Αντώνης Ν. Βγόντζας

Συντονιστής στην προσπάθεια διαπραγμάτευσης με τους δανειστές-εταίρους μας. «Εχουν μια βάση αλήθειας όσοι λένε ότι καθυστερήσαμε και ότι δεν είχαμε ολοκληρωμένες προτάσεις».  Για να προσθέσει, εξίσου αφοπλιστικά:  «Η κυβέρνηση έχει έλλειψη τεχνοκρατικής βοήθειας και τεχνογνωσίας»!

Αυτά που συμβαίνουν, αυτά που θα συμβούν  (θα  ’ναι και τα πιο πολλά) δεν έχουν καμία σχέση με τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Ομολογουμένως είναι άδικη και απρόσφορη κάθε προσπάθεια επέκτασης του στοχαστικού ορίζοντα στην προεκλογική περίοδο.

  Ή ακόμα και πιο πίσω.  Μέχρι το 2012! Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε βάσιμες προσδοκίες να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες. Η εποχή που «το ευρώ δεν είναι ταμπού» δεν χρησιμεύει σήμερα για την περιγραφή των γεγονότων και την αξιολόγησή τους. Αλλωστε, ποιος πολιτικός φορέας είναι αναμάρτητος; Ποιος δεν βαρύνεται με προεκλογικά  φληναφήματα; Και ποιος δεν έβγαλε αντιπολιτευτικές κορόνες; Οι προγραμματικές, όμως, δηλώσεις δεσμεύουν. Σε αυτές οικοδομείται η κοινοβουλευτική νομιμοποίηση της κυβέρνησης.

Ξεκινήσαμε τις διαπραγματεύσεις με απίθανες δικαιοπολιτικά θέσεις. Πήραμε εντολή από τον ελληνικό λαό να τερματίσουμε την πολιτική λιτότητας. Η Ευρώπη αλλάζει! Γιατί εμείς έτσι αποφασίσαμε. Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει. Γιατί αυτό διεκδικούμε. Με αυτά και με άλλα επιχειρήσαμε να επιβάλουμε δικές μας αξίες και δικούς μας κανόνες, διαφορετικούς από εκείνους στους οποίους στηρίζεται το πολιτικό και οικονομικό οικοδόμημα της Ευρώπης. Αξίες και κανόνες που έχουμε διαχρονικά υιοθετήσει. Με ορίζοντα μιας γενιάς... Και όταν φτάσαμε στα πρακτικά αιτήματα, διεκδικήσαμε δανεικά χωρίς όρους επιστροφής. Στο όνομα της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης.

Με οικονομική ανορθόδοξη παραφιλολογία και επικοινωνιακά παιχνίδια εντυπώσεων χάσαμε μέσα στις πρώτες 100 μέρες όλους τους φίλους μας. Και πολύτιμο πολιτικό και ιστορικό χρόνο. Οχι μόνο στον χώρο της δημοσιονομικής πολιτικής. Εχει αξία η προχθεσινή ομολογία του Αλέξη Τσίπρα, στην «ώρα του πρωθυπουργού», ότι διέθεσε το 70% του χρόνου του στην υπόθεση της διαπραγμάτευσης. Αλλά, δυστυχώς, αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει ελαφρυντικό. Ούτε για τον ίδιο. Ούτε για τους υπουργούς του που δεν εμπλέκονται άμεσα με τη διαπραγμάτευση.

Κορυφαίο υπόδειγμα της κυβερνητικής δράσης ο χώρος της Παιδείας. Στην ιστορική αφετηρία κάθε έκρηξης προόδου οποιουδήποτε λαού βρίσκεται μια αληθινή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Στον κόσμο όλο. Με κορυφαίο παράδειγμα την Ιαπωνία του τέλους του 19ου αιώνα. Στην Ελλάδα το 1964! Με τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Λουκή Ακρίτα και τον μεγάλο παιδαγωγό και φιλόσοφο Ευάγγελο Παπανούτσο. Το 1975. Με Γεώργιο Ράλλη, έναν συντηρητικό πολιτικό.

 Τόλμησε να επαναφέρει τους θεσμούς και τα πρόσωπα της πρώτης μεγάλης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης παρόλο που η κοινωνική βάση του πολιτικού φορέα του δεν εμφάνισε κανένα σοβαρό σημάδι ιδεολογικής μεταστροφής. Το νομοσχέδιο για την Παιδεία δεν είχε καμία από τις αρετές οποιασδήποτε εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Ανήκει σε αυτό που ιστορικά αποκαλούμε «αντιμεταρρύθμιση». Είναι απλή αποκομιδή ιδεών που μόνο το αντιπολιτευτικό μένος της παρούσας κυβέρνησης μπορούσε να διατυπώσει. Καμιά νέα πρόταση. Κανένα όραμα.
Πρόσφατα ο υπουργός Εργασίας Πάνος Σκουρλέτης διατύπωσε μια βασική πολιτική αλήθεια με τον πιο ανάγλυφο τρόπο: «Οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης δεν είναι για να αλυσοδεθεί».

Προφανώς αυτό θα αποδειχθεί αληθές. Από τα παρόντα και τα μελλούμενα. Αν οι πληροφορίες είναι ακριβείς, οι έμμεσοι φόροι παίρνουν τερατώδεις διαστάσεις. Αυτό κυρίαρχα σημαίνει επιβάρυνση των λαϊκών τάξεων. Αυτές πληρώνουν τον ΦΠΑ. Οταν οι κόκκινες γραμμές αφορούσαν το φορολογικό καθεστώς στη Μύκονο και στη Σαντορίνη! Στη δημοσιονομική πραγματικότητα των πανέμορφων αυτών νησιών αναδεικνύεται η χαμένη λαϊκότητά μας.
Την προηγούμενη βδομάδα υπήρξε αληθινή πρόοδος στις διαπραγματεύσεις. Δεν γνωρίζουμε το ακριβές περιεχόμενό τους. Δεν αποκλείω προβοκατόρικες διαρροές. Πάντως μένουν αρκετά ακόμη για να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις. Οι πιο πολλοί ψάχνουν για το γνήσιο περιεχόμενο ενός «έντιμου» συμβιβασμού. Οσοι περιμένουμε τη σωτηρία της πατρίδας από την ακατάσχετη πολιτική παραφιλολογία και τη σύστοιχη οικονομική ασφυξία γνωρίζουμε μια απλή αλήθεια. Ο πιο έντιμος συμβιβασμός είναι απλώς ο συμβιβασμός μεταξύ ισότιμων κρατών.