Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Όποια κι αν είναι τελικά η έκβαση της νέας κυπριακής τραγωδίας, το σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν είναι πια ίδιο στην Ευρώπη.

Η Γερμανία έδειξε ξεκάθαρα ότι δεν τηρεί πλέον ούτε τα προσχήματα στην απόπειρά της να επιβάλλει στην Ευρωζώνη το δικό της μοντέλο, αναθέτοντας με αυταρχικό τρόπο σε κάθε άλλη χώρα μέλος ένα συγκεκριμένο ρόλο στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας, σύμφωνα με ένα σχεδιασμό ο οποίος εξυπηρετεί τα γερμανικά συμφέροντα.

Η Κύπρος είναι η πρώτη περίπτωση στην οποία τα σχέδια αυτά γίνονται αισθητά με τόσο άγαρμπο και βάναυσο τρόπο.

Η προοπτική ανάδειξης της Κύπρου εκτός από χρηματοπιστωτικό κέντρο, που ήδη ήταν, και σε κέντρο παραγωγής και μεταφοράς ενέργειας, φαίνεται ότι δεν ταίριαζε με το γερμανικό σχεδιασμό, που θέλει να μεταφέρει το κέντρο της βιομηχανίας χρήματος της Ευρωζώνης στην Φρανκφούρτη.

Ούτε και οι προνομιακές σχέσεις των Κυπρίων με τη Ρωσία, η οποία αποτελεί το παραδοσιακό “απωθημένο” της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής.

Μια “αποικία” δεν μπορεί να έχει αυτόνομη ισχύ και επιρροή σε τομείς που ενδιαφέρουν την μητρόπολη.

Γιαυτό και τιμωρήθηκε.

Ηθικός κίνδυνος και παραδειγματική τιμωρία

Επιπλέον, μετά το πρώτο “όχι” των Κυπρίων, έγινε φανερό ότι η Γερμανία σκλήρυνε τη στάση της, για να δώσει ένα “παράδειγμα” και να μη διανοηθεί άλλη χώρα να προβάλλει αντιρρήσεις στα γερμανικά σχέδια.

Άλλωστε η γερμανική πολιτική τα τελευταία χρόνια βασίζεται στην αποτροπή του λεγόμενου “ηθικού κινδύνου”. Τα λάθη δεν συγχωρούνται και μάλιστα τιμωρούνται παραδειγματικά για να μην τα επαναλάβουν και άλλοι. Το κυπριακό “όχι” ήταν μια απειλή στον πυρήνα της γερμανικής ισχύος, γιαυτό και η μικρή χώρα τιμωρείται παραδειγματικά.

Το ερώτημα, όμως, είναι για πόσο θα υπομένουν οι άλλες χώρες της ευρωζώνης την ταπείνωση, τη φτωχοποίηση και τη μετατροπή τους σε ζώνες επιρροής, σε αποικίες, τις οποίες θα απομυζά η μητρόπολη του πλεονασματικού Βορρά.

Είναι αμφίβολο ότι οι κοινωνίες, αλλά και οι ελίτ των άλλων ευρωπαϊκών χωρών θα υποτάσσονται επ΄αόριστον στους γερμανικούς σχεδιασμούς, χωρίς να αμφισβητήσουν τη δομή της ευρωζώνης και εν τέλει την ίδια την ύπαρξη του ευρώ.

Μοιάζει σαν η Γερμανία να οδηγεί το ευρώ σε διάλυση.

Κάποιοι ελπίζουν ότι μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, η γερμανική κυβέρνηση θα κάνει στροφή και θα βάλει “νερό στο κρασί της”.

Το γεγονός είναι ότι αυτή η στροφή πολλές φορές προαναγγέλθηκε αλλά ποτέ δεν ήρθε.

Νέο “σίτι” η Φρανκφούρτη

Επί της οικονομικής ουσίας των εξελίξεων στην Κύπρο, είναι ενδεικτικό ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωσε ξεκάθαρα ότι στόχος στην Κύπρο είναι να μικρύνει ο τραπεζικός τομέας στην Κύπρο.

Πέρα από την επίφαση ηθικής (η ρητορεία για “ξέπλυμα”) με την οποία ντύνονται οι πολιτικές, είναι φανερό ότι υπηρετούν το γερμανικό σχεδιασμό, ο οποίος τοποθετεί το νέο χρηματοπιστωτικό κέντρο στην Φρανκφούρτη, εκεί που βρίσκεται σήμερα και η έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Η Γερμανία πάντα είχε έλλειμμα στον χρηματοπιστωτικό τομέα και υστερούσε έναντι της Βρετανίας με το Λονδρέζικο “σίτυ”. Γιαυτό και δεν είναι τυχαία η πολιτική την οποία προωθεί σε σχέση με τη Βρετανία η οποία καλείται είτε να υποταχθεί στο γερμανικό σχειδασμό για τραπεζική ενοποίηση, είτε να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η δημιουργία ενιαίας τραπεζικής εποπτείας υπό την ΕΚΤ είναι μια μοναδική ευκαιρία να χτιστεί ένα νέο χρηματοπιστωτικό σύστημα για την Ευρωζώνη, με γερμανικό DNA και έδρα την Φρανκφούρτη. Μόνο να σκεφτεί κάποιος ότι η ΕΚΤ προγραμματίζει προσλήψεις 2.000 έως 3.000 ειδικών για τη στελέχωση των υπηρεσιών τραπεζικής εποπτείας, καταλαβαίνει το μέγεθος των αλλαγών.

Η ΕΚΤ θα ελέγχει τις ευρωπαϊκές τράπεζες, θα μπορεί να αποφασίζει το κλείσιμό τους, ενώ θα  τους χορηγεί απευθείας χρήματα για την ανακεφαλαιοποίησή τους.

Στο πλαίσιο αυτό, εάν μια τράπεζα έχει προβλήματα, τη ζημιά θα μοιράζονται και οι επενδυτές, με κούρεμα ομολόγων, ή μεγάλων (άνω των 100.000 ευρώ) καταθέσεων.

Εν όψει, λοιπόν, του νέου “γερμανοκεντρικού” συστήματος, επιχειρείται τώρα η εκκαθάριση των προβλημάτων που ήδη υπάρχουν, όπως οι φούσκες στο τραπεζικό σύστημα της Κύπρου, αλλά και η εξόντωση όσων χρηματοπιστωτικών κέντρων υπάρχουν στην περιφέρεια.