Τα «μάρμαρα» των… ξένων

Τα «μάρμαρα» των… ξένων

Μια περιήγηση λίγο πριν τα εγκαίνια της πιο ιδιαίτερης έκθεσης των τελευταίων ετών στην Αθήνα όπου οι 23 καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο εμπνέονται από μια πόλη που δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ μέσα από ένα ποίημα του Γιώργου Σεφέρη, ένα κείμενο του Πέτρου Μάρκαρη, ένα τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, ένα μουσικό κομμάτι του Κωνσταντίνου Βήτα, μία συνταγή για γεμιστά, καθώς και 12 αρχεία με ήχους της καθημερινής ζωής.

Τα «μάρμαρα» των… ξένων
Η Έιμυ Φρεντ
είναι 41 ετών, φωτογράφος από τον Καναδά. Η δική της συμμετοχή είναι μία από τις συνολικά 23 που συγκροτούν το σώμα μιας ιδιαίτερης έκθεσης με τίτλο Παράξενες Πόλεις: Αθήνα (Strange Cities: Athens) που ξεκίνησε χθες το απόγευμα στο κτίριο της Διπλαρείου Σχολής στην Πλατεία Θεάτρου, στο κέντρο-απόκεντρο της ελληνικής πρωτεύουσας. Η ιδιαιτερότητα της έκθεσης που διοργανώνεται από το Ίδρυμα Ωνάση και τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες κλήθηκαν να δημιουργήσουν ένα έργο με θέμα την Αθήνα με μία και μόνη προϋπόθεση: Nα μην έχουν επισκεφθεί ποτέ την πόλη.

Κλείσιμο


Ετσι, η Καναδή φωτογράφος επέλεξε να στείλει φωτογραφίες με μια ειδική τεχνική τυπώματός τους - εκτύπωση Giclée σε χαρτί photo rag για τους επαΐοντες. Οι φωτογραφίες της έχουν και ονόματα και τίτλους: Ασημακόπουλος, Σε ένα μέρος, Εύα,
Η ιστορία ζει, Ο λόφος του Λυκαβηττού, Έτσι μπαίνει το φως. Η ίδια η καλλιτέχνης εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο δούλεψε τους μήνες που προηγήθηκαν της έκθεσης: «Χρησιμοποίησα φωτογραφίες εποχής για να αναπλάσω την Αθήνα, έναν τόπο άγνωστο σε μένα, παίρνοντας έμπνευση από τη μνήμη και τις αφηγήσεις. Οι φωτογραφίες στοχεύουν εν γένει στην ανάκτηση του παρελθόντος μας, των βιωμάτων μας, των διακοπών μας. Προκαλούν τη μνήμη μας που μας κάνει να νοσταλγούμε τους τόπους και τις καταστάσεις στις οποίες έχουμε βρεθεί. Η τεχνική μου (pinhole) στοχεύει στο να υπονοήσει το ότι δεν μπορούμε ποτέ να βιώσουμε πλήρως μια στιγμή ή έναν τόπο και αυτό ίσως δημιουργεί μια αίσθηση μελαγχολίας. Η εικόνα μου για την Αθήνα, αν και δείχνει σαφής, εξακολουθεί να είναι εντελώς άγνωστη».



Η Φρέντ όπως και οι άλλοι 22 καλλιτέχνες έλαβαν στα ατελιέ τους έγκαιρα ένα ολοκληρωμένο πακέτο από την πλευρά των διοργανωτών και των επιμελητών της έκθεσης (την ευθύνη του σχεδιασμού είχε η Αφροδίτη Παναγιωτάκου με την συνδρομή της ομάδας επιμελητών Double Decker, Wilhelm Finger, Μελίτα Σκαμνάκη) από το Λονδίνο. Το πακέτο στην πραγματικότητα δεν ήταν περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα κουτί έμπνευσης. Όπως εξηγούν οι επιμελητές το κουτί που έφτασε στις διευθύνσεις των καλλιτεχνών είχε ένα σκοπό: Να αφυπνίσει τη φαντασία τους και να την κατευθύνει στους δρόμους μιας πόλης, που κανένας τους δεν έχει δει αλλά όλοι φέρουν στο φαντασιακό τους. Τι περιείχε όμως αυτό το κουτί: Eνα ποίημα του Γιώργου Σεφέρη («Γιασεμί»), ένα κείμενο του Πέτρου Μάρκαρη (δύο κεφάλαια από το βιβλίο Η Αθήνα της μίας διαδρομής), ένα τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι (Μία πόλη μαγική), το μουσικό κομμάτι «2» του Κωνσταντίνου Βήτα, μία συνταγή για γεμιστά, καθώς και 12 αρχεία με ήχους της πόλης, αλλά κανένα οπτικό στοιχείο της Αθήνας.



