική κυβέρνηση:

Η αποκλιμάκωση της ανεργίας, η παροχή σταθερού πολιτικού και φορολογικού περιβάλλοντος, η προσέλκυση επενδύσεων και αύξηση του ΑΕΠ, του παραγόμενου πλούτου σε συνδυασμό με την δόμηση ισχυρού κοινωνικού κράτους. Γιατί, για το Ποτάμι κυρίαρχη χώρα είναι αυτή που παράγει, αυτή που εξάγει.

Το πολιτικό έλλειμμα του συμπλέγματος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δηλαδή η ικανότητα διαχείρισης των προβλημάτων και η ιεράρχηση προτεραιοτήτων είναι μεγαλύτερο από οποιοδήποτε οικονομικό έλλειμμα της χώρας. Γκρεμίζουν τα πάντα, χωρίς να αλλάζουν τίποτα.

*Νομικός, Διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας στο «Ποτάμι»