Ηρωίδα στο δικό της παραμύθι

Εδώ και λίγο καιρό έχουν «εισβάλει» στην οθόνη της τηλεόρασης (και του υπολογιστή) μας τρία διαφορετικά κορίτσια. Τρία κορίτσια που δεν είμαι σίγουρη αν θα μπορούσαν να είναι φίλες μας, πάντως σίγουρα έχουν στοιχεία από αυτές. Κορίτσια ή καλύτερα γυναίκες εκεί γύρω στα 30 που έχουν κανονική ζωή, κανονικά προβλήματα, κανονικά σπίτια. Μόνο που οι ίδιοι δεν είναι αυτό ακριβώς που θα λέγαμε κανονικές. Ισως γιατί η Αλεξάνδρα Κ*, η σεναριογράφος της σειράς «Ηρωίδες», όσο και να ήθελε να κάνει μια ρεαλιστική αποτύπωση της ζωής της σημερινής νέας γυναίκας, είναι όπως δηλώνει η ίδια «ευεπίφορη στους εξυπνακισμούς και τα ρομάντζα και το νεο-μελό και τις καμενιές».

Η Αλεξάνδρα γεννήθηκε στην Κέρκυρα, δεν είναι ούτε 30 χρόνων και ζει ουσιαστικά μόνιμα στην Αθήνα εδώ και πέντε χρόνια. Εχει σπουδάσει θέατρο στη σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου και στη σχολή της Stella Adler στη Νέα Υόρκη. Παράτησε την Αμερική για χάρη ενός έρωτα, γύρισε στην Αθήνα, συνέχισε να γράφει σε εφημερίδα και περιοδικά, να κυκλοφορεί παιδικά βιβλία, να γράφει σενάρια, κείμενα διαφημίσεων και ό,τι άλλο της ζητήσουν! Οι περισσότεροι την ξέρουμε μέσα από τα θεατρικά έργα που έχουν ανέβει σε δικό της σενάριο και από τη συνεργασία της με το “Cosmopolitan”.

Τη συνάντησα στην πλατεία Μαβίλη και μίλησα μαζί της για χίλια διαφορετικά πράγματα. Γιατί η Αλεξάνδρα είναι ένα κορίτσι της πόλης που την απασχολεί η πολιτική, οι ανθρώπινες σχέσεις, το σεξ, το μέλλον του παιδιού της, το κραγιόν της, αλλά και οι φίλες της. Μιλώντας μαζί της για τη ζωή της πριν τις «Ηρωίδες», απορώ πώς αποφάσισε να παίξει έναν από τους τρεις πρωταγωνιστικούς ρόλους της σειράς – και κατά τη γνώμη μου τον πιο απαιτητικό, αλλά ταυτόχρονα ίσως τον πιο κοντινό σε εκείνη. Η δική της ηρωίδα είναι παντρεμένη, έχει ένα παιδί, είναι δημοσιογράφος και μόλις στο δεύτερο επεισόδιο ανακαλύπτει ότι ο άντρας την απατά, εκείνος την απολύει την ίδια μέρα και εκείνη τον εγκαταλείπει. Εξελίξεις που σε άλλες σειρές θα χρειάζονταν περίπου 20 επεισόδια για να παρουσιαστούν.