Και αυτό το κουτί έπαιξε τον ρόλο του. Στην περίπτωση του 37χρονου εικαστικού Τζέσσε Τρις που δουλεύει με κολάζ και ζει στο Σηάτλ των ΗΠΑ το αποτέλεσμα μιλάει από μόνο του και δεν χρειάζεται διερμηνείς. Τέσσερα κολάζ συγκροτούν ένα σύνολο με ενιαίο ύφος. Μια πόλη μαγική, Το όνειρο των Βαυαρών, Το παραμελημένο Κέντρο, Ένα θέατρο στο βασίλειο του υπόκοσμου. Ο ίδιος ο Τρίς εξηγεί τον τρόπο που δούλεψε: «Χρησιμοποιώντας το υλικό που μου δόθηκε για έμπνευση, δημιούργησα τέσσερις απαντήσεις που αποτελούν τη φαντασίωση της Αθήνας.
Μια πόλη μαγική – Άκουγα συνέχεια αυτό το όμορφο τραγούδι. Παρότι δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγαν οι στίχοι του, έμοιαζε να εκφράζει συγχρόνως μια βαθιά λύπη και μια μεγάλη χαρά.
Το όνειρο των Βαυαρών – Με ενέπνευσε η φράση: «Το όνειρο των Βαυαρών ήταν να χτίσουν τη νέα Αθήνα πάνω στην αρχαία». Άρχισα να φαντάζομαι πώς θα μπορούσε να μοιάζει το όνειρό τους χρησιμοποιώντας σουρεαλιστικές εικόνες επιστημονικής φαντασίας.
Το παραμελημένο Κέντρο – Θέλησα να μεταφέρω κάτι από την παρακμή της εποχής κατά την οποία «το παλιό κέντρο αφέθηκε στη μοίρα του και άρχισε να καταρρέει».
Ένα θέατρο στο βασίλειο του υπόκοσμου – Πήρα τη φράση «ποιος θα πήγαινε να δει θέατρο στο βασίλειο του υποκόσμου;» και συνέθεσα ένα πολύ κυριολεκτικό υπόγειο θέατρο στη φαντασιακή μου Αθήνα».



Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Eva Roovers, φωτογράφος (Ολλανδία), Adam Dix, ζωγράφος (Μεγάλη Βρετανία), Alexander Egger, graphic artist (Γερμανία), Amy Friend, φωτογράφος (Καναδάς), Ekta / Daniel Götesson, εικαστικός (Σουηδία), Jesse Treece, εικαστικός (ΗΠΑ), Kako, εικονογράφος (Βραζιλία), Michael Mann, φωτογράφος (Γερμανία), Peter Judson, εικονογράφος (Μεγάλη Βρετανία), Thomas Robson, graphic artist (Μεγάλη Βρετανία), John Diebel, εικαστικός (ΗΠΑ), Jarmila Mitríková & David Demjanovic, εικαστικοί (Τσεχία), Emma Löfström, εικονογράφος και animation artist (Σουηδία), Kit Miles, σχεδιαστής υφασμάτων (Αγγλία), Angela Moore, φωτογράφος (Αγγλία), Seb Jarnot, graphic artist και εικονογράφος (Γαλλία), Tom Radclyffe, graphic artist και εικονογράφος (Μεγάλη Βρετανία), Craig Redman & Karl Maier, graphic artists (Μεγάλη Βρετανία), Fernanda Rappa, φωτογράφος και εικαστικός εγκαταστάσεων (Βραζιλία), Joris Vandecatseye, φωτογράφος (Βέλγιο), Ryan Russo, γλύπτης (ΗΠΑ), Amana (Kazuhiro Hashimoto), ομάδα ψηφιακής τέχνης, Ιαπωνία, Eva Stenram, φωτογράφος (Σουηδία).



Η Αφροδίτη Παναγιωτάκου λίγο πριν ανοίξει η έκθεση προσφέρθηκε να κάνουμε μαζί μια βόλτα στους χώρους που φιλοξενούνται τα έργα των καλλιτεχνών. Ο απογευματινός αθηναϊκός ήλιος έμπαινε θρασύς από τα μεγάλα παράθυρα της Σχολής σαν να ήθελε να συνομιλήσει με τον τρόπο του με τους καλλιτέχνες και τα έργα τους. Μάλιστα, σε πολλά σημεία κατάφερε με τη διείσδυση του να αναδείξει άλλες κρυμμένες πτυχές της δημιουργίας. Σταθήκαμε και οι δύο μπροστά σε πολλά έργα και σχολιάσαμε με την άνεση και την ελευθερία της ιδιωτικής συζήτησης. Είχα πάντα στο μυαλό μου αυτό που έγραψε η Παναγιωτάκου στο λιτό, ανεπιτήδευτο έντυπο της έκθεσης: «Οι πόλεις ποτέ δεν είναι μόνο ο,τι βλέπουμε. Είναι κυρίως ό,τι νιώθουμε, ό,τι φανταζόμαστε, ό,τι αποφασίζουμε».



Το τι είναι η Αθήνα για τους καλλιτέχνες του Strange Cities θα έχετε και εσείς την ευκαιρία να το ανακαλύψετε πηγαίνοντας μια βόλτα από τη Διπλάρειο Σχολή, εκεί στην Πλατεία Θεάτρου κάτω από το Δημαρχείο της Αθήνας. Εχετε χρόνο. Η έκθεση με το πλήθος των παράλληλων εκδηλώσεων θα ολοκληρωθεί στις 28 Ιουνίου. Η είσοδος είναι ελεύθερη και το ωράριο λειτουργίας από τις 12 το μεσημέρι μέχρι και τις 9 το βράδυ.



Υ.Γ: Φεύγοντας από τη Διπλάρειο και ανεβαίνοντας την Ευριπίδου μου ήρθαν στο νου εικόνες από την ταινία «Τα μάρμαρα» του πρόωρα χαμένου Αλέξη Μπίστικα. Δεν ξέρω γιατί… Κοντοστάθηκα, χαμογέλασα και προχώρησα μέχρι την Πραξιτέλους για έναν καφέ.
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

BEST OF NETWORK

Δείτε Επίσης