Αντώνης Ν. Βγόντζας

Η τρομοκρατία δεν είναι πολιτικό έγκλημα. Και σε αυτό έχουμε συμφωνήσει οι πιο πολλοί. Με τη βοήθεια πολλών διεθνών συμφωνιών. Με τη σύμπραξη αρκετών «αριστερών» κυβερνήσεων. Αλλωστε, η διαχρονική (ακόμα και επαναστατική) Αριστερά ποτέ δεν συμφιλιώθηκε με τις πράξεις της ατομικής τρομοκρατίας. 

Το πρόβλημα ξεπερνά την ιδεολογική ικανότητα του αναπληρωτή υπουργού Υγείας. Προφανώς αγνοεί τη διαφορά ανάμεσα στην κριτική υποστήριξη των δημοκρατικών θεσμών και στη μεθοδική χύδην απαξίωσή τους. Οι πάντες, βεβαίως, κρίνονται. Και οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Ακόμα και η συμπεριφορά παραγόντων της Δικαιοσύνης. Η υβριστική, όμως, διαμαρτυρία με αφορμή δικαστικές αποφάσεις, που απαρέσκουν στην καθημερινότητά του και η ατεκμηρίωτη επιβάρυνσή της με όρους του πιο χυδαίου λαϊκιστικού πρόσφατου παρελθόντος δεν υπερβαίνουν απλώς τα όρια της κριτικής. Υποσκάπτουν τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Η ιδεολογική σύγχυση αναδεικνύεται ανάγλυφα με αρκετούς νεολαίους που ανήκουν οργανωτικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Σε κανέναν χάρτη ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών δεν αναγράφεται ως δικαίωμα η κατάληψη εκπαιδευτηρίων ή άλλων δημόσιων κτιρίων. Σε μια οργανωμένη δημοκρατικά πολιτική κοινωνία, όλες οι διεκδικήσεις ασκούνται δικαιοκρατικά. Και, φυσικά, η ιδεολογική σύγχυση και τα ιδεολογικά κενά και ελλείμματα δεν διαχέονται ούτε καλύπτονται με την ανέξοδη και εξαιρετικά πρόθυμη παροχή προστασίας σε οποιοδήποτε στοιχείο ή κίνηση δρα ή εκτυλίσσεται αποκλειστικά στον χώρο της ανομίας. Δεν αποκτάς ιδεολογική ταυτότητα με επίδειξη μη δραστικής αλληλεγγύης σε οποιονδήποτε καλπάζει στην επικαιρότητα και συγκεντρώνει συμπαθητικά επιφωνήματα. 

Ούτε η αναγνώριση από τον πρωθυπουργό της αυταπάτης που διήρκεσε αρκετά μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας ξεκαθαρίζει τον ορίζοντα μιας κυβερνώσας Αριστεράς. Ο ίδιος δεν διευκρίνισε το περιεχόμενο της αυταπάτης. Μπορούμε, όμως, να την κατανοήσουμε ότι επρόκειτο για ιδεολογική αυταπάτη, που αφορούσε το σύνολο της κυβερνητικής δραστηριότητας. Λυπάμαι. 

Το ιδεολογικό πρόβλημα της Αριστεράς και η αντίστοιχη βαθιά ιδεολογική κρίση της δεν περιορίζονται μόνο στα συγκεκριμένα πρόσωπα και σε συγκεκριμένες «συλλογικότητες». Είναι οξύτερη. Είναι δομική. Είναι διαχρονική. Είναι ιστορική. Η Αριστερά δεν σπούδασε με επιμονή και ειλικρίνεια πάνω στα αίτια της κατάρρευσης, το 1989, της κρατικοδίαιτης μορφής της. Επιχείρησε να επουλώσει τις ανατριχιαστικές ιστορικές και πνευματικές πληγές της με την τερατώδη χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε το 2008 και οδήγησε πολλές κοινωνίες σε τυφλή και σκοτεινή ανθρωπιστική κρίση, με θεραπευτικές μεθόδους που ανήκουν σε άλλους χώρους. Από την αχαλίνωτη Δεξιά έως τη φτηνή και χυδαία δημαγωγία και τον λαϊκισμό. Και με πολιτικές πρακτικές που εμπνέει μόνο ο πιο αδίστακτος νεοφιλελευθερισμός. Λυπάμαι. 

Στην Ελλάδα το ιδεολογικό πρόβλημα της Αριστεράς (με την ξεκάθαρη εξαίρεση της κομμουνιστικής Αριστεράς) κρατά για πολύ καιρό. Ας ανασύρουμε από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Πόσους και πόσους δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής δεν υιοθέτησε! Πόσους και πόσους «επαναστάτες» ανά τον κόσμο δεν αγάπησε! Ακόμα και με τους «μουλάδες» συνοδοιπόρησε. Ευτυχώς τους ξέκοψε πολύ γρήγορα. Ακόμα και άκαρπα, οραματικά φλερτ επιχείρησε με αδίστακτους ηγέτες, πάνω σε πικρές ιστορικά νοσταλγίες και πολιτικούς παλιμπαιδισμούς. Λυπάμαι. 

Χρειαζόμαστε την Αριστερά ως πολιτικό φορέα και ιδεολογικό χώρο. Οπως χρειαζόμαστε και τη Δεξιά και τον συντηρητικό χώρο. Οπως και τον κεντρώο, που οπωσδήποτε δεν απαρτίζεται από πρόσωπα επικαιρότητας και φευγαλέες ιδεολογικές επιλογές. Οχι, όμως, αυτή που βιώνουμε καθημερινά τον τελευταίο καιρό. Τη χρειαζόμαστε με πεντακάθαρες θέσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα. Την έκτασή τους, το περιεχόμενό τους και τις βασικές αξίες στην άσκησή τους. Τη χρειαζόμαστε την Αριστερά. Ικανή να καθαρίσει το πεδίο ανάμεσα στο κράτος και στην κοινωνία. Ανάμεσα στο κράτος και στην οικονομία. Στα καθήκοντα του πρώτου και στα αντίστοιχα των πολιτών. Με ένα κοινωνικό κράτος που καθιστά τον πολίτη ασφαλή σε όλα τα πεδία. Τη χρειαζόμαστε την Αριστερά. Με πλήρεις και συγκροτημένες απαντήσεις στα ζητήματα της θεσμικά οργανωμένης Ευρώπης. Εντιμες και όχι προσχηματικές. Σταθερές και όχι τυχοδιωκτικές. Η Ευρώπη δεν είναι ο κατάλληλος πολιτικός χώρος για σημαίες ευκαιρίας και αρπαχτές. Εχει θεσμούς που καλύπτουν όλους. Εχει αξίες που προστατεύουν δυνητικά όλους.