Η ίδια εξηγεί την ανάγκη της να βρεθεί μπροστά στον φακό ως εξής: «Οταν άρχισα να γράφω τις 'Ηρωίδες’, είχα ήδη κλείσει τέσσερα χρόνια πάνω από έναν υπολογιστή -γράφοντας- και πάνω από ένα παιδί - μεγαλώνοντάς το. Είχα μεγάλη ανάγκη να κάνω για λίγο κάτι άλλο, κάτι που θα με ανάγκαζε να βρίσκομαι καθημερινά ανάμεσα σε ανθρώπους, να πηγαίνω σε μέρη που ποτέ δε θα πήγαινα, να κάνω πράγματα που στην κανονική μου ζωή δε θα έκανα. Απ’ την άλλη, είχαν περάσει χρόνια που δεν είχα παίξει καθόλου και είχα την ανασφάλεια αν θα τα καταφέρω καλά ή όχι, αν θέλω να εκτεθώ τόσο, αν θα αντέξω μακροπρόθεσμα τη φάση 'ηθοποιός' που την είχα απορρίψει πριν από χρόνια μετά βδελυγμίας, αν θα έχω χρόνο για τις άλλες μου δουλειές και φυσικά για το παιδί μου. Είπα εξαρχής στο κανάλι ότι θα μ’ ενδιέφερε να παίξω, άλλα ότι δεν καίγομαι κιόλας. Με δοκίμασαν, τους άρεσα, εγώ είχα ακόμα αμφιβολίες, αυτοί επέμεναν, ενέδωσα. Παίζω τελείως για την πλάκα μου, δεν σκοπεύω να επιστρέψω κανονικά σ’ αυτή τη δουλειά. Το γύρισμα είναι η παιδική μου χαρά, ένα διάλειμμα από το γράψιμο».



Αφού λοιπόν αποφάσισε να παίξει, αποφάσισε άραγε και να ενσωματώσει στοιχεία της ίδιας στον χαρακτήρα της; Είναι λίγο λεπτό το ερώτημα για να μπορέσω να το κάνω σε μια νέα γυναίκα, έτσι δανείζομαι τους φίλους της και τις ιστορίες τους για καταλάβω από πού αντλεί η Αλεξάνδρα έμπνευση. «Κάθε ήρωας ή ηρωίδα της σειράς είναι τρεις-τέσσερις πραγματικοί άνθρωποι μιξαρισμένοι σε έναν/μία. Πάντα πατάω σε έναν υπάρχοντα χαρακτήρα για τη βάση και από “κει και πέρα τον χτίζω. Και από τους ίδιους τους ηθοποιούς που παίζουν τους αντίστοιχους ρόλους έχω κλέψει κομμάτια τους και τα έχω ενσωματώσει στους χαρακτήρες».

Αρκετά καθησυχαστική η απάντηση, γιατί είναι λίγο ακραίο να πηγαίνει κάποια να υποδεχθεί στο αεροδρόμιο την αδερφή της ντυμένη Πίτερ Παν για τις ανάγκες κάποιου παιδικού πάρτι. «Οπότε, ναι, οι 'Ηρωίδες' έχουν στοιχεία και δικά μου και των φίλων μου και των ηθοποιών, αλλά και της κυρίας που μου είπε τον πόνο της στο ΚΤΕΛ Αθήνα-Κέρκυρα και κάποιου χαρακτήρα που ζήλεψα σε κάποιο βιβλίο και πολλών άλλων ανθρώπων που μπορεί να συνάντησα για λιγότερο από πέντε λεπτά, αλλά που μου εντυπώθηκαν. Ολα αυτά βέβαια υπό το φίλτρο της μυθοπλασίας, πρώτον για να μη βαριέμαι και δεύτερον για να μη φάω ξύλο». Οσο για τις αδυναμίες και τα προτερήματα των χαρακτήρων, η Αλεξάνδρα είναι ξεκάθαρη: «Πιστεύω ότι όλοι κατά βάθος τα ίδια σκατά είμαστε: δυνάμει υπέροχοι, δυνάμει τέρατα. Γιατί να το κρύβουμε απ’ τους άλλους; Τον ίδιο σταυρό κουβαλάνε».

Και μια και αναφερθήκαμε σε αδυναμίες, τη ρωτάω αν ήταν από την αρχή σκοπός της να δημιουργήσει κανονικούς ανθρώπους που βρίζουν, ερωτεύονται, τσακώνονται, κάνουν σεξ (πολύ σεξ), ακούν Σάκη Ρουβά και πλάθουν φανταστικές ιστορίες κάνοντας το Παγκράτι μαγικό προορισμό διακοπών. «Αυτό που μ’ ενδιέφερε αρχικά ήταν μια απόλυτα ρεαλιστική αποτύπωση της ζωής της σημερινής νέας γυναίκας - σαν ντοκιμαντέρ σχεδόν. Αλλά έλα που είμαι ευεπίφορη στους εξυπνακισμούς και τα ρομάντζα και το νεο-μελό και τις καμενιές και όλο ξέφευγα κι έβαζα λίγο Δεληβοριά εδώ, ένα φάντασμα εκεί, μια γοργόνα παραπέρα και τελικά η αφήγηση της ιστορίας δεν είναι ρεαλιστική, αλλά οι χαρακτήρες -που φτιάχτηκαν πριν την ιστορία- μάλλον είναι. Ετσι ακούω τουλάχιστον. Απ’ την άλλη, αν θέλω να είμαι εντελώς ειλικρινής, εγώ βλέπω τρύπες τους που δεν έχω κλείσει. Εκεί με σώζει ο σκηνοθέτης μας. Αυτή η 'ανθρωπίλα' που βλέπετε οφείλεται περισσότερο στον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς παρά σε μένα».



