Φώφη Γιωτάκη

Στις 10 Σεπτεμβρίου του 2020, καταγραφόταν στη χώρα μας αρνητικό ρεκόρ -από την έναρξη της πανδημίας- με 372 νέα κρούσματα, 49 διασωληνωμένους και τέσσερις ακόμη θανάτους (297 συνολικά από τον κορωνοϊό). Η διάμεση ηλικία των θανόντων συμπολιτών μας ήταν τα 78 έτη και το 96.3% είχε κάποιο υποκείμενο νόσημα και ηλικία 70 ετών και άνω. Τα σχολεία άνοιγαν τις πόρτες τους για να υποδεχθούν τους μαθητές με τις μάσκες τους και τις αποστάσεις- κανείς δεν γνώριζε πως, πότε και αν, θα ανοίξουν οι πανεπιστημιακές αίθουσες. Ενάμιση μήνα μετά, του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη, η διασπορά του ιού σήμανε συναγερμό. Στις 7 Νοέμβρη μπήκαμε ξανά σε γενικότερη καραντίνα. Ακολούθησε ένας άγριος χειμώνας, με τις ΜΕΘ στο κόκκινο, ασθενείς να χάνουν την μάχη με την πανδημία και οικογένειες να χάνουν τους δικούς τους ανθρώπους. Τότε, δεν υπήρχε το εμβόλιο. Το πρώτο εμβόλιο έγινε στη χώρα μας στις 27 Δεκέμβρη.

Το κορυφαίο εγχείρημα ταυτίστηκε με μια καλά οργανωμένη διαδικασία στα εμβολιαστικά κέντρα. Σταδιακά άρχισαν να ανοίγουν οι πλατφόρμες και για τις μικρότερες ηλικίες και με την προσδοκία -και- των αρμοδίων ότι μέσα στο καλοκαίρι θα είχε χτιστεί το τείχος ανοσίας. Σήμερα, κυριαρχούν οι μεταλλάξεις, ο αριθμός των κρουσμάτων ημερησίως είναι τετραψήφιος, πλησιάζουμε αλλά δεν έχουμε αγγίξει το τείχος ανοσίας. Η οικονομία δεν αντέχει μια νέα καραντίνα. Και το ερώτημα που τίθεται με ένταση είναι «τι θα γίνει με τους ανεμβολίαστους;», που κινδυνεύουν περισσότερο από τους εμβολιασμένους. Η ζωή έχει δείξει ότι οι όποιες καμπάνιες έγιναν, δεν κατάφεραν να πείσουν εγκαίρως να εμβολιαστούν όλοι όσοι διατηρούσαν επιφυλάξεις. Παρότι, το κάλεσμα ήταν διαρκές και οι ειδικοί πρώτοι στη μάχη για να εξηγήσουν ποιος είναι ο μόνος ασφαλής δρόμος για την υπέρβαση της επιδημιολογικής και πολυεπίπεδης κρίσης. Το μέτρο του υποχρεωτικού εμβολιασμού ξεμύτισε πρόσφατα στους γιατρούς και τους νοσηλευτές, μαζί με τα μαϊμού-πιστοποιητικά εμβολιασμού και τις περιπτώσεις ανεμβολίαστων διοικήσεων, όπως καταγγέλλουν οι συνδικαλιστές του χώρου, στα νοσοκομεία. Η μεγάλη βέβαια εικόνα δεν είναι τόσο θλιβερή, ωστόσο τα στοιχεία επιμένουν να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου.

«Η πανδημία εξακολουθεί να σαρώνει τον πλανήτη και δεν προβλέπεται να υποχωρήσει το διάστημα των επομένων μηνών», ομολογεί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επαναλαμβάνοντας τον αυτονόητο και διπλό στόχο και στη χώρα μας για την προστασία της δημόσιας υγείας και την προοδευτική αποκατάσταση όλων των μορφών του δημόσιου βίου. Πως θα επιτευχθεί όμως αυτός ο διπλός στόχος, με δεδομένο ότι ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού εξακολουθεί να διατηρεί αποστάσεις από τα εμβολιαστικά κέντρα; Υπάρχει χρόνος να πειστούν αυτοί οι άνθρωποι ότι για να πάρουμε πλήρως πίσω τις ζωές μας, πρέπει να αξιοποιηθεί στο μέγιστο βαθμό το μοναδικό «όπλο» κατά της πανδημίας αυτήν την στιγμή; Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει άπλετος χρόνος κι ότι οι όποιες κινήσεις πρέπει να είναι ευθύβολες και αποτελεσματικές. Φυσικά και οφείλει η κυβέρνηση να ανακαλύψει όλους τους δρόμους διάδοσης του μηνύματος υπέρ του εμβολιασμού, αναγνωρίζοντας τα λάθη και τις καθυστερήσεις στην μέχρι τώρα διαδρομή.

Η επέκταση του υποχρεωτικού εμβολιασμού και σε άλλες επαγγελματικές κατηγορίες -πλην των υγειονομικών- αφορά σε μια συζήτηση που πρέπει κάποια στιγμή να φτάσει σε ένα «δια ταύτα». Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει τον καθολικό εμβολιασμό πχ των εκπαιδευτικών είναι προς την σωστή κατεύθυνση. Το δε ΚΙΝΑΛ είχε εξαρχής μιλήσει με καθαρά λόγια υπέρ του εμβολιασμού σε γιατρούς και νοσηλευτές, ενώ στελέχη του αφήνουν να εννοηθεί ότι θα στηρίξουν την επέκταση του μέτρου και σε άλλες επαγγελματικές κατηγορίες.

Το στοίχημα είναι να μπουν το φετινό φθινόπωρο τα θεμέλια για την οριστική αναχαίτιση της πανδημίας. Για να μην ζήσουμε ακόμη έναν άγριο και επώδυνο χειμώνα.