Γιώργος Δ. Ανδρέου

Δεν θίγονται, επ ουδενί, εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων. Αυτά, όλα ανεξαιρέτως περιλαμβανομένου και του 8ωρου, επιβεβαιώνονται, επεκτείνονται, εκσυγχρονίζονται και βελτιώνονται αναφανδόν υπέρ τους. Αδιάψευστη απόδειξη η αντίδραση στο νομοσχέδιο των εργοδοτικών οργανώσεων των μικρών κυρίως επιχειρήσεων που βλέπουν ότι επέρχεται «συμμάζεμα» και μπαίνει τάξη στην επίσημη απασχόληση, που δεν βολεύει. Εκσυγχρονίζεται το σύστημα με την εκμετάλλευση των δυνατοτήτων της σύγχρονης τεχνολογίας και επέρχεται δραστικός περιορισμός της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας, της εισφοροδιαφυγής και της φοροδιαφυγής εν τέλει.

Αυτό που πράγματι αλλάζει άρδην με το νέο νόμο είναι ο τρόπος λειτουργίας του συνδικαλισμού στη χώρα και κυρίως η θέση και τα δικαιώματα των συνδικαλιστών. Χωρίς όμως να θίγεται και να αμφισβητείται ή να υποβαθμίζεται η θεσμική θέση του συνδικαλισμού. Όλα αυτά στη μοναδική ίσως δημοκρατική χώρα του κόσμου, που ο συνδικαλισμός λειτουργεί, το 2021, άναρχα, ασύδοτα, πέραν του και υπεράνω του νόμου, έχοντας εκτραπεί σε οιονεί 5η εξουσία.

Επιχειρείται με το νόμο, γιατί αν δεν εφαρμοστεί στην πράξη, θα παραμείνει, ως νόμος, στο στάδιο των προθέσεων, η «αποκαθήλωση» των συνδικαλιστών από το θώκο της εξωθεσμικής εξουσίας, στην οποία έχουν αναρριχηθεί πατώντας στις πλάτες των συναδέλφων τους. Ο περιορισμός της ασυδοσίας μιας από τις μάστιγες του σύγχρονου πολιτικού και οικονομικού βίου. Των , εκ του νόμου και κυρίως εκ του φόβου των συντεταγμένων εξουσιών του πολιτεύματος, αργόμισθων, που ευθύς ως αναρριχηθούν στο συνδικαλιστικό αξίωμα, παύουν να εργάζονται, όχι τις ημέρες που προβλέπει ο νόμος αναλόγως της συνδικαλιστικής θέσης ενός εκάστου, αλλά όλες τις εργάσιμες ημέρες του μήνα και του χρόνου. Μάλιστα στις μεγάλες επιχειρήσεις του δημόσιου κυρίως, αλλά και του ιδιωτικού τομέα, παρέχονται, εκτός από την δια βίου άδεια «μη εργασίας, γραφεία, τηλέφωνα, έπιπλα, υπολογιστές και δίκτυα για να «διευκολύνεται» η δράση τους. Αλλά και ευρύτερα η συνδικαλιστική λειτουργία επιχορηγείται παγίως με ποσοστιαία επιβάρυνση επί των μισθών, από το οικονομικά «σύστημα». Χαϊδεμένα παιδιά του συστήματος οι «προστάτες» των εργαζομένων.

Το κυρίως πρόβλημα όμως δεν είναι αυτοί, που λειτουργούν με την ανοχή και την έμμεση στήριξη της φοβικής Ελληνικής πολιτείας. Είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που, αν και βλέπουν ότι για πρώτη φορά γίνεται προσπάθεια απαλλαγής τους από την «προστασία», αντί να στηρίξουν ομόθυμα και δυναμικά την πρωτοφανή για τα εγχώρια δεδομένα προσπάθεια της Κυβέρνησης αυτής, στηρίζουν έμμεσα, αδιαφορώντας, αυτούς που τους εκμεταλλεύονται για να προβάλλονται, να ανεβαίνουν και να ευημερούν σε βάρος τους. Πρόβλημα σοβαρό για τους Έλληνες εργαζόμενους και τους πολίτες εν γένει.

Είναι όμως και πρόβλημα των πολιτικών, προσώπων και παρατάξεων, που αντί:
να δουν το μέλλον, τον κόσμο, την κοινωνία και την ανάγκη εκσυγχρονισμού των θεσμών στα πλαίσια του διεθνούς ανταγωνιστικού πεδίου στο οποίο λειτουργεί η χώρα,
να δώσουν χείρα βοήθειας στους τολμηρούς που επιχειρούν να ελευθερώσουν την κοινωνία από τα δεσμά της «ομηρείας» την οποία πιθανώς θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον από κυβερνητικές θέσεις,

να θεσμοθετήσουν με ευρύτερη πλειοψηφία, την κανονικότητα με δίκαιους κανόνες λειτουργίας του συνδικαλισμού, σύμφωνα με τον αληθή προορισμό του,
συναγωνίζονται, σπεκουλάρουν, πλειοδοτούν σε συντηρητισμό - να μην αλλάξει τίποτα στη χώρα πουθενά - και ταυτίζονται με ό, τι πιο αναχρονιστικό, απηρχαιωμένο και αρτηριοσκληρωτικό υπάρχει στην χώρα, το ΚΚΕ.

Για το πολιτικά συρρικνωμένο όμως ΚΚΕ, μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», ο συνδικαλισμός είναι, μαζί με την τοπική αυτοδιοίκηση, ένα από τους τελευταίους «βωμούς» - ερείσματα εξουσίας στην χώρα. Ζήτημα υπαρξιακό, ζωής και θανάτου. Αν χαθεί η δυνατότητα της μειοψηφίας στις συνδικαλιστικές οργανώσεις να «κινητοποιεί» , τους εργαζόμενους σε αδιέξοδες , τυφλές κινητοποιήσεις που βλάπτουν την οικονομία, τη χώρα, την κοινωνία , τους ίδιους τους εργαζόμενους εν τέλει, χάνεται και το ΚΚΕ.

Αν το αυτό θέλουν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, που διεκδικούν την εντολή των πολιτών και την εξουσία διαχείρισης της χώρας, ας το πουν καθαρά. Είναι εξόχως υποκριτικό, αδικούν τους εαυτούς τους και παραπλανούν όσους τους ακολουθούν, να λένε ότι μάχονται δήθεν υπέρ των δικαιωμάτων των εργαζομένων που «θίγονται», ενώ αληθώς στηρίζουν, παρασυρόμενοι, τους συνδικαλιστές – στελέχη τους, των οποίων, πράγματι, περιορίζονται τα (υπερ)δικαιώματα. Υπέρ της κοινωνίας.

Είναι ψευδαίσθηση να νομίζουν πως οι πολίτες δεν βλέπουν, δεν ακούνε και δεν αντιλαμβάνονται. Ο ορυμαγδός και ο κουρνιαχτός της αντίδρασής τους, όπως φαίνεται από την αναιμική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις που υποκινούν, δεν είναι ικανός να περιορίσει και να συσκοτίσει την πραγματικότητα και την αλήθεια. Είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουν πως η πολιτική τους επένδυση στους συνδικαλιστές θα έχει θετική ανταπόκριση στην κοινωνία, που βλέπει και ακούει πλέον καθαρά και κυρίως ξέρει τι θέλει και πώς να τιμωρεί.

Οι τελικές βέβαια εξετάσεις όλων μπροστά στους πολίτες θα δοθούν στην επερχόμενη μάχη για την εφαρμογή του νόμου.
O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)