Αφοπλιστικά ειλικρινής σε όλες τις απαντήσεις της. Σαν να κάνω μια συζήτηση με μια φίλη μου που δεν πρόκειται ποτέ να δημοσιευτεί. Εντάξει, είπαμε και κάποια πράγματα που πραγματικά δεν μπορούν να δημοσιευτούν, για τις γυναίκες σήμερα, τα παιδιά μας, τη Νέα Υόρκη, τους άντρες. Για ανθρώπους που συναντάς στην Αθήνα και πάντα σε ξαφνιάζουν. Και κάπως έτσι φτάσαμε την κουβέντα στα free-press έντυπα -με τα οποία και η ίδια συνεργάζεται εδώ και χρόνια- και στη Μυρτώ Κοντοβά. Διστάζω να της πω ότι από τα πρώτα πέντε λεπτά των «Ηρωίδων» σκέφτηκα ότι είναι μια συνέχεια των «Υπέροχων πλασμάτων», αλλά στην πορεία το κάνω και δεν το μετανιώνω. «Μ’ αρέσει αυτή η σύγκριση», μου λέει η Αλεξάνδρα χαμογελαστή. «Την Κοντοβά τη λάτρευα χρόνια τώρα από τη στήλη της στη Voice (νομίζω ταιριάζουμε στη μηδενική ανοχή μας στο δράμα), αλλά επειδή ήμουν πολλά χρόνια χωρίς τηλεόραση, από τα 'Πλάσματα' έχω δει μόνο κομμάτια στο YouTube. Ενα βράδυ, πριν από λίγο καιρό, το πέτυχα σε επανάληψη και κάθησα να το δω. Ηταν το τελευταίο επεισόδιο και ήταν ακριβώς όπως υπολόγιζα να κλείσω κι εγώ τις 'Ηρωίδες’. Οπότε τώρα δεν έχω φινάλε για τις 'Ηρωίδες’, καλό;».

Γελάμε με τη σύμπτωση, γελάμε με τις απαντήσεις της Κοντοβά στην "Athens Voice", γελάμε ακόμα πιο πολύ με την «μηδαμινή ανοχή στο δράμα» που έχουμε τελικά και οι τρεις. Ωστόσο, η ίδια πιστεύει ότι η προϋπηρεσία των δύο σεναριογράφων στα έντυπα τούς δίνει ένα συχνά σοκαριστικό feedback από τους ανθρώπους της πόλης, αλλά δεν είναι αυτό που τις κάνει πιο διερευνητικές με την ανθρώπινη φύση. Αυτή τη ροπή την αποδίδει μάλλον στη φύση του χαρακτήρα: «Προσωπικά, ως παιδάκι, ήμουν πολύ ντροπαλή κι αρκούμουν στο ρόλο του ακροατή, με αποτέλεσμα να βγάζω μάλλον στους ανθρώπους αυτό το 'κάτσε να σου πω τον πόνο μου’. Είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένο ότι κάθομαι πάντα δίπλα στον πιο πονεμένο του τρένου, του καραβιού, του μπαρ. Κάπως πρέπει να το μεταβολίσω κι εγώ όλο αυτό».



