Μανόλης Γαλάνης

Ζούμε πραγματικά ιστορικές στιγμές εθνικής υπερηφάνειας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός στέλνει γράμμα στην Κριστίν Λαγκάρντ προσπαθώντας να την πείσει ότι από εδώ και στο εξής η κυβέρνησή του θα είναι συνεπής στις υποχρεώσεις που ανέλαβε.

Πρόκειται για μία πράξη που μέσα στη γενικότερη κατάθλιψη μάς ταξιδεύει με νοσταλγία στα σχολικά μας χρόνια. Τότε δηλαδή που η δασκάλα μάς έβαζε τιμωρία επειδή κάναμε φασαρία και γράφαμε 100 φορές σε μία κόλλα χαρτί, «κυρία δεν θα το ξανακάνω», και άλλες 100, «κυρία θα είμαι καλό παιδί».

Το τσαλάκωμα του ηγετικού προφίλ του Έλληνα πρωθυπουργού στα μάτια της διευθύντριας ενός οργανισμού είναι το λιγότερο στις δραματικές στιγμές που ζούμε. Είναι όμως μία ακόμα απόδειξη ότι τα δύο τελευταία χρόνια πολλά πράγματα δεν έγιναν. Όσα έγιναν πήγαν στραβά και κάποιοι που τώρα σφυρίζουν «κλέφτικα» δεν έκαναν τη δουλειά τους. Όπως λέει παραστατικά και ο λαός, «ήταν στραβό το κλίμα το έφαγε και ο γάιδαρος…».

Αφού ένα χρόνο παίζαμε τις κουμπάρες με το «opengov» και οι «κηπουροί» της κυβέρνησης σκάλιζαν με χαριτωμενιά τον κήπο τους, ήρθε η ώρα να γίνουν τρεις τέσσερις στοιχειώδεις διαρθρωτικές κινήσεις. Έστω για να ρίξουμε στάχτη στα μάτια της Τρόικας ότι το δουλεύουμε το πράγμα. Ούτε και αυτό το κάναμε μια και η καλοκαιρινή αύρα συνεπήρε τους υπουργούς που το έριξαν στα μακροβούτια και το μαύρισμα.

Και αφού φτάσαμε κυριολεκτικά στο τέλος είπαμε να βρούμε τον συνήθη ύποπτο για να πληρώσει το λογαριασμό. Στήσαμε λοιπόν σε χρόνο ρεκόρ ένα χασάπικο-γωνία για πάρτη του μέσου Έλληνα και τον προσκαλέσαμε δήθεν για να ψωνίσει από σβέρκο.

Την ώρα όμως που περίμενε να δει τα φιλέτα και τα παϊδάκια στις βιτρίνες, αφού του είπαν ότι λεφτά υπάρχουν, βγήκαν οι μαχαίρες και οι μπαλντάδες. Κόψε από εδώ, κόψε από εκεί, μία μαχαιριά εδώ, μία ψαλιδιά εκεί-γιατί μας είδανε και με παραπανίσιο λίπος, όπως λένε-και έγινε μακελειό. Μας κρέμασαν και στο τσιγκέλι σαν το αρνάκι της Λαμπρής, αν και Σεπτέμβρης, και τώρα περιμένουμε τη σούβλα.

Επειδή όμως ακόμα δεν έχουμε δει όλο το έργο και είναι πολύ πιθανό παρά τις θυσίες να πάμε «άπατοι» τελικά, οι ίδιοι γνωστοί-άγνωστοι τύποι θα ξανάρθουν με θράσος και ξετσιπωσιά να μας πουν ότι φταίμε και από πάνω που βουλιάξαμε δικαιώνοντας τον Γιάννη Μηλιώκα που το 1984 τραγουδούσε «να δεις που κάποτε θα μας πούνε και…χαζούς»!