Εχουμε παρακολουθήσει ήδη τρία επεισόδια της σειράς και οι ιστορίες εξελίσσονται γρήγορα. Πού θα καταλήξει όμως η Λούκι (Ζωή Καραβασίλη), η Μιμή (Ελενα Μεγγρέλη) και η Ελλη (Αλεξάνδρα Κ*); Νομίζω ότι κατά βάθος ούτε η ίδια ξέρει. «Αυτό που ήθελα απ' τους χαρακτήρες ήταν να σοκαριστούν κατ' αρχάς οι ίδιοι με την εξέλιξή τους – είτε ευχάριστη, είτε δυσάρεστη. Λατρεύω να βλέπω ανθρώπους να κάνουν πράγματα που παλιά έκραζαν ή φοβόντουσαν ή καταδίκαζαν με αποστροφή, πράγματα που θεωρούν 'εντελώς έξω απ' τον χαρακτήρα τους' – λες κι ο χαρακτήρας δεν εξελίσσεται. Το άλλο που μου αρέσει είναι το πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι στις ιδιωτικές στιγμές τους σε σχέση με τις δημόσιες, το τι βρίσκεται πίσω απ” το κλισέ που βλέπεις. Οπότε, θα τις δείτε να κάνουν λάθη που τελικά ήταν σωστά, να συμπεριφέρονται όπως οι άνθρωποι που μισούν, να προσπαθούν πεισματικά να μην αλλάξουν, να ωριμάζουν κάνοντας ανωριμότητες».

Και μιλώντας για ανωριμότητες, δεν μπορώ να μην σχολιάσω το κλείσιμο του δεύτερου επεισοδίου με την Ελλη και την Μιμή να συνειδητοποιούν ότι μόνο σταθερό στη ζωή τους τα τελευταία 20 χρόνια είναι η φιλία τους και ο… Σάκης. Παίζει τραγούδι του Ρουβά, η οθόνη γίνεται μαύρη και η σεναριογράφος μας προτρέπει να κλείσουμε τα μάτια και να φανταστούμε ότι είμαστε αγκαλιά με τον Ρουβά. Εντάξει μετά από αυτό πώς να μην την προσκυνάς;



Εκτός από εμένα ευτυχώς εκτίμησαν το χιούμορ και δεκάδες χιλιάδες τηλεθεατές που έδειξαν από το πρώτο επεισόδιο την προτίμησή τους στις «Ηρωίδες», τόσο στην πρώτη προβολή των επεισοδίων, όσο και από την διαδικτυακή προβολή τους. Περίμενε η ίδια ή το κανάλι τέτοια ανταπόκριση; «Οχι. Κανείς μας. Και το κανάλι και η εταιρία παραγωγής και εμείς ήμασταν σε φάση 'εντάξει, εμάς μας αρέσει, πάμε να το κάνουμε γιατί γουστάρουμε κι άμα το δουν και πέντε φίλοι μας, μια χαρά θα 'ναι, ποιος βλέπει σήμερα τηλεόραση σ’ αυτές τις ηλικίες' και τέτοια. Μάλιστα, ο διευθυντής προγράμματος του Mega κάποια στιγμή -όταν το συζητούσαμε ακόμη- γύρισε και μου είπε: 'Αν είναι να χάσω τη δουλειά μου, ας είναι γι’ αυτό’. Ελπίζω να του βγει το στοίχημα μέχρι το τέλος!», δηλώνει η Αλεξάνδρα πραγματικά ενθουσιασμένη.

Κλείνοντας τη συζήτηση πιάνομαι από μια ατάκα της Ελλης που λέει ότι η ανεξαρτησία είναι υπερεκτιμημένη και ρωτάω την ίδια αν το πιστεύει. «Οχι αλήθεια, αλλά συχνά είναι πολύ πολύ κουραστική. Είναι υπέροχο να δίνεις τον αγώνα μόνη σου και να τα καταφέρνεις αλλά μερικές φορές θέλεις απλώς κάποιον να σε κουβαλήσει στην πλάτη μέχρι σπίτι, να σου βγάλει τα παπούτσια, να σου φτιάξει ένα φαΐ και να σου δώσει μια αγκαλιά να ξεράσεις μέσα της όλα τα σκατά που έφαγες όλη τη μέρα που ήσουν ανεξάρτητη και δυναμική και αυτόνομη και άλλα τέτοια ωραία». Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.